ว่าแล้ว เขาก็หันไปชี้บ่อหลักที่อยู่ข้างหลัง พูดด้วยสีหน้าอิจฉา : “ศิษย์น้อง งานก่อสร้างใต้ดินของพวกนายเนี่ย แม่งสร้างได้เจ๋งมากเลย ! อุโมงค์นั่นก็สูงสามสี่เมตรแล้ว งานก่อสร้างใต้ดินของฉันที่นั้น เทียบกับที่นี่ของพวกนายแล้ว อย่างมากที่สุดก็เป็นแค่รูหนู !”

เย่เฉินหัวเราะฮ่า ๆ บอกกับเขา : “พี่วางใจได้ครับ รอให้ที่นี่สร้างได้พอสมควรแล้ว ผมจะให้พั่วจวินลองจัดเตรียม ให้เลื่อนชั้นพวกพี่ด้วย”

คามมิตได้ยินคำพูดนี้ มือก็สั่นเทาด้วยความตื่นเต้น ถามเขาด้วยความดีใจ : “ศิษย์น้อง พูดจริงเหรอ ?”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วยิ้มบอก : “แน่นอนอยู่แล้ว ผมเคยพูดโกหกที่ไหนกันล่ะ ?”

ว่าแล้ว เย่เฉินก็พูดอีก : “เมื่อกี้ตอนพี่อยู่ข้างล่างก็เห็นยอดฝีมือซิซิลีที่ขยันทำงานพวกนั้นแล้วใช่ไหม ?”

“ยอดฝีมือซิซิลี ?” คามมิตถามด้วยความประหลาดใจ : “นายหมายถึงมะเฟียแคนาดาที่ทำงานอยู่ข้างล่างพวกนั้นใช่ไหม ?”

“ใช่” เย่เฉินพยักหน้า ยิ้มบอก : “ ถึงตอนนั้นจะส่งคนพวกนี้ไปให้พวกพี่ด้วยพร้อมกันเลย !”

ความรู้สึกซาบซึ้งที่คามมิตมีต่อเย่เฉินนั้น ก็เหมือนแม่น้ำเชี่ยวกรากต่อเนื่อง และเหมือนแม่น้ำหวงที่เอ่อล้นออกมาจนไม่สามารถกักเก็บได้ตั้งนานแล้ว

หากว่าไม่มีเย่เฉิน คงถูกทหารรัฐบาลกับสำนักว่านหลงเอาตัวไปแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงที่เย่เฉินยังรักษาขาที่เขาพิการมาหลายปีให้หายดี และให้เงินจำนวนไม่น้อยเพื่อป้องกันเขาอย่างแน่นหนา

ตอนนี้ มีสำนักว่านหลงเป็นคนกลางที่คอยไกล่เกลี่ย และให้โอกาสทองที่พัฒนาอย่างสันติภาพกับเขาอีกด้วย

แต่สิ่งที่ทำให้เขานึกไม่ถึงคือ ต่อให้เป็นเช่นนี้ เย่เฉินยังคงปฏิบัติต่อตัวเองโดยไม่มีการเรียกร้องเอาเงิน และยังคงใจกว้างมากดังเดิม

ด้วยมาตรฐานของงานก่อสร้างใต้ดินในขณะนี้ของสำนักว่านหลง ต่อให้เป็นขนาดย่อมที่ปรากฏในฐานของตัวเอง อย่างน้อยก็ต้นทุนหลายร้อยล้านดอลลาร์ก็ยากที่จะลงถึงพื้นได้

สำหรับคามมิต นี่เป็นเรื่องที่ไม่กล้าแม้แต่จะคิดเลยด้วยซ้ำ

แต่เย่เฉินกลับรับปากว่าจะช่วยตัวเองสร้างให้ฟรีโดยไม่แม้แต่จะคิดเลย ความใจกว้างนี้ ทำให้คามมิตยิ่งซาบซึ้งมากเลยเหลือเกิน

ครั้นแล้ว เขาจับมือของเย่เฉินเอาไว้ พูดด้วยความจริงใจ : “ศิษย์น้องเย่ อัลเลาะห์อยู่เบื้องบน จากนี้อยู่ตะวันออกกลาง หากว่านายมีความต้องการใด ๆ ที่ต้องการให้พี่ทำ ขอเพียงประโยคเดียว ต่อให้พี่ต้องทุ่มสุดชีวิตนี้ก็ตาม ก็จะพยายามทำให้อย่างสุดความสามารถอย่างแน่นอน !”

เย่เฉินพยักหน้าแล้วยิ้ม เอ่ยปากบอก : “มีประโยคนี้ของพี่ ที่เราทุ่มเทไปก็คุ้มค่าแล้ว”

สำหรับเย่เฉินแล้ว คามมิตเป็นเพื่อน แต่ว่าเป็นเพื่อนร่วมรบยิ่งกว่า

ขอเพียงคามมิตสามารถยืนหยัดจุดยืนโดยเป็นมิตรกับตัวเองได้ ก็สามารถผูกมัดสถานการณ์ความสมดุลของทั้งสามฝ่ายของซีเรียได้ต่อ จะมีประโยชน์อย่างมากต่อการพัฒนาสำนักว่านหลงให้มีเสถียรภาพ

ดังนั้น เพื่อที่จะให้คามมิตไม่ถึงขนาดที่ไร้ชีวิตชีวาเกินไปในสถานการณ์ความสมดุลของทั้งสามฝ่ายนี้ ต้องให้การช่วยเหลือและสนับสนุนที่เขาต้องการ การช่วยเหลือและสนับสนุนที่ไม่ต้องการถึงขนาดที่ไม่กล้าคิด ก็ต้องให้ด้วยเหมือนกัน

ครั้นแล้ว เขาจึงบอกกับว่านพั่วจวิน : “พั่วจวิน รอหลังจากงานก่อสร้างช่วงแรกของเราเสร็จสิ้น ให้ออกแบบแผนการเลื่อนขั้นฐานให้จอมพลคามก่อน จากนั้นเริ่มงานก่อสร้างช่วงแรกของฐานจอมพลคาม ถึงตอนนั้นต้นทุนทั้งหมด ให้สำนักว่านหลงเป็นคนรับผิดชอบ”

ว่านพั่วจวินพูดโดยไม่ต้องคิด : “ได้ครับคุณเย่ ผมเข้าใจแล้วครับ”

เย่เฉินพยักหน้า บอกกับคามมิต : “พี่ครับ ครั้งนี้ผมมาอยู่ได้ไม่นานมาก อีกไม่กี่ชั่วโมงต้องกลับไปแล้ว ทางนี้ยังมีเรื่องอีกไม่น้อยต้องจัดการ เลยไม่คุยเรื่องความหลังกับพี่แล้ว ไว้ครั้งหน้าผมมา เราค่อยหาเวลามารวมตัวกันนะครับ”

คามมิตพูดอย่างอาลัยอาวรณ์อยู่หน่อย ๆ : “ศิษย์น้องเย่ นายมาตั้งไกล ก็อยู่แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองเหรอ ? ไม่ว่ายังไงก็อยู่สักวันหนึ่งสิ ลองไปเดินเล่น ตรวจสอบงานที่พี่หน่อย ตอนนี้ที่นั่นของเราเปลี่ยนไปมากเลยเชียวนะ เคราะห์ดีที่ได้นายแท้ ๆ เลย ! ”