ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4897 ต้องรู้จักหยุดผลกำไร 1
ผู้คุมสาวถามเธอ：“พี่หลัน พี่แน่ใจนะว่าจะออกจากเรือนจำ ไม่อยู่ที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ต่อแล้วใช่ไหม？”

“ใช่ๆๆ！”หม่าหลันพยักหน้าเหมือนเครื่องขุดน้ำมัน พูดอย่างสะอึกสะอื้น：“ไม่อยู่แล้ว พูดยังไงก็ไม่อยู่แล้ว！”

พอพูดจบ ก็มีผู้คุมอีกคนพาผู้หญิงสามคนเดินเข้ามา

หม่าหลันจ้องเขม็ง แล้วก็ตกใจทันที

เพราะผู้หญิงสามคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน คือพวกเฉินจื่อถงสามคนที่ถูกปล่อยออกไปช่วงก่อนอาหารเที่ยง

เธอไม่สนความเจ็บปวดอีกต่อไป ถามด้วยความประหลาดใจว่า：“จื่อถง……ทำไม……ทำไมพวกเธอกลับมาอีกล่ะ？”

เฉินจื่อถงพูดอย่างหมดหนทาง：“ไม่ต้องพูดถึงหรอกพี่หลัน โจทก์ไม่ถอนฟ้องอีกแล้ว บอกว่าต้องการคุยข้อตกลงกับทนายความของพวกเรา ไม่มีทางอื่น พวกเราต้องถูกขังอยู่ที่นี่ต่อไป ……”

พูดไป เธอก็มองหม่าหลัน แล้วถามอย่างตกใจสุดๆ：“พี่หลัน พี่เป็นอะไรไป？”

หม่าหลันน้อยใจและคับแค้นใจสุดๆ ชี้ไปที่พวกจางอันฉี ร้องไห้ไปพูดไปว่า：“จื่อถง……พวกมันตีฉัน……ฉันช่วยพวกมันไปตั้งเยอะ พวกมันกลับตีฉันเจียนตาย เธอต้องทวงความยุติธรรมให้ฉันนะ ……”

เฉินจื่อถงได้ยินคำนี้ ก็กัดฟันพูดไปทันทีว่า：“พี่หลันไม่ต้องห่วง พวกเราจะสั่งสอนไอ้สารเลวพวกนี้ที่ลืมบุญคุณเจียนตายแน่！”

จางอันฉีที่เพิ่งซ้อมหม่าหลันไป คิดไม่ถึงเลยว่า พวกเฉินจื่อถงที่ออกจากเรือนจำไปไม่นาน จะถูกส่งกลับมาอีกครั้ง！

เวลานี้ เธอตกใจจนสติเตลิดเปิดโปง！

พวกเธอเคยเห็นความแข็งแกร่งของพวกเขาแล้ว แค่พวกเขาอยู่ที่นี่ ในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์นี้ก็ไม่มีใครเทียบได้

ถึงเป็นแมนดี้กลับมาก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเธอ……

หมายความว่า พฤติกรรมที่ตัวเองซ้อมหม่าหลันเพื่อแสดงความภักดีต่อแมนดี้ ช่างเป็นความคิดที่สุดโต่ง！

เธอที่กลัวขั้นสุด รีบคุกเข่าลงไปที่พื้น พูดอย่างน้ำตาไหล：“พี่หลันขอโทษนะพี่หลัน ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ……ฉัน……ฉันลุ่มหลงเองพี่หลัน……”

หม่าหลันเกลียดผู้หญิงคนนี้มาก กัดฟันพูดไปว่า：“แกยังมีหน้ามาพูดว่าแกไม่ได้ตั้งใจอีกนะ！ฉันหม่าหลันอยู่มาจนแก่แล้ว ไม่เคยเห็นคนหน้าด้านแบบแกเลย！”

พูดจบ เธอก็มองไปที่เฉินจื่อถง พูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า：“จื่อถง เธอต้องให้ความยุติธรรมแก่ฉันนะ ปล่อยเธอไปไม่ได้นะ！”

เฉินจื่อถงพูดอย่างไม่ลังเลทันทีว่า：“พี่หลันไม่ต้องห่วง ในชีวิตฉันฉันเกลียดพวกขยะหน้าไหว้หลังหลอก ลืมบุญคุณคนที่สุด！ไม่หักขาสองข้างของพวกเธอสามคนนี้ ฉันก็ไม่ใช่นามสกุลเฉิน！”

จางอันฉีตกใจจนหน้าซีดขาว คุกเข่าลงที่พื้นแล้วตบหน้าตัวเองไม่หยุด ในขณะเดียวกันก็ร้องไห้ไปพูดไปว่า：“พี่หลัน……ขอร้องพี่ล่ะอย่าติดใจเอาความฉันเลยพี่หลัน……ฉันผิดไปแล้วพี่หลัน……ครั้งนี้ปล่อยฉันไปเถอะนะ……”

ลูกสมุนสองคนของจางอันฉีในตอนนี้กลัวสุดๆ ต่างคุกเข่าลงบนพื้นและอ้อนวอนขอความเมตตา

ตอนนี้ทั้งสามก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน ที่จริงคิดว่าหม่าหลันเสียอำนาจไปแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า สถานการณ์เธอจะพลิกกลับมาได้เร็วขนาดนี้

พวกที่ดูเรื่องราวครึกครื้นตรงสนามกีฬา และรอลงมือหม่าหลัน เวลานี้ก็ตะลึงงันไปทันที

ในใจพวกเธอทั้งโกรธที่ที่พึ่งพิงของหม่าหลันกลับมาอีกครั้ง และดีใจ ที่ตัวเองทนไว้ไม่รีบลงมือ ไม่อย่างนั้น จะต้องโดนผู้หญิงสามคนนี้เอาตายแน่

ในใจหม่าหลันโกรธสุดๆ เธอแทบอยากจะหักขาผู้หญิงพวกนี้ด้วยมือเธอเอง

แต่เมื่อคิดได้ว่าตอนนี้ตัวเองต้องไปหาหมอ จึงได้เพียงบอกเฉินจื่อถงว่า：“จื่อถง อย่าปล่อยพวกเธอไปเด็ดขาด！แค่พวกเธอยังอยู่ที่นี่อีกวัน ก็อย่าให้พวกเธอได้อยู่ดีเลย！”