ในตอนที่ซูรั่วหลีแทบทนรอไม่ไหวให้แม่ได้ไปยังห้องน้ำนั้น เพื่อต้องการจะใช้ยาก่อใหม่นี้ ซูโสว่เต้าที่อยู่ในห้องนั่งเล่นของห้องสวีท มองดูเย่เฉิน ถามหยั่งเชิง“คุณเย่ รบกวนคุณเรื่องหนึ่งได้ไหมครับ？”

เย่เฉินพูดอย่างเรียบเฉย“ คุณซูพูดมาได้เลยตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้”

ซูโสว่เต้าไม่มีความมั่นใจ ยิ้มแห้งแล้วกล่าว “ผมอยากจะขออนุญาต เป็นไปได้ไหมที่พรุ่งนี้จะให้เวลาผมได้อิสระวันหนึ่ง หรือจะครึ่งวันก็ได้ครับ”

ซูโสว่เต้ารู้ดีอยู่แก่ใจ ถึงตัวเองจะได้เดินทางมากับเหออิงซิ่วถึงที่นครนิวยอร์ก แต่ตัวเองก็ยังถูกเย่เฉินคุมประพฤติกักบริเวณอยู่

หลังจากที่เย่เฉินได้ฟังคำขอของเขา ถามกลับด้วยความสงสัย“คุณซูอยากได้เวลาอิสระหนึ่งวันไปทำไม ? ช่วยบอกเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม หากสมเหตุสมผล เรื่องนี้ก็ใช่ว่าจะพูดคุยต่อรองกันไม่ได้”

ใบหน้าซูโสว่เต้าดูอึดอัดเล็กน้อย เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง รวบรวมความกล้าแล้วตอบ“ผมอยากไปซื้อของขวัญให้แม่ของรั่วหลีเขาสักหน่อย หากได้รับอนุญาต ก็อยากจะชวนเธอไปกินมื้อค่ำด้วย”

ฟังมาถึงตรงนี้เย่เฉินก็เกิดความสนใจขึ้นมา เขามองไปยังซูโสว่เต้า ถามตรงเข้าประเด็น“ขอถามอะไรหน่อย คุณตั้งใจจะพัฒนาความสัมพันธ์กับคุณผู้หญิงเหอเธอเหรอ？”

ซูโสว่เต้ารีบอธิบายอย่างลุกลี้ลุกลนในทันที“คุณเย่อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้คิดไปไกลอะไรทั้งนั้น และไม่ต้องการจะใช้โอกาสในการลงโทษนี้ของคุณอย่างแน่นอน ที่ผมร้องขอเช่นนี้ไป เป็นเพียงความรู้สึกส่วนตัวของผมคนเดียวเท่านั้น”

พูดมาถึงตรงนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดอย่างปลงตก“คุณเย่ อันที่จริงในช่วงที่อยู่เมืองจินหลิงนี้ ผมได้ขบคิดกับตัวเองอย่างจริงจัง ชีวิตนี้ของผมถือว่าใช้มันได้อย่างล้มเหลวมาก ผมเลือกคู่ต่อสู้คนหนึ่งที่ตัวเองไม่มีวันจะเอาชนะได้ แล้วเลือกผู้หญิงคนหนึ่งที่ตัวเองไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงได้ คิดเอาเองว่าตัวเองนั้นได้ยืนอยู่บนจุดที่สูงที่สุดของตระกูลทั้งหลาย แต่ไม่คิดว่า ลูกของตัวเองทั้งสามคนกลับต้องมาตกอยู่ในอันตรายซ้ำแล้วซ้ำเล่า……”

ในตอนนี้ ซูโสว่เต้าหันมองไปยังทิศทางของห้องน้ำด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด พูดพึมพำ“นอกจากนี้ ผมยังให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่รักผม ต้องทำอะไรเพื่อผมอย่างเงียบๆมานานหลายปี ทุกครั้งที่คิดขึ้นมา ก็รู้สึกละอายใจอย่างมาก……”

เย่เฉินฟังมาถึงตรงนี้ ก็พยักหน้าให้ ท่าทีที่มีต่อซูโสว่เต้า ก็เปลี่ยนแปลงไปด้วยเล็กน้อย

ในสายตาของเย่เฉิน ศัตรูมีอยู่สองประเภท ประเภทที่หนึ่งคือมีความผิดร้ายแรงต้องตายสถานเดียว และอีกประเภทคือไม่ถึงโทษตาย ยังพอที่จะขัดเกลาได้

หากการตายของพ่อกับแม่มีตระกูลซูเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลัง เย่เฉินจะให้ทุกคนของตระกูลซูที่เกี่ยวข้องต้องตายตกไปตามกันกับพ่อแม่ของเขาอย่างแน่นอน

ดีที่ตระกูลซูไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับเรื่องนี้ ดังนั้นก็จึงยังพอมีโอกาสที่จะประนีประนอมในส่วนนี้ได้

ดังนั้น เย่เฉินจึงแสร้งทำทีเป็นถอนหายใจแล้วกล่าว“คุณผู้หญิงเหอเธอทำเพื่อคุณมามากจริงๆ ไม่เพียงแค่เธอเท่านั้น รั่วหลีเองก็ทำเพื่อตระกูลซูมากมายเช่นกัน หนำซ้ำยังถูกตระกูลซูคิดร้ายหลายต่อหลายครั้ง”

ซูโสว่เต้าพูดอย่างรู้สึกผิด “คุณพูดถูก……คนตระกูลซูก่อนหน้านั้น เฉยชาเกินไป รวมถึงตัวผมด้วย……”

ขณะที่พูด ซูโสว่เต้าก็อดที่จะพูดคำพูดจากใจออกมาไม่ได้“ดังนั้นในช่วงนี้ผมจึงขบคิดอยู่ตลอด ว่าจะยังพอมีโอกาสได้ชดเชยให้กับพวกเธอสองคนแม่ลูกบ้าง”

เย่เฉินถามด้วยความสงสัย“ คุณตั้งใจจะชดเชยมันยังไง？”

ซูโสว่เต้าลังเลอยู่นาน แต่แล้วก็พูดสิ่งที่คิดออกมา เขามองเย่เฉิน พูดอย่างมุ่งมั่นตั้งใจ“คุณเย่ พูดตามตรง พรุ่งนี้ผมอยากไปซื้อแหวนวงหนึ่ง แล้วจองห้องอาหารหรูๆสักร้าน ชวนแม่ของรั่วหลีไปกินมื้อค่ำด้วยกัน จากนั้นก็ขอเธอแต่งงาน……”