เย่เฉินรู้ว่าต้วนลี่เย่ไม่สามารถพูดโกหกได้ ด้วยเหตุนี้จึงถามเขาว่า: “คุณรู้ไหมว่าสำนักงานใหญ่ขององค์กรพั่วชิงอยู่ที่ไหน?”

“ไม่รู้” ต้วนลี่เย่ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า: “ฉันไม่เคยไปที่สำนักงานใหญ่โดยสิ้นเชิง เคยไปเพียงแค่ค่ายฮูเบน แต่ว่าค่ายฮูเบนอยู่ที่ไหนฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

พูดจบ ต้วนลี่เย่ก็กล่าวอีกว่า: “กระทั่งฉันก็ไม่รู้ตำแหน่งที่เป็นรูปธรรมของหน่วยบัญชาการกองทัพขวาในอิตาลีด้วยซ้ำ การแยกข้อมูลขององค์กรนั้นเข้มงวดมาก คนระดับไหนก็สามารถรู้ได้เพียงเรื่องราวที่ควรจะรู้ในระดับนั้น ระดับความลับที่สูงขึ้นเพียงเล็กน้อย พวกเราล้วนไม่อาจรู้ได้

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดหัว ดูท่าองค์กรพั่วชิงแห่งนี้ จะมีที่ชัดเจนเกินไปจริงๆ อีกทั้งระบบการเก็บความลับภายในก็มีความเข้มงวดอย่างมาก

ต้วนลี่เย่ก็นับว่าเป็นระดับสูงขององค์กรพั่วชิง แต่ไม่รู้ว่าสำนักงานใหญ่อยู่ที่ไหน แล้วก็ไม่รู้ว่าสำนักงานย่อยที่ตนเองสังกัดอยู่ที่ไหน ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรจึงจะสามารถไล่ตามแหล่งกำเนิดเรื่องราวได้

หลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง เย่เฉินก็ถามเขาต่อไปว่า: “แผนการและการจัดวางแผนงานของพวกคุณในตุรกีเป็นลักษณะอย่างไร?”

ต้วนลี่เย่ตอบกลับว่า: “ตุรกีเป็นห่วงโซ่อุปทานที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษสำหรับฐานทัพไซปรัส จุดประสงค์ก็คือเป็นหลักประกันว่าการทำงานของฐานทัพไซปรัสจะเป็นปกติ โดยนำเข้าแร่ทองแดงที่ผลิตโดยฐานทัพไซปรัส มาค้ำประกันการปิดบังซ่อนเร้นของฐานทัพไซปรัส ในขณะเดียวกันก็ผ่านช่องทางการนำเข้าที่ถูกกฎหมาย เพื่อเงินทุนที่จำเป็นในการดำเนินงานของไซปรัส นอกจากนี้ พวกเรายังจะหาประโยชน์จากการขนส่งแร่ทองแดงทางเรือ เพื่อแอบจัดหาสินค้าและวัตถุดิบประจำวันที่จำเป็นไปให้ฐานทัพไซปรัส บนเรือลำนี้มีสินค้าและวัตถุดิบสองพันตัน ที่จะถูกส่งไปยังฐานทัพไซปรัสอย่างลับๆ”

เย่เฉินถามอีกว่า: “สินค้าและวัตถุดิบจำนวนสองพันตันที่คุณพูดถึงนี้ มันคืออะไรกันแน่?”

ต้วนลี่เย่ตอบกลับว่า: “มีอาหารและยารักษาโรคต่างๆ ประมาณสามร้อยตัน ส่วนมากจะเป็นอาวุธและกระสุน เสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันตลอดจนสิ่งของในการดำรงชีวิต และวัตถุดิบสิ้นเปลืองสำหรับอุปกรณ์ฟอกอากาศและน้ำของทหารหน่วยกล้าตาย นอกจากนี้ยังมีน้ำมันดีเซลอีกเกือบห้าร้อยตันด้วย”

เย่เฉินถามเขาว่า: “น้ำมันดีเซลยังต้องส่งมาไกลจากตุรกีเลยเหรอ?”

ต้วนลี่เย่กล่าวอธิบายว่า: “โลกภายนอกคิดว่ามีคนทำงานและอาศัยอยู่ในเหมืองทองเพียงไม่กี่ร้อยคน แต่ความเป็นจริงด้านในมีคนถึงสามสี่พันคน ไม่เพียงแต่สินค้าและวัตถุดิบจะมีค่าใช้จ่ายมหาศาลเท่านั้น แต่การใช้พลังงานก็สูงมากเช่นกัน ถ้าหากซื้อไฟฟ้าทั้งหมดจากโครงข่ายไฟฟ้าแห่งชาติของไซปรัส การใช้พลังงานก็จะสูงกว่าเหมืองแร่ทองแดงในระดับเดียวกันอย่างเห็นได้ชัด ในกรณีที่มีผู้ต้องการตรวจสอบตัวเลขสถิติทางด้านนี้ ก็จะสามารถสังเกตเห็นได้ ฉะนั้นองค์กรจึงต้องการให้กลุ่มฐานทัพต่างๆ ไม่เปิดเผยเบาะแสใดๆ ทั้งสิ้น”

พูดจบ ต้วนลี่เย่ก็กล่าวอีกว่า: “เพื่อเติมเต็มการบริโภคพลังงานของคนจำนวนสามสี่พันคนนี้ พวกเราจึงขนส่งเครื่องปั่นไฟฟ้าน้ำมันดีเซลขนาดใหญ่สี่เครื่องจากตุรกีมาให้พวกเขา การใช้ไฟฟ้าในการดำรงชีวิตของพวกเขา ทั้งหมดมาจากการผลิตไฟฟ้าดีเซล แต่ถ้าหากเหมืองแร่ทองแดงใช้น้ำมันดีเซลปริมาณมากเกินไปก็จะทำให้คนสงสัยได้ ฉะนั้นพวกเราจึงจัดหาน้ำมันดีเซลที่พวกเขาต้องการทั้งหมด หลังจากที่เรือเข้าเทียบท่า ก็จะมีท่อพิเศษท่อหนึ่งที่เชื่อมต่อกับเหมืองแร่ทองแดง และน้ำมันดีเซลจะถูกขนส่งผ่านท่อโดยตรง”

เย่เฉินฟังถึงจุดนี้แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมระดับความระมัดระวังรอบคอบอย่างมากขององค์กรนี้

จะว่าไปแล้ว องค์กรยิ่งใหญ่ ก็จะยิ่งคำนึงถึงรายละเอียดได้ยาก

แต่องค์กรพั่วชิงที่มีขนาดใหญ่มหึมาเช่นนี้ กลับสามารถจัดการรายละเอียดทุกประเภทได้ดีมาก ยอดเยี่ยมมากจริงๆ

เรื่องการใช้พลังงานนี้ ในกรณีที่มีคนจับสังเกต ก็เป็นเรื่องง่ายที่จะมองออกถึงเงื่อนงำในนั้น

บ่อยครั้งที่ตำรวจวิเคราะห์ข้อมูลสถิติการใช้ไฟฟ้าของอาคารที่พักอาศัย แล้วพบว่าการใช้ไฟฟ้าของครัวเรือนหนึ่ง สูงกว่าครัวเรือนในประเภทเดียวกันของเพื่อนบ้าน เมื่อตรวจสอบจึงพบว่า มีการเพาะปลูกพืชต้องห้ามในบ้านด้วยหลอดฟลูออเรสเซนต์กำลังสูง