ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5115 ไอ้กระจอกนั่น!!

หม่าหลันด่าด้วยความโกรธ : “กูเพิ่งจะเรียกแท็กซี่กลับจากสนามบิน เดิมทีกลิ่นบุหรี่ในรถก็ทำให้โกรธจนกูสุดจะทนแล้ว สุดท้ายกลิ่นที่บ้านบังแรงกว่าในแท็กซี่เป็นร้อยๆ เท่า มึงจะตายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? มึงกลับมาจากเกาหลีหลายวันมานี้ ก็รู้จักการสูบบุหรี่ดื่มเหล้าแล้วเหรอ? ทำไมไม่เผาขนบนหัวของมึงไปซะเลยล่ะ?!”

เซียวฉางควนตัวสั่นเทาทันที พูดอ้ำๆ อึ้งๆ ว่า : “ฉัน……ฉัน……ช่วงนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี จึงดื่มเหล้าเพื่อคลายทุกข์ทุกวัน”

“อารมณ์ไม่ดีเหรอ?” หม่าหลันขมวดคิ้วและเอ่ยถาม : “คุณไปต่างประเทศมาหลายวันแบบนี้ มีอะไรที่อารมณ์ไม่ดี คุณอกหักรักคุดหรือไง?”

“ห๊ะ?!” เซียวฉางควนได้ยินคำพูดของหม่าหลัน คนทั้งคนราวกับว่าถูกไฟฟ้าช็อต รีบอธิบายว่า : “ไม่มีๆ ฉันไปเกาหลีเพื่อแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมอย่างจริงจัง ไม่ใช่ไปออกเดต……”

หม่าหลันถามกลับว่า : “เช่นนั้นทำไมคุณถึงอารมณ์ไม่ดีล่ะ? ฉันรู้จักคุณมาหลายปีขนาดนี้ ฉันไม่เคยเห็นตอนที่คุณอารมณ์ไม่ดีแล้วอยู่ในสภาพเช่นนี้เลย คุณอยู่ตระกูลเซียวก็ถูกแม่ของคุณ พี่ชายพี่สะใภ้คุณกลั่นแกล้งรังแกมานานหลายปีขนาดนี้ ฉันก็ไม่เห็นคุณจะเป็นอย่างนี้เลย!”

พูดจบ หม่าหลันก็นึกถึงอะไรขึ้นได้ จึงกล่าวออกมา : “อ้อ! ฉันนึกออกแล้ว! ตอนที่หานเหม่ยฉิงไปอเมริกาในตอนนั้น คุณก็เหมือนผีบ้าเลย พยายามคิดฆ่าตัวตายทั้งวันทั้งคืน! คุณพูดมา! คุณสานสัมพันธ์กับหานเหม่ยฉิงอยู่ลับหลังฉันใช่ไหม?!”

เซียวฉางควนตกใจจนหน้าซีดเผือด รีบอธิบายว่า : “ต่อหน้าลูกๆ คุณจะมาพูดไร้สาระอะไร? ฉันกับหานเหม่ยฉิงนั่นเป็นเรื่องเก่านานหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ เกือบจะสามสิบปีแล้ว คุณจะรื้อฟื้นความหลังขึ้นมาทำไม?”

หม่าหลันกล่าวด้วยเสียงเย็นชา : “อย่างนั้นคุณก็บอกมา ว่าทำไมคุณถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?!”

เซียวฉางควนถูกหม่าหลันเอ่ยถามจนหวาดผวา บวกกับความประหม่าอย่างมาก ฉะนั้นจึงไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร

เวลานี้เย่เฉินจึงเอ่ยถามว่า : “พ่อครับ เป็นเพราะคุณทำได้ไม่ดีนักในการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมที่เกาหลีครั้งนี้ใช่ไหมครับ ถึงได้รู้สึกไม่สบายใจ?”

เซียวฉางควนถูกเย่เฉินเตือนสติเช่นนี้ จึงรีบพยักหน้าและพูดว่า : “ใช่ๆๆ ……ก็แค่ทำได้ไม่ดีนัก……”

พูดจบ เขาก็ทอดถอนหายใจ และพูดด้วยความโกรธจากก้นบึ้งหัวใจ : “ฉันเตรียมตัวสำหรับการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมครั้งนี้มานานแล้ว และคิดว่าจะสร้างชื่อเสียงที่ดีในเกาหลีได้ แล้วก็นำเกียรติยศมาให้หัวเซี่ย และจินหลิง ใครมันจะไปคาดคิด ว่าหลังจากมาถึงเกาหลี ความโดดเด่นกลับถูกสมาชิกคนอื่นๆ ในกลุ่มเดียวกันแย่งชิงไป ที่ฉันไปมายี่สิบกว่าวันนี้ ไม่มีทางที่จะให้แสดงออกได้เลย ชีวิตนี้ฉันไม่เคยเสียหน้าขนาดนี้มาก่อนเลย…..”

หม่าหลันได้ฟังคำพูดนี้ ในใจก็เชื่อมากกว่าครึ่งหนึ่ง แต่ยังคงด่าทออย่างโกรธจัด : “คุณดูศักยภาพตัวเองสิ มิน่าล่ะ แม่คุณพี่ชายคุณพี่สะใภ้คุณถึงได้ดูถูกคุณ! ไม่ใช่เพราะว่าไปแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมอะไรนั่นหรอกเหรอ? ทำได้ไม่ดีก็คือทำได้ไม่ดี เสียหน้าก็เสียหน้าไปแล้ว ครั้งหน้าไม่ต้องไปแล้วดีไหม?”

เซียวฉางควนพูดอย่างกลัดกลุ้มใจ : “คุณพูดง่ายจริงๆ รู้ไหมว่าการแลกเปลี่ยนในต่างประเทศครั้งนี้สำคัญกับฉันแค่ไหน? ถ้าครั้งนี้ฉันทำได้ดี ชีวิตครึ่งหนึ่งที่เหลือของฉันจะถูกเขียนใหม่ แต่พอดีกับว่าตอนนี้ มันทำให้คนอื่นถูกเขียนใหม่ไปแล้ว และฉันก็กลายเป็นผู้ติดตามอย่างสมบูรณ์!”