คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1951
’แค่รอความตายอยู่ที่นี่เหรอ?’ พวกเขาคิด

ตอนนั้นไม่มีใครพูดอะไร ยิ่งพวกเขาคิดเรื่องนี้มากแค่ไหนก็ยิ่งรู้สึกแย่ ยิ่งรู้สึกผิดหวังมากขึ้นเท่านั้น

เวลาเดียวกันโดน็อกก็อยู่ที่หุบเขาลืมเลือน หลังจากพักรักษาตัวได้สามวันอาการบาดเจ็บของเขาก็หายสนิทดีเพราะการดูแลอย่างใส่ใจของเดบร้า เกเบิ้ล

ตอนนั้นวีนัสยิ้มอยู่ขณะที่นั่งอยู่ในห้องโถงหลักของหุบเขาลืมเลือน

โดน็อกประสานมือก้มหัวคำนับให้วีนัส “ท่านประมุข อาการบาดเจ็บของผมหายดีแล้ว ผมมากล่าวลา ผมอยากจะไปแก้แค้นแดร์ริล”

“ได้” วีนัสพยักหน้า “เมื่อออกจากเขาไปต้องระมัดระวังให้มาก หากว่าต้องการความช่วยเหลือก็ให้บอกฉันทันที”

วีนัสนั้นเห็นได้ว่าโดน็อกทะเยอทะยานและมุ่งมั่นที่จะยึดบังลังก์กลับคืนมา และเพราะว่าเขาเป็นศิษย์ของเธอ เธอก็จะช่วยเขาอย่างเต็มที่สุดความสามารถ

“ขอบคุณมากครับท่านประมุข ผมเข้าใจแล้ว” โดน็อกตอบ

ตอนนั้นเดบร้ากัดริมฝีปากและพูดเบา ๆ “ท่านประมุข ฉะ-ฉันเองก็อยากออกจากหุบเขาเหมือนกัน ก่อนนี้ฉันเสียความทรงจำไปและฉันก็ลืมไปแล้วว่าโลกภายนอกเป็นยังไง ฉันอยากจะออกไปดูโลกภายนอกสักหน่อย”

เดบร้านั้นเบื่อมากเพราะว่าเธออยู่ที่หุบเขาลืมเลือนมานานกว่าหนึ่งเดือน เธออยากออกไปด้านนอกมานานแล้ว

วีนัสคิดเรื่องนี้จากนั้นก็ยิ้มและพยักหน้าบอกว่า “นั่นก็ดี หากว่าเป็นเช่นนั้นเธอก็ควรออกไปกับโดน็อก ทั้งสองคนจะได้ช่วยดูแลกัน”

โดน็อกยิ้มและบอกว่า “ใช่ศิษย์พี่หญิง เราไปด้วยกัน ผมรู้จักสถานที่น่าสนใจมากมาย ผมพาคุณไปได้นะ”

‘ดีเลย’ เดบร้าคิด

หัวใจของเธออบอุ่นเมื่อได้ยินดังนั้นและเธอก็ตกลงอย่างมีความสุข

หลังจากที่ได้รับคำอนุญาตจากท่านประมุขโดน็อกและเดบร้าก็เก็บสัมภาระไม่มากมายนักและออกจากหุบเขาลืมเลือนไปทันที

สองชั่วโมงต่อมา โดน็อกและเดบร้าก็มาถึงเมืองหลวงเวสต์ริงตัน

เดบร้ารู้สึกอารมณ์ท่วมท้นเมื่อได้เห็นคนเดินสัญจรเข้าออกประตูเมืองและพลุกพล่านอยู่ในตัวเมืองด้านใน

เธออดไม่ได้ที่จะถามโดน็อก “ศิษย์น้อง นายอยากจะบุกเข้าไปในพระราชวังเพียงลำพังเพื่อสู้กับแดร์ริลและเอาบัลลังก์กลับมาจริงเหรอ?”

ก่อนนี้ตอนเดินทาง โดน็อกพูดว่าเขาจะบุกเข้าไปในพระราชวังเมืองหลวงเพียงลำพังเพื่อแก้แค้นแดร์ริล

“ใช่แล้ว” โดน็อกพยักหน้าอย่างมุ่งมั่น

จากนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าลึกและพูดต่อว่า “แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เราไปหาที่พักกันก่อน พอตกกลางคืนผมจะไปฆ่าแดร์ริล ศิษย์พี่ก็รอผมอยู่ข้างนอก”

ขณะที่พูด โดน็อกก็ยิ้มและมองเดบร้า “ทันทีที่ผมได้บัลลังก์คืนมา ผมจะขอบคุณคุณอย่างเหมาะสม”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกศิษย์น้อง แดร์ริลเป็นคนชั่วร้าย และเขาก็ต้องเป็นจักรพรรดิชั่วด้วย ฉันจะช่วยเพราะเห็นแก่ราษฎรของเวสต์ริงตัน” เดบร้ายิ้มและส่ายหน้าขณะที่พูด

จนถึงตอนนี้ เดบร้ายังคิดว่าแดร์ริลเป็นคนชั่วร้ายตีสองหน้า

จากนั้นเดบร้าก็คิดบางอย่างได้และเธอพูดอย่างกังวล “ก่อนหน้านี้นายบอกว่าแดร์ริลสั่งให้จับตัวนายไม่ว่าจะเจอนายที่ไหน นายไม่กังวลเหรอเพราะตอนนี้นายเข้ามาที่เมืองหลวงเองแบบนี้?”

โดน็อกยิ้ม “ศิษย์พี่ มีคำกล่าวจากบ้านเกิดผมว่า สถานที่ซึ่งอันตรายที่สุดคือที่ซึ่งปลอดภัยที่สุด แดร์ริลจะต้องคิดว่าผมเผ่นหนีไปไกลที่สุดเท่าที่ทำได้แล้ว เขาคงไม่คิดว่าผมจะกลับมาแก้แค้นเขาเร็วขนาดนี้”

“นั่นก็ฟังมีเหตุผล” เดบร้าเอียงหัวและคิด เธอยิ้มและชมว่า “ศิษย์น้อง นายฉลาดจริง ๆ”

ตั้งแต่แรกเดบร้าก็มีความประทับใจที่ดีต่อโดน็อกและเธอก็ชื่นชมเขามากยิ่งขึ้น ‘ชายคนนี้ทั้งกล้าหาญและฉลาด เขาเป็นคนยอดเยี่ยมจริง ๆ’