ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5141 แขกผู้มีเกียรติมาถึง! 1

คลอเดียที่ยังเป็นวัยรุ่น ในขณะที่คนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเพิ่งจะเริ่มตระหนักได้ถึงความสำคัญของวัตถุภายนอกและเงินทอง เธอก็ไม่มีความสนใจในด้านนี้แล้ว

การเสียชีวิตของคนในครอบครัวที่น่าเศร้าใจ ทำให้เธอปลงต่อสิ่งของพวกนี้ตั้งนานแล้ว ชาตินี้เธอไม่หวังว่าตัวเองจะมั่งคั่งมากแค่ไหน ไม่แสวงหาชีวิตที่ดีเลิศและตำแหน่งสังคมที่สูงส่งมาก เธอแค่หวังว่าตัวเองจะเคารพความคิดในใจตัวเอง ใช้ชีวิตดี ๆ ทำให้คนในครอบครัวที่อยู่บนสรวงสวรรค์รู้สึกสบายใจ

ดังนั้นเมื่อดูภาควิชาที่เยอะขนาดนี้แล้ว เธอไม่มีความสนใจต่อภาควิชาอื่นขฌ ๆ เลยหญ มีเพียงโบราณคดีเท่านั้นที่เป็นสิ่งที่หัวใจเธอใฝ่หา

สิ่งที่โบราณคดีต้องเผชิญหน้าในทุก ๆ วันล้วนเป็นวัตถุโบราณต่าง ๆ แถมยังเป็นภาควิชาที่คนเรียนน้อยมาก ๆ แม้กระทั่งนักศึกษาก็มีแค่ไม่กี่คน นี่จึงยิ่งสอดคล้องกับมาตรฐานในการตัดสินใจของคลอเดีย

ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจในทันที จะสมัครภาควิชาโบราณคดี

และเย่เฉินก็สนับสนุนสิ่งนี้มาก ๆ เช่นกัน เขารู้อยู่ว่าภาควิชาที่นักศึกษาส่วนใหญ่เลือกเรียนนั้น แท้จริงแล้วล้วนไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองชอบ มีคนเลือกวาดรูป และใช่ว่าคนเหล่านั้นจะชื่นชอบในการวาดรูปมากแค่ไหน แต่เป็นเพราะการวาดรูปสามารถทำให้คะแนนวิชาวัฒนธรรมลดลงไปได้เยอะมาก ๆ ขณะที่สมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัย และจริง ๆ แล้วคนที่เลือกเรียนดนตรีและกีฬาก็เป็นแบบเดียวกันเช่นกัน

ในส่วนของเหล่านักศึกษาที่เลือกสอบเข้ามหาวิทยาลัยทั่วไปนั้น เนื่องจากเรื่องคะแนน ใช่ว่าจะได้เรียนภาควิชาที่ตัวเองชื่นชอบเสมอไป ขอแค่คะแนนสอบไม่สูงมากพอ โดยส่วนใหญ่แล้วล้วนต้องเลือกถดถอยและเลือกอันดับที่รองลงมา ยิ่งกว่านั้นคือยอมกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมเพื่อไม่ให้เสียหน้า เลือกเรียนภาควิชาอื่นของมหาวิทยาลัย

แต่คลอเดียกลับเข้าใจตัวเองดีมาก ๆ ว่าตัวเองต้องการอะไร ซึ่งจุดนี้ก็ถือว่าโชคดีกว่านักศึกษาส่วนใหญ่แล้ว

เมื่อหัวหน้าหลิวเห็นว่าคลอเดียตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวแล้ว เขาจึงรีบพยักหน้าแล้วพูดว่า: “ในเมื่อเธอชอบเรียนโบราณคดีจริง ๆ งั้นจะจัดแจงให้เธอไปที่สาขาโบราณคดีแล้วนะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็เอาตารางแบบฟอร์มออกมาหนึ่งปึก แล้วหยิบปากกาออกมาหนึ่งด้ามยื่นให้คลอเดียพลางพูด: “เงื่อนไขในทุก ๆ ด้านของเธอสอดคล้องกับเงื่อนไขการรับสมัครนักศึกษาต่างชาติของมหาวิทยาลัยเราแล้ว ดังนั้นเธอแค่กรอกแบบฟอร์มทั้งหมดนี้ตามสภาวะแท้จริงของตัวเองก็พอแล้ว ช่องที่มีเครื่องหมายดอกจันทร์ เป็นช่องที่จำเป็นต้องกรอก ช่องอื่น ๆ ทิ้งว่างไว้ได้เลยญท ถ้ากรอกเสร็จแล้วก็เอามาให้ฉัน หลังจากฉันประทับตราเสร็จ ก็จะให้คนปริ้นท์หนังสือตอบรับเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเลย แต่ว่าหนังสือตอบรับเข้าเรียนทั้งหมดของเราเพิ่งทำเสร็จเมื่อสองวันก่อน และส่งไปให้นักศึกษที่สอบติดรอบหนึ่งแล้ว รอบต่อไปอาจจะต้องรอประมาณหนึ่งสัปดาห์ ถึงตอนนั้นฉันจะรีบส่งไปทางไปรษณีย์ให้เธอเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้”

คลอเดียพยักหน้าแล้วพูดขอบคุณ: “ขอบคุณค่ะ ลำบากคุณเลยนะคะ!”

หัวหน้าหลิวอมยิ้ม ก่อนจะมองไปทางเฉินจื๋อข่ายที่อยู่ข้าง ๆ แล้วพูดอย่างจริงจัง: “มิตรภาพระหว่างฉันและผู้จัดการทั่วไปเฉินกองอยู่ตรงนี้แล้ว เรื่องแค่นี้ไม่ต้องขอบคุณหรอก ต่อไปถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไรในมหาวิทยาลัยจินหลิง ก็ติดต่อมาหาฉันได้ตลอดเลย ฉันจะช่วยเธอจัดการเป็นลำดับแรกแน่นอน”

หลังจากพูดจบ เขาก็หยิบนามบัตรออกมาจากแฟ้มเก็บนามบัตรที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานออกมาหนึ่งใบ ยื่นไปข้างมือคลอเดียแล้วพูดว่า: “ด้านบนมีเบอร์โทรศัพท์ของฉัน เปิดเครื่องตลอด 24 ชั่วโมงเลย”

คลอเดียพูดขอบคุณอีกครั้ง จากนั้นเธอก็เริ่มกรอกข้อมูลของตัวเอง

ขณะที่กรอกถึงช่องเบอร์ติดต่อเร่งด่วนหภ เธอเห็นว่าด้านบนมีเครื่องหมายดอกจันทร์ จึงหยุดชะงักลงไปครู่หนึ่ง แต่เธอก็ข้ามช่องนี้ไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่กรอกเนื้อหาในช่องอื่น ๆ เสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว เธอถึงจะเอ่ยปากพูด: “หัวหน้าหลิว เบอร์โทรติดต่อเร่งด่วนนี้หนูค่อยใส่ทีหลังได้ไหมคะ? แม่บุญธรรมและพี่สาวหนูเพิ่งกลับมาจากแคนาดา ยังไม่ทันได้ไปลงทะเบียนเบอร์โทรศัพท์ในประเทศเลย”

หัวหน้าหลิวพยักหน้าแล้วตอบกลับโดยไม่คิดอะไรมาก: “ไม่เป็นไร ค่อยใส่ทีหลังก็ได้ แค่อย่าลืมก็พอแล้ว”