ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5092 ทางใต้ของเย่นจิง2

ว่าแล้ว เธอก็อดที่จะพึมพำออกมาไม่ได้อีก : “ใช่แล้ว เขาสามารถตามฆ่าองค์กรพั่วชิงไปได้ตลอดทางจนถึงยุโรปเหนือได้ ไม่เพียงแค่แสดงให้เห็นว่าเขาควบคุมเบาะแสบางอย่างขององค์กรพั่วชิงได้เพียงเท่านั้น อีกทั้งยังมีความแค้นที่ลึกซึ้งกับองค์กรพั่วชิงมากอีกด้วย!”

เพิ่งจะสิ้นเสียง หลินหว่านเออร์ก็ลุกขึ้นยืน มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น กระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้น : “ฉันรู้แล้ว! การตายของพ่อแม่เขาจะต้องเกี่ยวข้องกับองค์กรพั่วชิงอย่างแน่นอน! เขาจะต้องไปหาองค์กรพั่วชิงเพื่อแก้แค้นให้พ่อแม่! เหมือนกันกับฉัน ฉันเองก็จะไปหาพวกเขาเพื่อแก้แค้นให้พ่อเหมือนกัน!”

ผู้อาวุโสเอ่ยพูดขึ้นมาด้วยจิตใต้สำนึก : “ฉางอิงและเฉิงซีตอนนั้นตายจากน้ำมือขององค์กรพั่วชิง?! ถ้าหากเย่เฉินต้องการจะเป็นศัตรูกับองค์กรพั่วชิง ทำไมถึงไม่ไปทำความรู้จักกับคุณปู่ คุณตาของเขาล่ะ? สองตระกูลนี้ความสามารถไม่ธรรมดา จะต้องสามารถช่วยเขาได้ไม่น้อยอย่างแน่นอน…..”

หลินหว่านเออร์ส่ายหน้า แล้วพูดขึ้นอย่างจริงจัง : “จัดการกับองค์กรพั่วชิง ถ้าหากมีเพียงแค่เงิน ต่อให้มีเงินมาdก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ! ถึงแม้ว่าจะเป็นตระกูลรอธส์ไชลด์ ก็ไม่เพียงพอที่จะมาอยู่ตรงหน้าองค์กรพั่วชิง องค์กรพั่วชิงกลัวการเปิดเผยตัวเองมากที่สุดมาตลอด ดังนั้นการดำเนินการจึงดูเงียบๆตลอดมา มิเช่นนั้น พวกเขาก็สามารถทำให้ทุกคนของตระกูลรอธส์ไชลด์หายไปได้ในชั่วข้ามคืน ต่อให้พวกเขามีทรัพย์สินเป็นหลายหมื่นล้านดอลลาร์แล้วจะอย่างไรได้? มีเงิน ก็จะต้องมีชีวิตที่จะสามารถใช้เงินได้ด้วยถึงจะถูก!”

ผู้อาวุโสมีอาการตกตะลึง พยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้นมา : “คุณพูดถูก….เงินไม่ใช่อันดับแรก ความสามารถต่างหากถึงจะใช่”

หลินหว่านเออร์หัวเราะออกมาเล็กน้อย มองผู้อาวุโสพลางกำชับ : “ใช่แล้ว เรื่องนี้ คุณจะบอกใครไม่ได้เป็นอันขาดนะคะ โดยเฉพาะคนของตระกูลเย่!”

ผู้อาวุโสอดที่จะพูดขึ้นมาไม่ได้ : “คุณหนู สามารถให้ผมเปิดเผยกับเย่โจงฉวนของตระกูลเย่ได้หรือเปล่าครับ? ผมกับเขาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เขาหากเด็กคนนี้มาเป็นยี่สิบปีแล้วเหมือนกัน…..”

หลินหว่านเออร์ส่ายหน้า : “ยังไม่ต้องเป็นการชั่วคราวก่อนดีกว่าค่ะ สถานการณ์ของเย่เฉินพิเศษ ตอนนี้ก็มาเกิดความขัดแย้งกับองค์กรพั่วชิงขึ้นมาอีก ถ้าหากคนของตระกูลเย่รู้ ไปตามหากันอย่างครึกโครม ไม่น่าว่าจะเป็นการหาเรื่องมาใส่ตัวเองก็ได้ คุณเองก็ไม่อยากเห็นตระกูลเย่ถูกองค์กรพั่วชิงจับตามองหรอกใช่ไหมคะ?”

“มันก็ใช่….”ผู้อาวุโสถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้ม พลางเอ่ยขึ้น : “คุณหนูวางใจได้ ผมจะปิดปากเงียบอย่างแน่นอน!”

หลินหว่านเออร์พยักหน้าลงเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง : “เย่เฉินหายตัวไปที่จินหลิง พูดมาแบบนี้แล้ว ก็มีความเป็นไปได้อยู่สองแบบ :อย่างแรกคือหลังจากที่เขาหายตัวไป ก็ถูกคนเปลี่ยนสถานะให้เขาใหม่ แล้วถูกคนใช้วิธีที่สองอย่างที่คุณว่าซ่อนสถานะของเขาเอาไว้ ส่วนอีกแบบหนึ่งก็คือหลังจากที่เขาหายตัวไปก็ถูกคนพาไปอยู่ต่างประเทศ และใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศมาตลอดโดยไม่ได้เปิดเผยตัวตน”

ผู้อาวุโสว่า : “ถ้าหากเป็นความเป็นไปได้แบบแรก ถ้าอย่างนั้นคุณอยู่ในประเทศบางทีก็อาจจะหาเขาเจอได้ แต่ถ้าหากเป็นแบบที่สอง อยู่ในประเทศก็เกรงว่าจะหาเขาเจอได้ยากแล้ว”

“ไม่ใช่ปัญหา” หลินหว่านเออร์ยิ้มแล้วเอ่ยพูดขึ้นมา : “รู้สถานะที่แท้จริงของเขา ฉันก็สำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว!”

ว่าแล้ว หลินหว่านเออร์ก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง : “ฉันจะหาในประเทศก่อน ถ้าหากหาไม่เจอจริงๆ ก็ค่อยไปดูที่ต่างประเทศ”

ผู้อาวุโสรีบเอ่ยถามขึ้น : “คุณหนู คุณวางแผนเอาไว้ว่าจะไปหาที่ไหน?”

หลินหว่านเออร์ยิ้ม : “ก็ต้องไปที่จิงหลิงอยู่แล้ว นั่นคือสถานที่ที่เขาหายตัวไปเมื่อยี่สิบปีก่อน เบาะแสทุกอย่าง จะต้องเริ่มต้นหาจากที่นั่น!”

ผู้อาวุโสเอ่ยพูดขึ้นมาด้วยจิตใต้สำนึก : “ตระกูลเย่ ตระกูลอานก็เริ่มต้นจากที่จินหลิง หาจนทั่วโลกแล้วก็ไม่พบ ผมดูแล้ว ความเป็นได้ที่จินหลิงดูจะประจวบเหมาะมีมากที่สุด”