ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5242 ไม่สู้แฉดีกว่า2

เพราะว่า ที่นั่นอยู่ใกล้กับเย่เฉินมากเกินไป

แม้เธอจะมาที่เมืองจินหลิงเพราะเย่เฉิน แต่ก่อนที่มหาลัยจะเปิด เธอกลัวจะเจอกับเย่เฉินมากที่สุด

เมื่อหลิวม่านฉงเห็นหลินหว่านเอ๋อร์ปฏิเสธ ก็ไม่ได้คิดมากอะไร ยิ้มและพูดว่า“หากเปิดเทอมแล้วเกิดวันไหนไม่อยากจะกลับมาที่นี่ ฉันสามารถยกห้องให้เธอได้ห้องหนึ่งนะ”

“เยี่ยมไปเลย”หลินหว่านเอ๋อร์พูดด้วยรอยยิ้ม“ตกลงตามที่พูดนะ”

หลังอาหารค่ำ หลิวม่านฉงก็บอกลาชิวอิงซานสองสามีภรรยากับหลินหว่านเอ๋อร์ มีพี่เสียนมาส่งที่ Tomson Riviera

กลับมาถึงที่บ้านหลังแรกของตัวเองที่ซื้อในเมืองจินหลิง จู่ๆหลิวม่านฉงก็รู้สึกสงบและมั่นคงขึ้นมา

เธอเปิดหน้าต่างชมวิวที่ตรงระเบียง แล้วนอนราบอยู่ที่ข้างเตียง มองดูวิวยามค่ำคืนของริมแม่น้ำแยงซีและเรือที่แล่นผ่านไปมาอย่างช้าๆในแม่น้ำ รับลมเย็นๆที่พัดโชยมากับสายน้ำ ความรู้สึกภายในใจก็เปิดกว้างขึ้นอีกมาก

วิวของชั้นบนสุดนั้นเยี่ยมยอดมาก และห้องนี้ก็เป็นห้องมุมที่อยู่ชั้นบนสุด ดังนั้นก็จึงไม่มีเสียงรบกวนใดๆของเพื่อนบ้าน ซึ่งทำให้หลิวม่านฉงรู้สึกว่าคุ้มค่ากับเงินที่เสียไปอย่างมาก

และเพราะเหตุนี้จึงทำให้เธอมีความคิดที่อยากจะอยู่ที่เมืองจินหลิงต่ออีกสักสองสามวัน

แต่ว่า เมื่อเธอมาคิดๆดู ก็รู้สึกว่าหลังจากที่ตัวเองเซ็นสัญญากับมหาวิทยาลัยจินหลิงเสร็จแล้ว ก็ไปจากเมืองจินหลิงโดยเร็วจะดีกว่า เธออยากจะได้เข้ามาทำงานอย่างเป็นทางการก่อน แล้วค่อยบอกเย่เฉินเรื่องที่มหาวิทยาลัยจินหลิงรับตัวเองเข้าทำงาน

……

ในเวลาเดียวกัน

ที่Tomson Rivieraย่านวิลล่า ในที่สุดหม่าหลันก็รอจนครบ72ชั่วโมงที่ทางแพลตฟอร์มบล็อกบัญชี

เมื่อเธอแต่งหน้าเข้มแบบจัดเต็มแล้ว ก็หยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อเตรียมที่จะไลฟ์สด ที่ช่องไลฟ์ของเธอ ก็เจอกับปัญหาเหมือนเมื่อสามวันก่อน คือไม่มีคนดูเลย

ครั้งนี้ แม้จะมีชาวเน็ตบางคนที่หลงเข้ามาในห้องถ่ายทอดสด และพูดจาค่อนขอด แต่หม่าหลันมีประสบการณ์จากการถูกบล็อกบัญชีเมื่อครั้งที่แล้ว ครั้งนี้ก็จึงไม่กล้าที่จะไปตามไล่ด่าว่าใครอีก

แต่เพราะไม่สามารถจะตอบโต้กลับไปได้ ซึ่งก็หมายความว่ามีอารมณ์โมโหที่ไม่ได้ระบายออกไปอยู่ตลอดเวลา

หม่าหลันไลฟ์สดไปกว่าครึ่งชั่วโมง ไม่มีแฟนคลับเพิ่มขึ้นมาเลยสักคน แต่กลับถูกชาวเน็ตพูดจาหยาบคายใส่จนเต็มไปด้วยความโกรธ

หม่าหลันที่กลัดกลุ้มอย่างที่สุด ก็ปิดการไลฟ์ของตัวเองลงชั่วคราว จากนั้นจึงเปิดดูการไลฟ์สดของคนอื่น อยากจะเรียนรู้จากคนอื่นสักหน่อย ว่าต้องไลฟ์สดกันยังไง แล้วไลฟ์เรื่องอะไร ถึงจะมีแฟนๆที่มากมายได้

ดูไปครู่หนึ่ง หม่าหลันก็พบว่า ในการไลฟ์ที่ได้รับความนิยมไม่ใช่แค่การขายของ เนื้อหาของการไลฟ์ก็มีหลากหลาย แต่การไลฟ์ทุกอันก็มีลักษณะเฉพาะของตัวเอง เช่นการไลฟ์สดเกม การไลฟ์กิจกรรมนอกสถานที่ การไลฟ์ความสามารถพิเศษ และยังมีการไลฟ์บรรยายสอนหนังสือด้วย

ดูไปดูมา หม่าหลันรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้ตัวเองไม่สามารถจะทำได้เลย

เหตุผลสำคัญนั่นก็เพราะ ตัวเองไม่ได้มีความสามารถพิเศษอะไร เปียโนหมากรุกพู่กันวาดภาพร้องเพลงหรือเต้นรำ เธอได้แค่ร้องเพลงเท่านั้น และก็ไม่ได้ร้องเสียงดีอะไร ไม่ถึงขั้นให้ใครมาหยุดยืนนิ่งฟังขนาดนั้นได้

ครุ่นคิดไปมาซ้ำๆ หม่าหลันก็ไม่พบจุดแตกหักใดๆ ซึ่งมันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกถอดใจ

หลังจากที่เธอดูการไลฟ์สดผ่านมือถือไปไม่น้อย ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ“จะบ้าตาย ดูท่าฉันคงจะยึดอาชีพนี้ไม่ได้แล้วจริงๆ……”

รู้สึกหดหู่ใจอย่างมาก เธออดไม่ได้ที่จะแอบทอดถอนใจอีกครั้ง“ฉันยึดอาชีพนี้ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ที่สำคัญคือจะให้เฉียนหงเย่นมีความสุขแบบนี้ไม่ได้！เห็นเธออิ่มหมีพีมัน ตักตวงผลประโยชน์อยู่คนเดียว ในใจของฉันมันเป็นทุกข์ซะยิ่งกว่าเงินหล่นหายไปล้านหนึ่งเสียด้วยซ้ำ ！”

ในขณะที่กำลังกลัดกลุ้มเป็นอย่างมากอยู่นั้น มือของเธอก็เลื่อนปัด เข้าไปยังในห้องไลฟ์สดอีกห้องหนึ่ง