ความประหลาดใจแรกคือ พวกเขาได้รับการกำจัดพิษออกจากร่างกายอย่างเด็ดขาด ตลอดชีวิตนี้ไม่ต้องถูกใครกักขังไว้อีกต่อไป！

ความประหลาดใจที่สองคือ เย่เฉินกับพวกเขามีเป้าหมายเดียวกัน นั่นคือการขุดรากถอนโคนองค์กรพั่วชิง จากที่เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะสามารถทำลายล้างองค์กรพั่วชิงนี้ให้สิ้นซากได้ แต่เพราะความลึกซึ้งจนเกินคาดเดาของเย่เฉินนี้ ทำเขารู้สึกว่า การติดตามเย่เฉินนั้น โอกาสของความสำเร็จจะเป็นไปได้อย่างมาก！

สำหรับความประหลาดใจที่สาม คือคำมั่นของเย่เฉินที่จะให้อิสรภาพแก่เขา！

สิ่งนี้ มันคือกุญแจสำคัญที่จะเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตอันน่าเศร้าของพวกเขาที่มีมานานหลายร้อยปี！

บรรพบุรุษของพวกเขา ต่างก็โหยหาอิสรภาพ

แต่หลายปีที่ผ่านมา คนจำนวนไม่น้อยที่สละชีวิตเพื่อองค์กรพั่วชิง แต่กลับถูกองค์กรพั่วชิงฆ่าและทำลาย ไม่มีใครได้รับอิสรภาพอย่างแท้จริงเลยสักคน

ทหารม้ากล้ากับลูกหลาน“ผู้มีปัญญา”ของพวกเขาบางคน เพราะทำงานถวายชีวิตให้กับองค์กรพั่วชิง ก็จึงได้รับอิสรภาพนั้นมา แต่ว่า ตราบใดที่พิษนี้ไม่ได้ถูกกำจัดออกไป อิสรภาพที่มีก็ยังคงถูกองค์กรพั่วชิงนั้นควบคุมมันไว้อย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาด

นกในกรงที่ไม่มีอิสรภาพฉันใด นกแก้วที่มีโซ่ผูกอยู่ที่ข้อเท้า ก็ไร้ซึ่งอิสรภาพฉันนั้น

ดังนั้น อิสระตามเงื่อนไขที่มีอย่างหลัง ก็เป็นสิ่งที่หลี่เนี่ยนจงดูแคลนอย่างที่สุด

หากมีโอกาส เขายอมที่จะต่อสู้จนตัวตายกับองค์กรพั่วชิง ต่อให้ต้องตายในที่สุด ก็ถือว่าได้ตายอย่างคุ้มค่า

ทว่า ถึงจะมีความคิดแบบนี้ เขาเองก็ไม่ได้ประมาท เขารู้มันดี หากจะงัดข้อกับองค์กรพั่วชิงโดยไม่สนใจอะไรใดๆ นั่นก็เท่ากับเอาชีวิตไปทิ้งโดยเปล่าประโยชน์

จนกระทั่งเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า ยาแก้พิษของเย่เฉิน ได้จุดประกายความมุ่งมั่นตั้งใจของเขาที่มีขึ้นมา

และหลังจากที่เย่เฉินบอกจุดประสงค์ที่แท้จริงของตัวเองออกมา ความมั่นใจของเขาก็ยิ่งจะเพิ่มมากขึ้น！

คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็คุกเข่าลงตรงหน้าอย่างไม่ลังเล สองมือยกขึ้นคารวะ พูดอย่างจริงจัง“หากท่านรักษาสัญญาที่ให้ได้ ผมหลี่เนี่ยนจงขอสาบานในนามของบรรพบุรุษทั้งหมดว่า จะทำตามคำสั่งท่านทุกอย่าง จนกว่าองค์กรพั่วชิงนี้จะล่มสลายไป ！”

พูดจบ เขาก็เปลี่ยนคำพูดอย่างฉับพลัน “ไม่！ผมจะขอติดตามท่านไปตลอดชีวิต จะดูแลรับใช้ ขอแค่ท่านสามารถให้อิสรภาพกับลูกหลานของผมได้ ผมก็นอนตายตาหลับ ไม่เสียดายในชีวิตนี้แล้ว！”

เย่เฉินพยักหน้ารับ แล้วพูดเสียงเรียบ“ผมย่อมรักษาคำพูดแน่นอน ไม่เพียงแค่กับพวกคุณเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงทหารหน่วยกล้าตายและทหารม้ากล้าทุกคนที่ถูกองค์กรพั่วชิงควบคุมด้วย รอจนองค์กรพั่วชิงล่มสลาย ผมจะคืนอิสรภาพให้กับทหารหน่วยกล้าตายและทหารม้ากล้าทุกคน！”

คำสัญญาของเย่เฉิน ทำเอาหลี่เนี่ยนจงใจเต้นระส่ำ

เขาคุกเข่าอยู่ที่พื้น ดวงตาที่เงยหน้าขึ้นมองเย่เฉินนั้นเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ถามอย่างตื่นเต้น“ท่านครับ ต่อจากนี้ไปผมต้องทำยังไงต่อ ขอท่านช่วยชี้แนะด้วยครับ！”

ดวงตาเย่เฉินเป็นประกาย พูดเสียงดังฟังชัด“ขุนพลหัวเมืองกับทูตพิเศษของที่นี่ ถูกผมควบคุมไว้แล้ว ตอนนี้ทหารม้ากล้าอย่างพวกคุณ มีอำนาจสูงสุดในที่ตรงนี้ ดังนั้นผมต้องการให้คุณร่วมมือกับผม จับตัวทหารม้ากล้า ที่จงรักภักดีต่อองค์กรพั่วชิงพวกนั้น ออกมาให้หมดทุกคน ！”

หลี่เนี่ยนจงกล่าวด้วยสีหน้าประหลาดใจ“ท่านครับ ขอผมพูดตามตรง ทหารม้ากล้าก็เจ็บปวดกับองค์กรพั่วชิงมานาน เพียงแต่ไม่มีโอกาสที่จะหลุดพ้นจากการควบคุมของพวกเขาได้ วันนี้ท่านได้ให้โอกาสที่มีค่ายิ่งนี้กับพวกเรา ผมเชื่อว่าทหารม้ากล้าทุกคนจะต้องติดตามท่าน เชื่อฟังคำสั่งของท่าน ทุ่มสุดกําลังความสามารถเพื่อทำลายองค์กรพั่วชิง！”

เย่เฉินส่ายหน้า พูดเสียงเรียบ“คุณมีความกล้าหาญมีแผนการและหยิ่งในศักดิ์ศรี แต่ยังขาดความเข้าใจในธรรมชาติของมนุษย์”