ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4894 แกเล่นงานฉันจนน่าเวทนาจริงๆ！2
สำหรับเย่เฉินแล้ว ถ้าอยากเอาหม่าหลันออกมา แค่พูด เฟ่ยเจี้ยนจงก็สามารถให้ผู้คุมปล่อยเธอออกมาได้ทันที ภายในสิบวินาที

แต่สำหรับเย่เฉินแล้ว แบบนั้นจะหม่าหลันจะเปรียบเกินไป

คนอย่างหม่าหลัน ไม่เคยจำความยากลำบาก หากมีผลประโยชน์เล็กน้อยก็จะเสียการตัดสินอันปกติไป ถึงแม้จะอันตรายมากๆ ล้วงคองูเห่า แค่ให้เธอได้ลิ้มรสผลประโยชน์ เธอก็จะกล้ามากขึ้นเรื่อยๆ และเสพติดมากขึ้นเรื่อยๆ

อย่างเช่นครั้งนี้ที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ ถ้าเธอเป็นอาหารและรู้รุกรู้รับ ไม่รู้จักโลภ งั้นตอนแรกที่เจมส์ ไวท์มาหาเธอ เธอก็ควรจะเตรียมตัวออกไปจากเรือนจำ แล้วรีบออกไปจากสถานที่แบบนั้นโดยเร็ว

แต่เธอกลับอาลัยอาวรณ์อิทธิพลพิเศษในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ ดังนั้นการขอผัดเวลาออกจากเรือนจำ สำหรับเย่เฉินแล้ว ช่างโง่เขลาสิ้นดี

ถ้าไม่ใช้โอกาสนี้ สั่งสอนหม่าหลันเสียบ้าง งั้นครั้งหน้าหม่าหลันก็จะลืมอีก

ดังนั้น เย่เฉินได้วางแผนเรียลลิตีโชว์ให้หม่าหลันไว้ล่วงหน้าแล้ว และตอนนี้ก็เพิ่งเข้าสู่ช่วงวอร์มอัพ

ตอนนี้เขาแสดงความลำบากใจในโทรศัพท์ เพื่อให้หม่าหลันตื่นตระหนกมากขึ้น สำนึกผิดมากขึ้น และเพื่อเป็นบทเรียนให้กับเธอ

ตอนนี้หม่าหลันเสียใจมากจริงๆ แต่พูดอะไรไปในตอนนี้ก็สายไปแล้ว เธอแค่เอาความหวังทั้งหมดไปไว้ที่เย่เฉิน พูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า：“ลูกเขยแสนดี แกต้องรีบหน่อยนะ ไม่อย่างนั้น ก็ได้แต่รับศพแม่แล้ว ……”

พูดจบ ตรงหน้าหม่าหลันก็ปรากฏเงาดำ จากนั้นโทรศัพท์ในมือก็ถูกคนแย่งไป

ยังไม่รอให้หม่าหลันตอบสนองคืนมา อีกฝ่ายก็วางสายไปแล้ว จากนั้นเตะไปที่ท้องของหม่าหลัน จนหม่าหลันลอยออกไปไกล พูดก่นด่าว่า：“นี่โทรศัพท์สาธารณะ เธอเห็นเป็นของบ้านตัวเองหรือไง？ไม่วางสายเสียที！”

หม่าหลันล้มลงไปที่พื้นพร้อมร้องออกมา คลานขึ้นมาจึงเห็นว่า ที่ถีบตัวเองนั้น เป็นเสี่ยวจางที่เพิ่งตบหน้าตัวเองไป

หม่าหลันโกรธมาก โพล่งถามไปว่า：“จางอันฉี！นี่เธอทำเกินไปแล้วนะ！ฉันโทรหาคนในครอบครัว เธอเกี่ยวอะไรด้วย？！”

หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าจางอันฉียิ้ม แล้วหัวเราะอย่างเยือกเย็นว่า：“เกี่ยวกับฉันมากๆ เลยล่ะ！”

พูดไป เธอก็จ้องหม่าหลันแล้วกัดฟัน พูดอย่างโมโห：“อีนังหม่า แกรู้ไหม เดิมทีฉันคิดว่าแกจะปกป้องฉันได้ ดังนั้นเลยให้แกช่วย สั่งสอนแมนดี้ที่ในห้องขังพวกเราแรงๆ สักที แต่ตอนนี้ล่ะ？แกไม่มีที่พึ่งแล้ว คนจำนวนมากรอสั่งสอนแก แกคิดไหมว่า พอแมนดี้ออกมาจากห้องพยาบาลแล้ว พวกฉันจะทำไง？！”

“แมนดี้นั่น ถูกขังในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์มาสองสามปีแล้ว มีเพื่อนผู้ต้องขังที่มีความสัมพันธ์อย่างดีด้วยไม่น้อย ก่อนหน้านี้พวกนั้นไม่กล้าลงมือกับฉัน เพราะว่ากลัวคนข้างกายแกพวกนั้น ตอนนี้พวกเธอออกไปจากเรือนจำแล้ว พอแมนดี้กลับมา เธอจะต้องเรียกเพื่อนผู้ต้องขังพวกนั้นมาแก้แค้นฉันแน่ ถึงตอนนั้นจุดจบของฉันคงอนาถน่าดู！”

พูดถึงตรงนี้ เธอก็เหยียบไปที่หน้าอกของหม่าหลัน พูดอย่างโกรธเคืองว่า：“อีนังหม่า แกทำฉันได้น่าเวทนามาก！อีกเดี๋ยวฉันจะให้แกพูดให้ชัดเจนต่อหน้าทุกคนว่า ไม่ใช่ฉันที่ให้แกไปสั่งสอนแมนดี้ แต่เป็นแกเองที่ไม่ชอบขี้หน้าแมนดี้！ถ้าแกพูดอย่างตรงไปตรงมา ฉันอาจจะปล่อยแกไปชั่วคราว ถ้าไม่ ฉันจะหักขาแกเอง！”