พูดถึงตรงนี้ จู่ ๆ เฮเลน่าก็พลิกตัว พิงอยู่ข้างกายเย่เฉิน ดวงตางดงามใสแจ๋วคู่นั้นจ้องเย่เฉินไม่หยุด สีหน้าจริงจัง กระซิบถึงขนาดที่ที่เจือด้วยความอ้อนวอนด้วย : “เย่เฉิน ฉันไม่หวังเกินตัวว่าชีวิตนี้ยังมีความเป็นไปได้อะไรกับคุณอยู่ ฉันเพียงอยากขอร้องให้คุณพอที่จะสามารถประทานลูกให้ฉันคนหนึ่งได้ ลูกที่เป็นของเราสองคน ราชวงศ์ยุโรปเหนือที่ไร้ชนรุ่นหลังมารับช่วงภารกิจของชนรุ่นก่อน อนาคตต้องการคนที่มีสายเลือดเดียวกันมารับช่วงราชบัลลังก์ อีกทั้งทั้งชีวิตนี้ก็ยาวนานเกินไปจริง ๆ ฉันเองก็อยากให้มีคนอยู่เป็นเพื่อนด้วยสักคน……”

เย่เฉินในตอนนี้ ยังคงตกอยู่ในการนอนหลับลึกดังเดิม ไม่ได้ตระหนักถึงการมาของเฮเลน่าเลยสักนิด และยิ่งไม่รู้ว่าเฮเลน่าพูดอะไรอยู่ที่ข้างหูของตัวเองบ้าง

แต่ในขณะเดียวกันนี้ เฮเลน่าได้ตกอยู่ในความรู้สึกที่ไม่สามารถถอนตัวได้แล้ว

เธอเป็นฝ่ายโน้มตัวไปหาเย่เฉิน ริมฝีปากสีแดงระเรื่อประทับจูบเย่เฉินเบา ๆ

ชั่วพริบตาเฮเลน่าตกอยู่ในการจูบนี้โดยไม่สามารถถอนตัวได้ และอาการชั่ววูบนั่นเหมือนมือใหญ่ที่ไร้รูปร่างข้างหนึ่งที่พยายามผลักเธอไปข้างหน้าก้าวหนึ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย

แต่ในตอนนี้เอง เธอมองใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมนั่นของเย่เฉิน กลับยังคงเป็นใบหน้าที่นอนหลับอยู่ จู่ ๆ ในใจก็เศร้าซึมอยู่หน่อย

เธอมองเย่เฉิน กระซิบถามเขา : “หากว่าตอนนี้คุณตื่นขึ้นมา เห็นสภาพนี้ของฉันเข้า คงจะผิดหวังมากแน่เลยสินะ……”

เสียงของเฮเลน่า เจือด้วยความเศร้าโศกอยู่สองสามส่วนในความนุ่มนวลนั้น

เพียงแค่ เย่เฉินที่หลับสนิทอยู่ต่อหน้าเธอนั้น ยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใด ๆ

เย่เฉินในตอนนี้ แทบจะตัดขาดกับโลกภายนอกโดยสิ้นเชิงแล้ว

ส่วนเฮเลน่าเห็นเย่เฉินไม่มีการตอบกลับเลยสักนิด จู่ ๆ ความเศร้าในใจก็ขยายใหญ่ขึ้นอย่างฉับไว

น้ำตาตอนที่เธอมองเย่เฉินนั้น ในตอนนี้เชื่อมกันเป็นสายแล้ว

เธอลูบหน้าเย่เฉินเบา ๆ แล้วสะอึกสะอื้นเบา ๆ : “ฉันมองออก ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักคุณ คุณก็รักษาระยะห่างกับฉันอยู่ ในใจของคุณ ฉันจะต้องเป็นผู้หญิงที่สอดคล้องความเป็นจริงมาก ไล่ตามผลประโยชน์มาก ถึงขนาดที่ว่าไม่เสียดายค่าแลกเปลี่ยนทั้งหมดเพื่อขึ้นตำแหน่งอย่างแน่นอน……”

“หากว่าฉันเกิดความสัมพันธ์ ภายใต้สถานการณ์ที่คุณไม่รับรู้อะไรเลยทั้งแบบนี้ ในขณะเดียวกันก็โชคดีตั้งท้องลูกของคุณด้วย ในใจของคุณจะต้องยิ่งดูแคลนฉันใช่ไหมล่ะ ?”

“ถึงขนาดที่ว่า คุณอาจจะเต็มไปด้วยความเหยียดหยามและอคติต่อลูกของเรา เพราะดูแคลนฉันก็ได้……”

“หากว่าฉันไม่สามารถตั้งท้องลูกของคุณได้ งั้นคุณอาจจะเคารพฉันอยู่แต่ปลีกตัวออกห่าง และจะไม่พบฉันอีกแล้ว เนื่องจากดูแคลนฉันใช่ไหม ?”

พูดถึงตรงนี้ เฮเลน่าปาดน้ำตา พูดด้วยความหนักแน่น : “ไม่……ฉันจะไม่เพิ่มโอกาสการรับรู้ที่ผิดเพี้ยนพวกนี้ให้คุณอีกแล้ว……ไม่อย่างเด็ดขาด ! ชีวิตยังอีกยาวนาน ฉันจะใช้วิธีที่เปิดเผยและเที่ยงธรรมอย่างแน่นอน ให้คุณเปลี่ยนการรับรู้ที่ผิดเพี้ยนต่อฉัน ให้คุณรู้ว่า นอกจากคุณแม่ที่น่าสงสารนั่นของฉันแล้ว คนที่สามารถทำให้ฉันเป็นห่วงอย่างแท้จริงบนโลกใบนี้ มีเพียงคุณ !”

พูดจบ เฮเลน่าก้มตัวลง หลังจากจูบที่ริมฝีปากของเย่เฉินเบา ๆ ก็ขดตัวอยู่ในข้อพับของเขา เหมือนลูกแมวตัวน้อยอย่างไรอย่างนั้น

เฮเลน่าที่ซ่อนอยู่ในอ้อมอกของเย่เฉิน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ พูดด้วยความสดชื่น : “ฉันอยากกอดคุณนอนสักหนึ่งชั่วโมง สัญญากับฉันนะ หนึ่งชั่วโมงนี้อย่าได้ตื่นขึ้นมาเชียวล่ะ ให้ฉันได้ออกไปจากที่นี่อย่างมีหน้ามีตาหลังจากที่ตื่นแล้ว”

พูดจบ เธอเอาใบหน้าแนบตรงหัวใจของเย่เฉิน ค่อย ๆ หลับตาลง

ในตอนนี้ เฮเลน่ารู้สึกว่า ตัวเองเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดบนโลกใบนี้

เพียงแต่ สิ่งที่เสียใจเพียงอย่างเดียวคือ เพราะกลัวว่าเย่เฉินจะตื่นไวกว่าตัวเอง เฮเลน่าจึงไม่กล้าให้ตัวเองนอนหลับสนิท แม้ว่าจะเต็มไปด้วยความสุขก็ตาม แต่ว่ายังคงมีความระมัดระวังและกังวลอยู่ดี