การเป็นหรือไม่เป็นจักรพรรดินี อันที่จริงมีส่วนเกี่ยวข้องกับเย่เฉินโดยแยกจากกันไม่ได้เลย เฮเลน่าก็ตระหนักได้ตั้งนานแล้ว ตัวเองไม่ได้อาลัยอาวรณ์บัลลังก์จักรพรรดินีนี้หรอก ที่ตัวเองอาลัยอาวรณ์จริง ๆ นั้น เป็นความรู้สึกแบบที่เย่เฉินยืนแกว่งดาบหน้าตัวเอง เพื่อเปิดทางให้กับตัวเอง

ในจังหวะนี้เอง เฮเลน่าได้ยินเสียงเครื่องยนต์จากไกล ๆ เข้ามา

เธอรีบลุกขึ้นไปที่หน้าต่าง เห็นรถคนนั้นที่เย่เฉินขับขับกลับมาที่วิลล่า เธอวิ่งพุ่งเปิดประตูออกไปทันที สาวเท้าเร็วไปที่ใต้ตึก

ตอนที่เธอถึงใต้ตึกนั้น เย่เฉินจอดรถเสร็จพอดี

เห็นเย่เฉินลงจากในรถ เฮเลน่ารีบเดินไป เอ่ยอย่างนอบน้อม : “คุณเย่ ทำไมคุณออกไปนานขนาดนี้……ฉันเป็นห่วงเอามาก ๆ อยู่ตลอดเลย……”

เย่เฉินเอ่ยพร้อมกับแย้มยิ้มเล็กน้อย : “เรื่องมันซับซ้อนกว่าที่ผมคิดไว้น่ะ แต่ดีที่แก้ไขได้อย่างราบรื่นหมดแล้ว”

เฮเลน่าถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วรีบถามอีก : “คุณเย่ คุณออกไปนานขนาดนี้ไม่ได้ทานข้าวเลย คงจะหิวแล้วสินะคะ ? ฉันให้เชฟเตรียมอาหารเช้าให้คุณแล้ว !”

เย่เฉินส่ายหน้าพร้อมกับเผยสีหน้าเหนื่อย ๆ แล้วเอ่ย : “ผมไม่มีความอยากอาหาร รบกวนคุณช่วยจัดห้องให้ผมที ให้ผมได้นอนสักงีบดีกว่า !”

อันที่จริงสำหรับเย่เฉินแล้ว การนอนหลับเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นแล้ว

ถึงแม้ว่าไม่นอนหลับเลย ร่างกายของเขาก็จะไม่รู้สึกว่าเหนื่อย

แต่ว่า เมื่อกี้เขาส่งปราณทิพย์จำนวนมหาศาลไปในแหวนวงนั้น ถึงแม้ว่ากินยาเสริมชี่ปราณไปเม็ดหนึ่ง ก็ไม่สามารถเสริมขึ้นมาได้หมดหรอก การใช้ปราณทิพย์อย่างรวดเร็วเช่นนี้ ทำให้ร่างกายของเขามีความเพลียอยู่หน่อยจริง ๆ

เฮเลน่าเห็นเย่เฉินมีสีหน้าอ่อนเพลีย จึงรีบเอ่ย : “คุณเย่เชิญตามฉันมาค่ะ”

เนื่องจากวิลล่าขาดการซ่อมแซมมานานหลายปี ห้องที่สามารถให้เข้าพักได้ทันทีเลยมีเพียงไม่กี่ห้อง เฮเลน่าก็ไม่รู้ว่าเป็นแรงจูงใจอะไรกันแน่ พาเย่เฉินไปที่ห้องนอนของตัวเองในวิลล่าแห่งนี้เลย

ตอนแรกที่เย่เฉินถึงในนี้ ไม่ค่อยเข้าใจการจัดสรรและโครงสร้างภายในของวิลล่าหลังนี้นัก บวกกับรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าตามร่างกายที่ไม่ค่อยเป็นนัก ครั้นแล้วเลยตามเฮเลน่ามาที่ห้องนอนนั้น

นี่เป็นห้องนอนที่ใหญ่ที่สุดในวิลล่า พูดให้ถูกต้องยิ่งขึ้น น่าจะเป็นห้องชุดที่มีพื้นที่มากที่สุด

ดันประตูเข้า เป็นห้องรับแขกที่มีสไตล์ยุโรปเหนือ และสไตล์โบราณ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นในนี้ ของประดับ จนกระทั่งพื้น โคมไฟ ต่างมีประวัติศาสตร์อย่างน้อยร้อยปีขึ้นไป แม้ว่าความสวยแบบคลาสสิคยุโรปเหนือมีกลิ่นอายศิลปะมาก แต่อย่างไรซะเนื่องจากช่วงเวลายาวนานและการบำรุงรักษาไม่เหมาะสม ในห้องเลยมีกลิ่นราที่ยากจะกำจัด

เฮเลน่าอยู่ในห้องชุดนี้มาครึ่งคืนแล้ว เดิมทีเคยชินกลิ่นนี้แล้ว แต่ออกไปเที่ยวหนึ่งแล้วกลับมาอีก กลิ่นนั้นเลยเปลี่ยนเป็นแจ่มชัดขึ้นอีกครั้ง

เธอจึงอดไม่ได้ที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยด้วยใบหน้าขอโทษ : “ขอโทษด้วยนะคะคุณเย่ ในห้องมีกลิ่นขึ้นราหน่อย ๆ นอกเหนือจากยุคสมัยยาวนาน อาจจะมีความเกี่ยวข้องกับอากาศที่เบอร์เกนมีฝนเยอะ”

เย่เฉินเอ่ยยิ้ม ๆ ตามอารมณ์ : “ไม่เป็นไร นี่ก็ดีมากแล้ว”

เฮเลน่าก้มตัวลงเล็กน้อย ชี้ห้องนอนข้างใน พูดกับเย่เฉิน : “คุณเย่ ห้องนอนอยู่ในนี้ค่ะ คุณพักผ่อนก่อนสักหน่อยเถอะค่ะ !”

“โอเคครับ” เย่เฉินพยักหน้า แล้วเอ่ย : “คุณไม่ต้องสนผมแล้ว ผมงีบหลับพักหนึ่งหน่อย ถือโอกาสคิดเรื่องไรหน่อยด้วย หากว่าผมไม่ตื่นก่อนเที่ยง รบกวนคุณช่วยมาเรียกผมด้วยนะครับ”

“ได้เลยค่ะ !” เฮเลน่าตอบรับพร้อมกับพยักหน้าอย่างนอบน้อม จากนั้นเม้มปากแดงระเรื่อเล็กน้อย เอ่ยกับเย่เฉิน : “คุณเย่ ฉันช่วยเก็บกวาดเตียงให้คุณนะ เตียงห้องนอนนี้ยังไม่ได้เก็บ เรี่ยราดนิดหน่อย”

เย่เฉินประหลาดใจนิดหน่อย ยังไม่ทันได้ถาม เฮเลน่าก็รีบสาวเท้าเดินเข้าห้องนอนไปก่อนแล้ว