คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1973
เมแกนยิ้มนิด ๆ ไม่ตอบคำทันที แต่เธอกลับถามว่า “ดูเหมือนว่านายจะมีแผนแล้ว”

เมแกนรู้เพียงว่าแดร์ริลกลายเป็นจักรพรรดิเวสต์ริงตัน เธอไม่รู้สถานการณ์อย่างแน่ชัดและไม่รู้ว่าตอนนี้ต้องทำอะไรดี

โดน็อกไม่ลังเลและมองเธออย่างเย็นชา “วิธีของฉันง่ายมาก เรามีนักรบแข็งแกร่งมากมาย เราน่าจะโจมตีตระกูลคาร์เตอร์และกวาดล้างครอบครัวกับเพื่อนของแดร์ริลให้ราบคาบ”

เมื่อได้ยินดังนั้นเมแกนก็หัวเราะ เธอมองโดน็อกและบอกว่า “เราไม่ต้องไปที่ตระกูลคาร์เตอร์หรอก ฉันคุมตระกูลคาร์เตอร์ไว้หมดแล้ว เราแค่ต้องหาว่าตอนนี้แดร์ริลอยู่ที่ไหน”

จากนั้นเธอก็เล่าว่าทุกคนในตระกูลคาร์เตอร์กินโอสถโลกมืดมิดไปอย่างไร

เมื่อได้ยินเช่นนั้นโดน็อกก็อดไม่ได้ที่จะสูดหายใจลึกและรู้สึกประทับใจ

‘เธอสมเป็นหัวหน้าพันธมิตรจริง ๆ เมแกนแข็งแกร่งมาก และเธอก็ทำให้เรื่องตระกูลคาร์เตอร์ง่ายดายขึ้นมาก’ เขาคิด

โดน็อกยิ้มและพยักหน้าก่อนบอกว่า “เอาล่ะ ฉันจะฟังเธอ เรารีบกลับไปหาข่าวเกี่ยวกับที่อยู่ของแดร์ริลเถอะแล้วเราค่อยคิดแผนกัน”

เมแกนเห็นด้วยและไม่พูดอะไรอีก เธอนำโดน็อก เดบร้าและนักรบที่เหลือจากหลายสำนักกลับไปที่สำนักง้อไบ๊

ขณะเดียวกันแดร์ริลก็นำทัพสะกดรอยตามหาตำแหน่งของโดน็อกและเดบร้า พวกเขามาถึงจักรวาลโลกแต่ว่าเมื่อมาถึงร่องรอยของทั้งสองคนก็หายไป

ราวกับว่าทั้งโดน็อกและเดบร้าหายไปในอากาศ

แดร์ริลโมโหจัด

ตอนนั้นแดร์ริลยืนอยู่บนยอดเขาในป่าและห่างสองสามร้อยไมล์จากเมืองมิด สีหน้าเขามืดครึ้มขณะที่แบรดและทหารม้าดำหลายนายยืนอยู่ข้างกาย พวกเขาทั้งหมดก้มหัวอยู่เงียบ ๆ เพราะว่าพวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจดัง

ทั้งแบรดและทหารม้าดำต่างก็ขยายพื้นที่การค้นหาแต่ว่าก็ยังหาร่องรอยของโดน็อกและเดบร้าไม่พบ

‘บ้าเอ๊ย’ แดร์ริลทุบหินที่อยู่ข้างตัวอย่างโกรธเกรี้ยว

คนสองคนหายไปไร้ร่องรอยแบบนี้มันน่าสงสัยเกินไป

ตอนนั้นแดร์ริลยังไม่รู้ว่าโดน็อกและเดบร้าต่างก็อยู่ที่สำนักง้อไบ๊แล้ว ดังนั้นเป็นธรรมดาที่เขาจะไม่พบร่องรอยของทั้งสอง

แบรดเดินเข้ามาหาและถามอย่างระแวดระวัง “ฝ่าบาท เราจะทำอย่างไรต่อไปดีพ่ะย่ะค่ะ?”

เฮ้อ

แดร์ริลสูดหายใจลึก เขาคิดและตอบว่า “กลับไปที่ตระกูลคาร์เตอร์”

เขาฟังดูนิ่งแต่ว่าสีหน้าแดร์ริลเต็มไปด้วยความกังวล

ก่อนนี้ระหว่างทางที่กลับมาจักรวาลโลก แดร์ริลรู้สึกได้ว่าโดน็อกต้องไปแก้แค้นที่ตระกูลคาร์เตอร์เพื่อปั่นหัวเขาแน่

พวกเขาหาตัวโดน็อกและเดบร้าไม่เจอ ดังนั้นพวกเขาจำต้องรีบกลับไปที่ตระกูลคาร์เตอร์เพื่อป้องกันไม่ให้มีอะไรเกิดขึ้น

ตอนที่เขาคิดเรื่องนี้ แดร์ริลก็ไม่ลังเลที่จะนำทัพมุ่งหน้าไปยังทิศทางของเมืองมิด

หลังจากเดินทางมาสองสามชั่วโมง แดร์ริลและกองทหารของเขาก็มาถึงตัวเมืองมิด แต่ว่าพวกทหารก็ดึงดูดความสนใจมากเกินจำเป็น ดังนั้นเพื่อไม่ให้ประชาชนต้องตกอกตกใจ แดร์ริลเลยนำกองทหารไปตั้งค่ายอยู่บริเวณภูเขา

หลังจากที่พวกเขาตั้งค่ายเรียบร้อย แดร์ริลก็จากมาลำพังเพื่อกลับไปที่ตระกูลคาร์เตอร์

วันนั้นพระอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้าและถนนเมืองมิดก็พลุกพล่านเช่นปกติ แต่ว่าคฤหาสน์คาร์เตอร์นั้นเงียบสงัด แดร์ริลมองเห็นได้แต่ไกลว่าในทางเข้าหลักไม่มีใครเลย ปกติจะต้องมีศิษย์ผลัดเปลี่ยนกันเฝ้ายาม

‘เกิดอะไรขึ้น?’ เขานิ่วหน้าและรีบเดินเข้าไปในสวน

เมื่อเขาเข้าไป แดร์ริลก็ได้เห็นภาพงดงามของสวนคฤหาสน์คาร์เตอร์ ปกติจะต้องมีพวกศิษย์เล่นกันอยู่ แต่ว่าตอนนี้ไม่มีใครสักคน ทั้งคฤหาสน์มีกลิ่นอายน่ารันทดปกคลุมไปทั่ว

“นายน้อยเหรอ?”

“นายน้อยกลับมาแล้ว”

เมื่อเขาเข้าไปที่ห้องโถงหลัก ก็มีศิษย์ส่วนหนึ่งเข้ามาห้อมล้อมและแต่ละคนต่างก็อารมณ์ท่วมท้น แต่พร้อมกันนั้นสีหน้าทุกคนก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า

เมื่อได้ยินเสียงความวุ่นวาย ซาร่าที่อยู่ในห้องโถงหลักก็รีบวิ่งมา “พี่ชายเหรอ?”

เมื่อเธอเห็นแดร์ริล ทั้งร่างเธอก็สั่นเทิ้มไปด้วยคลื่นอารมณ์ “พี่ชาย พี่กลับมาแล้ว ในที่สุดพี่ก็กลับมา”