ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5155 ที่อยู่ดี ๆ สำหรับการบำเพ็ญตน 2

หลังจากที่เดินเข้าไปในตัวบ้านแล้ว สามารถดูออกได้เลยว่าจริง ๆ แล้วนี่คือห้องชุดโบราณและเรียบง่ายที่สวยงามเป็นสง่า ชั้นแรกของบ้านหลังคามุงกระเบื้องสูงคือห้องที่แขวนเต็มไปด้วยแผนภาพวาด และถือเป็นห้องรับแขกเช่นกัน พื้นที่อยู่ที่ประมาณ 60 ตารางเมตร ด้านซ้ายคือห้องสมุดและห้องครัวสไตล์จีนร้อยเปอร์เซ็นต์ ส่วนด้านขวาคือโครงสร้างสไตล์ยุโรป ห้องน้ำและห้องแต่งตัวสไตล์จีน

และห้องนอนเพียงห้องเดียวก็อยู่บนชั้นสองของบ้านหลังคามุงกระเบื้องสูง หลังจากที่เดินขึ้นบันไดที่ทำมาจากไม้ธรรมชาติร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว ก็สามารถมองเห็นโครงสร้างและการออกแบบที่งดงามของชั้นสอง เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างล้วนทำมาจากพะยูงไหหลำคุณภาพสูง แถมกรรมวิธีในการผลิตนั้นประณีตสวยงามเป็นพิเศษ ซึ่งตรงกับรสนิยมทางสุนทรียภาพจองหลินหว่านเอ๋อร์พอดี

เนื่องจากบนชั้นสองก็มีพื้นที่ประมาณ 60 กว่าตารางเมตรเช่นกัน ดังนั้นห้องนอนนี้ก็ถือว่ากว้างใหญ่แบบผิดปกติ ทางทิศเหนือและทิศใต้มีหน้าต่างวงกลมสองบาน ทางทิศใต้มีโซฟาขนาดเล็กที่สามารถใช้อ่านหนังสือ ส่วนทางทิศเหนือมีโต๊ะอ่านหนังสือที่มีสิ่งล้ำค้าทั้งสี่ในห้องหนังสือว่างอยู่

พี่เสียนอธิบายให้เธอฟังอยู่ข้าง ๆ: “ตั้งแต่ที่นี่ถูกสร้างเสร็จ เครื่องใช้ทุกอย่างก็ถูกคงอยู่ในสภาพนี้มาโดยตลอด คุณผู้ชายให้เราทำความสะอาดและบำรุงรักษาที่นี่ทุกวัน ต้องเช็ดกระจกให้สะอาด ห้ามให้มีฝุ่นแม้แต่นิดเดียว ต่อมาเราจึงรีโนเวทหลังคาให้กลายเป็นพื้นที่ลับที่ดูทันสมัย และมีระบบรักษาความชื้น เพื่อพยายามทำให้พื้นที่แห่งนี้ตัดจากฝุ่นละอองในโลกภายนอก และระดับความชื้นที่สูงเกินไปจะก่อให้เฟอร์นิเจอร์ขึ้นรา มีกลิ่นไม่พึงประสงค์”

หลินหว่านเอ๋อร์ถามอย่างรู้สึกสงสัย: “คุณผู้ชายของพวกพี่ทุ่มแรงใจสร้างลานบ้านที่มีลานกว้างใหญ่ขนาดนี้ ทำไมถึงไม่เคยมีคนเข้าพักมาโดยตลอดเลยล่ะ?”

“ดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ”พี่เสียนอมยิ้มพลางเอ่ยปากพูด: “คุณผู้ชายแค่กำชับว่าต้องคุ้มครองรักษาที่นี่เป็นพิเศษ แถมทุกวันที่เข้ามาปัดกวาดเช็ดถู ยังจำเป็นต้องให้ดิฉันคอยควบคุมดูแลอยู่ที่นี่ด้วยค่ะ ในส่วนของเรื่องอื่น ๆ นั้น ท่านไม่เคยพูดกับดิฉันมาก่อนเลยค่ะ”

“ก็ได้ค่ะ”หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าเบา ๆ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ จากนั้นเธอก็พูดอย่างทอดถอนใจ: “นี่เป็นที่อยู่ดี ๆ ที่เหมาะกับการบำเพ็ญตนจริง ๆ หากเป็นไปได้ ฉันยินดีที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่สัก 20 ปีหรือนานกว่านั้น”

พี่เสียนอมยิ้มแล้วพูดอย่างเคารพนอบน้อม: “คุณผู้ชายบอกแล้วว่าถ้าเกิดคุณหลินชอบ สามารถใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ตลอดไปได้เลยค่ะ ขอแค่คุณพักอาศัยอยู่ที่นี่ คุณก็จะเป็นเจ้าของที่แท้จริงของที่นี่ค่ะ”

เนื่องจากพี่เสียนคือแม่บ้านของที่นี่ ดังนั้นชิวอิงซานจึงไม่ได้จงใจแสดงละครต่อตัวตนของหลินหว่านเอ๋อร์อย่างสุดความสามารถ

ตอนที่ไปรับที่สนามบิน พี่เสียนก็ดูออกแล้วว่าคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงของตัวเองเคารพในตัวหลินหว่านเอ๋อร์อย่างมาก ยิ่งกว่านั้นคือสามารถพูดได้เลยว่าเคารพนับถืออย่างยิ่ง ดังนั้นหลินหว่านเอ๋อร์จึงไม่มีทางใช่ญาติและลูกหลานของคุณผู้ชายคุณผู้หญิงอย่างแน่นอน

อีกอย่างเธอเข้าใจดีที่สุดแล้วว่าคุณผู้ชายให้ความสำคัญกับลานบ้านชั้นบนสุดนี้มากแค่ไหน ทำไมทุกครั้งที่มีคนมาถึงที่นี่ ล้วนจะให้เธอเดินตามมาด้วยทุกครั้ง นั่นก็เป็นเพราะคุณผู้ชายไม่อยากให้ใครคนใดคนหนึ่งทำลายเครื่องเฟอร์นิเจอร์และการจัดวางของที่นี่

แต่ตอนนี้เขากลับยกที่นี่ให้กลายเป็นที่พักของหลินหว่านเอ๋อร์อย่างใจกว้าง ด้วยเหตุนี้จึงเห็นได้เลยว่าคุณค่าของหลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ในใจเขาสูงมาก ๆ!

และในเวลานี้เอง หลินหว่านเอ๋อร์ก็ถามพี่เสียนว่า: “ใช่สิ ที่นี่มีคนใช้กี่คนเหรอคะ?”

พี่เสียนตอบกลับ: “ป้า ๆ ที่ทำงานอยู่ที่นี่มีทั้งหมด 16 คน มีบอดี้การ์ดสี่คน คนขับรถสองคน รวมทั้งหมด 22 คนค่ะ ถ้ารวมดิฉันอีกคนหนึ่ง ก็รวมเป็นทั้งหมด 23 คนค่ะ”

หลินหว่านเอ๋อร์ถามอย่างตะลึง: “มีคนรับใช้เยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ?”

“ใช่ค่ะ”พี่เสียนตอบกลับ: “ป้าที่รับผิดชอบซักเสื้อผ้าทำอาหารมีสี่คน ป้าที่รักษาความสะอาดและบำรุงรักษาสถานที่ต่าง ๆ มีแปดคน ป้าที่รับผิดชอบจัดแต่งสวนมีสี่คน แต่ว่าก็มีบางคนที่ค่อนข้างยืดหยุ่น เมื่อมีความจำเป็นอะไรสามารถปรับตัวเฉพาะกาลได้ค่ะ”

หลินหว่านเอ๋อร์ถามอีกว่า: “คนรับใช้เหล่านี้มาจากที่ไหนเหรอคะ?”