ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4880 แม่ยังไม่อยากไป！2
ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งหวังว่าจะอยู่ได้อีกหลายวันอย่างสบายใจ

ตอนนี้เจมส์ ไวท์กลับลำบากใจเล็กน้อย แต่เขาก็มีพันธกิจ ที่พูดอะไรห้ามให้ลูกค้าผิดหวัง ดังนั้นจึงตอบตกลงไปทันทีว่า พูดว่า：“คุณผู้หญิงหม่าไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ผมจะช่วยคุณจัดการให้เอง！”

หม่าหลันถอนหายใจเงียบๆ กำชับไปว่า：“คุณอย่าลืมล่ะ ฉันรอข่าวดีจากคุณอยู่”

……

อย่างแรกที่เจมส์ ไวท์ออกไปจากกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ ก็คือหยิบโทรศีพท์ออกมา โทรหาเฟ่ยเจี้ยนจงคุณท่านตระกูลเฟ่ยทันที

ในสาย เขารายงานอาการแปลกๆ ของหม่าหลัน ให้เฟ่ยเจี้ยนจงฟังทั้งหมด เฟ่ยเจี้ยนจงก็รีบเอาคำร้องของหม่าหลัน บอกเย่เฉินทั้งหมด

เย่เฉินที่อยู่ในสาย ตอนที่ได้ยินคุณท่านเฟ่ยบอกว่าหม่าหลันยังไม่อยากไปจากเรือนจำ เขาเองก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่า แม่ยายที่เข้าคุกจะติดแบบนี้ได้

ดูเหมือนว่า ชีวิตหม่าหลันในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ จะอยู่อย่างดิบดีจริงๆ

เวลานี้ เฟ่ยเจี้ยนจงที่อยู่ปลายสายพูดด้วยความเคารพว่า：“คุณเย่ ที่จริงให้แม่ยายคุณอยู่ที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ต่อก็ไม่ได้อยากอะไรนัก ผมสามารถโทรหาเพื่อนที่ศาลตุลาการ แล้วบอกเขาได้”

เวลานี้เย่เฉินกลับพูดไปทันทีว่า：“ช่างเถอะ อย่าให้ลำบากนักเลย พรุ่งนี้ให้เธอออกจากเรือนจำเถอะ”

ที่จริงแล้ว เย่เฉินก็ไม่อยากให้หม่าหลันออกมาไวขนาดนี้ ยังไงเขาก็ไม่คาดหวังนักว่า จะได้เห็นหน้าของหม่าหลันทุกวัน

แต่เขาก็นึกถึงความรู้สึกของเซียวชูหรันผู้เป็นภรรยา ตัวเองออกมาจากพรอวิเดนซ์มาสักระยะแล้ว ช่วงนี้ภรรยาเข้าเรียน ใช้ชีวิตคนเดียว และยังต้องห่วงหม่าหลันในเรือนจำอีก ชีวิตเธอทรมานไม่น้อยเลย

ถึงแม้จะบอกว่าตัวเองจัดการได้แน่นอน สามารถพาหม่าหลันออกมาได้ตลอดเวลา แต่สำหรับเซียวชูหรันแล้ว ถึงแม้ตัวเองจะพูดว่าจัดการได้แค่ไหน เธอก็รู้สึกไม่ปลอดภัยได้

ยังไงแล้ว จากมุมมองของเธอ ครั้งนี้แม่โดนคนใส่ร้าย เกิดเรื่องราววุ่นวายใหญ่โต หากไม่ระวังอาจจะถูกจำคุกตลอดชีวิตได้ ดังนั้นตอนที่แม่ยังไม่ออกมาจากเรือนจำ เธอไม่มีทางทำให้ตัวเองสบายใจได้เลย

เย่เฉินก็ไม่อยากให้เซียวชูหรันกังวลอีกต่อไป ดังนั้นจึงวางแผนว่า ให้หม่าหลันออกมาพรุ่งนี้ จากนั้นก็พาเธอไปพรอวิเดนซ์ ให้เซียวชูหรันสบายใจขึ้นในเร็ววัน

เวลานี้ ที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์

หลังจากที่หม่าหลันเจอเจมส์ ไวท์ อารมณ์ก็กลายเป็นกังวลหงุดหงิดสุดๆ

ตอนกลับมาที่ห้องทานข้าว แม้แต่บะหมี่ตุ๋นไข่มะเขือเทศที่ผู้คุมทำให้เธออย่างพิถีพิถันก็ยังกินไม่ลง

คนกลุ่มนี้เห็นเธอสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รีบถามว่า：“พี่หลัน พี่เป็นอะไรไป？เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า？”

หม่าหลันส่ายหน้าอย่างเหี่ยวเฉา พูดว่า：“ไม่มีอะไร พวกเธอไม่ต้องห่วง”

หม่าหลันไม่อยากพูดกับพวกเธอ ตัวเองน่าจะต้องไปแล้ว

แบบนั้น เดาว่าหลายๆ คนในพวกเธอจะต้องฉลองด้วยความยินดีกันแน่

แม้แต่นักโทษในห้องขังอื่นๆ ก็อาจจะฉลองการจากไปของแม่เจ้าผีหงอแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์เป็นการส่วนตัวด้วยก็ได้

ดังนั้น หม่าหลันตัดสินใจไม่พูดสักคำ ให้ทุกวินาทีที่ตัวเองอยู่ในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ ยังเป็นแม่เจ้าผีหงอแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์คนนั้นที่ใครเห็นก็ต้องกลัว

แต่ว่า เพื่อให้แน่ใจว่าเธอสามารถอยู่ในคุกได้อีกหลายวัน ในตอนที่เธอพักเดินเล่น ก็ใช้โทรศัพท์สาธารณะในสนามกีฬา โทรหาเย่เฉิน