ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5373 มีเพียงการลาออกทางเดียวเท่านั้น 1

เมื่อเย่เฉินขับรถออกมา หงฉางชิงที่รออยู่ที่ทางแยกมาเป็นเวลานานเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นบีเอ็มดับเบิลยูคันนี้ที่เขาขับมาจากที่ไกลๆ

ด้วยเหตุนี้หงฉางชิงจึงรีบลุกขึ้น แล้วเดินมายังข้างถนน บนใบหน้าฝืนยิ้ม รอเย่เฉินมาถึง

เย่เฉินก็เห็นหงฉางชิงมาตั้งแต่ไกลแล้ว

อันที่จริงเย่เฉินก็คาดเดาไว้แล้วว่าเขาจะต้องมา อีกทั้งจะต้องรอตนเองอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน

ด้วยเหตุนี้ เมื่อเขาขับรถมาถึงข้างหน้า จึงจงใจลดความเร็วลง แล้วหลังจากนั้นก็จอดลงข้างๆ หงฉางชิง แล้วเปิดกระจก ยิ้มพลางกล่าวว่า: “อ้าว อาจารย์หงทำไมมาถึงที่นี่ได้ล่ะ? อยากจะแช่น้ำพุร้อนเหรอ?”

หงฉางชิงรีบกล่าวอย่างประจบสอพลอว่า: “อาจารย์เย่……ข้าน้อย……ข้าน้อยมารอท่านอยู่ที่นี่ครับ……”

“รอฉัน?” เย่เฉินกล่าวถามด้วยสีหน้าที่ขบขัน: “คุณยังไม่รีบเตรียมตัวกลับไปสหรัฐอเมริกาอีกเหรอ มารอฉันที่นี่ทำไมกัน?”

หงฉางชิงรีบกล่าวอ้อนวอนว่า: “อาจารย์เย่ครับ ข้าน้อยสำนึกผิดแล้วจริงๆ ท่านได้โปรดให้โอกาสข้าน้อยอีกสักครั้งนะครับ”

เขาพูดพลาง รีบหยิบกระดาษสองสามแผ่นที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือ ส่งไปยังตรงหน้าเย่เฉิน แล้วกล่าวอย่างเคารพนบนอบว่า: “อาจารย์เย่ครับ นี่ก็คือวิชาของเต๋าไท่เจินของพวกเรา ข้าน้อยได้เขียนเอาไว้โดยไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่คำเดียว เชิญท่านอ่านดูได้ครับ!”

เย่เฉินกล่าวถามด้วยความแปลกใจว่า: “อาจารย์หง ทำไมจู่ๆ คุณถึงตัดสินใจฝ่าฝืนคำสั่งของบรรพบุรุษล่ะ?”

หงฉางชิงกล่าวอย่างเขินอายว่า: “อาจารย์เย่ ท่านอย่าหยอกล้อข้าน้อยอีกเลยครับ…….”

เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าวว่า: “อาจารย์หง พูดตามตรงแล้ว ฉันจะทำให้คุณรู้สึกผิดต่อบรรพบุรุษได้อย่างไรล่ะ? ฉันคิดว่า คุณรีบเก็บกระดาษนี้กลับไปเถอะ!”

หงฉางชิงกัดฟันเล็กน้อย แล้วกล่าวด้วยความแน่วแน่ว่า: “อาจารย์เย่ครับ ต่อไปข้าน้อยก็จะไม่ใช่หัวหน้าสำนักของเต๋าไท่เจินแล้ว! ข้าน้อยตัดสินใจแล้วว่า จะมอบตำแหน่งหัวหน้าสำนักของเต๋าไท่เจินให้กับลูกศิษย์ของฉัน และในอนาคตก็จะทุ่มเทรับใช้ท่านอย่างสุดความสามารถครับ!”

เย่เฉินได้ฟังคำพูดนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว: “ไม่เป็นหัวหน้าสำนักแล้วเหรอ?”

“ไม่เป็นแล้วครับ!” หงฉางชิงกล่าวด้วยความมั่นใจว่า: “ที่คุณเย่วิจารณ์นั้นถูกต้องแล้วครับ ฉันไม่อาจทำตัวเป็นข้าสองเจ้าบ่าวสองนายได้ ฉะนั้นจึงมีทางเดียวคือการลาออกจากการเป็นอาจารย์สำนักครับ”

เย่เฉินยิ้มอย่างนิ่งๆ แล้วกล่าวถามว่า: “ตัดสินใจแล้วเหรอ?”

หงฉางชิงรีบพยักหน้า: “ตัดสินใจแล้วครับ! วันนี้ฉันจะมอบตำแหน่งหัวหน้าสำนักให้กับลูกศิษย์คนสุดท้ายของฉัน! อาจารย์เย่ได้โปรดวางใจได้ ต่อไปฉันก็จะฟังคำสั่งของท่านคนเดียว จะต้องทุ่มเทความสามารถและสติปัญญาเพื่อท่านอย่างแน่นอน!”

เย่เฉินยิ้มๆ เปิดล็อกประตู แล้วกล่าวกับหงฉางชิงว่า: “ขึ้นมาคุยกันบนรถเถอะ”

หงฉางชิงคล้ายกับคว้าฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้ได้ จึงเปิดประตูแล้วรีบขึ้นมานั่ง

แต่เมื่อชำเลืองมองบนเบาะที่ก้นกำลังจะนั่ง เขาก็กระโดดไปไกลราวกับถูกไฟฟ้าช็อต และกล่าวถามเย่เฉินด้วยสีหน้าที่ระมัดระวังว่า: “อาจารย์เย่……ท่าน…..รถคันนี้ของท่านยังดีดคนทิ้งอยู่ไหมครับ?”

เย่เห็นเห็นท่าทีที่ยังคงหวาดผวา และตื่นตระหนกนั้นของเขา จึงยิ้มเล็กน้อย แล้วเอ่ยปากว่า: “ตราบใดที่คุณไม่มีแผนการในใจอันแยบยลและคิดเล่นตุกติกอะไรเช่นนั้น รถคันนี้ของฉันก็จะไม่ดีดคุณทิ้งหรอก”

หงฉางชิงหลุดปากพูดออกมาทันทีว่า: “อาจารย์เย่วางใจเถอะ ข้าน้อยไม่กล้าคิดแผนการในใจอะไรอีกอย่างแน่นอนครับ……….”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า: “เช่นนั้นก็ขึ้นรถเถอะ”

หงฉางชิงจึงเปิดประตูแล้วขึ้นมานั่งบนรถ

พอขึ้นมาบนรถ เย่เฉินก็หยิบกระดาษแผ่นนั้นจากในมือของเขาไป เมื่อเห็นหัวข้อในนั้น จึงขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า: “《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》? นี่ก็คือวิชาเต๋าไท่เจินของพวกคุณเหรอ?”

“ใช่ครับ!” หงฉางชิงกล่าวขึ้นมาทันทีว่า: “ปรมาจารย์ผู้ก่อตั้งของเต๋าไท่เจิน พอดีบังเอิญได้รับ《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》บทนี้มา ฉะนั้นจึงก่อตั้งเต๋าไท่เจินขึ้นมา……..”

เย่เฉินรู้สึกตกตะลึง 《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》นี้ก็มีบันทึกอยู่ใน《ตำราเก้าเสวียนเทียน》เป็นส่วนหนึ่งของบทความที่ยาวที่สุด ในวิชาจำนวนมากของบันทึกใน《ตำราเก้าเสวียนเทียน》

《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》ฉบับสมบูรณ์มีทั้งหมดสามเล่มยี่สิบเจ็ดบท รวมเกือบห้าหมื่นคำ แต่ที่หงฉางชิงเขียนใส่ในกระดาษ ไม่เพียงแต่มีเพียงหนึ่งพันคำเท่านั้น แต่คิดๆ ดูแล้วก็น่าจะเป็นเพียงแค่บทเดียวของเล่ม

ใน《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》 บทแรกก็คือวิชาความรู้เบื้องต้นที่สมบูรณ์แบบ ส่วนใหญ่ผู้สอนก็จะกล่าวถึงการเริ่มฝึกฝนวิถีบู๊อย่างไร การรับรู้ถึงจุดตันเถียนและเส้นลมปราณของตนเองอย่างไร วิธีการเปลี่ยนผ่านจากการฝึกหายใจกลายเป็นชี่แท้อย่างไร อีกทั้งการทะลวงผ่านเส้นลมปราณแต่ละเส้นของตนเองเป็นลำดับ