ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5386 สถิตยุติธรรม 1

“ไม่ให้เขาเข้ามาเหรอครับ?”

หงห้าได้ฟังคำพูดของเย่เฉิน จึงกล่าวถามด้วยความแปลกใจว่า: “อาจารย์เย่ ท่านไม่พาครูฝึกผู้นั้นเข้ามาเพื่อทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมเหรอครับ? ทำไมถึงไม่ยอมให้เขาเข้ามาล่ะ? ข้าน้อยไม่เข้าใจเลยจริงๆ …….”

เย่เฉินหัวเราะในลำคอ แล้วกล่าวออกมาโดยไม่ต้องคิดว่า: “เขาไม่ค่อยรู้ว่าอะไรควรไม่ควร กับคนที่ไม่รู้เรื่องเช่นนี้ จะต้องเฆี่ยนตี ไม่เช่นนั้นในอนาคตก็คงจะไม่รู้ความพลาดพลั้งเป็นอย่างไร”

หงห้าเข้าใจในทันที จึงยิ้มแล้วกล่าวว่า: “ฉันเข้าใจแล้วอาจารย์เย่! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นพวกเราก็ไม่ต้องไปสนใจเขาชั่วคราว ฉันจะพาท่านเข้าไปดูสักเล็กน้อยก่อน ถือโอกาสให้ฉันได้บอกแนวคิดการปรับปรุงบางอย่างกับท่านสักหน่อย ถ้าหากท่านมีความต้องการอะไรสามารถบอกฉันได้ทันที ฉันจะพยายามให้เต็มที่เพื่อให้บรรลุผล”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าวกับหงห้าว่า: “ไปกันเถอะ!”

ในขณะเดียวกันนี้

หงฉางชิงนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ ที่ขับมาถึงสามแยกที่น้องหงห้ากำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่

คนขับแท็กซี่ชะลอความเร็วลง ชี้ไปที่ป้ายระหว่างทาง แล้วกล่าวกับหงฉางชิงที่นั่งข้างๆ ว่า: “ท่านพรต ทางนี้ผ่านเข้าไปไม่ได้แล้ว ถ้าหากท่านจะไปช็องเซลีเซียนสปา ก็ทำได้เพียงแค่เดินเข้าไปเท่านั้น”

หงฉางชิงพยักหน้าด้วยความโกรธเคือง แล้วกล่าวว่า: “จอดตรงนี้ก็แล้วกัน ฉันจะลงตรงนี้”

คนขับแท็กซี่จอดรถลง หงฉางชิงชำระเงินแล้ว ก็เปิดประตูลงจากรถไป

เวลานี้ หงห้าน้องชายผู้นั้นก็เข้ามาต้อนรับ แล้วกล่าวถามว่า: “อาจารย์ครับ นี่คุณจะไปไหนเหรอครับ?”

ขอบตาของหงฉางชิงยังคงบวมแดง แล้วกล่าวด้วยความห่อเหี่ยวอย่างมากว่า: “ฉัน…..ฉันมาพบอาจารย์เย่เย่เฉิน……”

เพียงน้องชายคนนั้นได้ฟังคำนี้ ก็รู้ว่าคนคนนี้น่าจะเป็นตาแก่แซ่หงคนนั้นที่เย่เฉินกล่าวถึง

เพียงแต่เพื่อความปลอดภัย เขายังถามอีกประโยคหนึ่งว่า: “คุณแซ่อะไรครับ?”

หงฉางชิงโค้งคำนับ: “แซ่หง”

น้องชายคนนั้นหัวเราะคิกคัก: “ต้องขออภัยด้วยครับคุณหง ตอนนี้ที่นี่กำลังปรับปรุงอยู่ ไม่อนุญาตให้เข้าไปชั่วคราวครับ”

“ไม่อนุญาตให้เข้าไป?” หงฉางชิงรีบกล่าวว่า: “รบกวนคุณบอกกับคุณเย่สักหน่อย ว่าหงฉางชิงขอเข้าพบ!”

น้องชายคนนั้นส่ายหน้า: “ไม่พูดถึงว่าฉันไม่มีวิธีการติดต่อกับอาจารย์เย่ ถึงแม้ว่าจะมีฉันไม่อาจบอกกับเขาได้หรอก”

หงฉางชิงกล่าวถามด้วยความไม่เข้าใจว่า: “ทำไมล่ะ? หรือว่าคุณเย่บอกว่าไม่อนุญาตให้ฉันเข้าไป?”

น้องชายหัวเราะคิกคัก: “คุณก็คิดเอาเองเถอะ”

เมื่อเห็นว่าน้องชายคนนั้นยิ้มเหมือนกับดูการแสดง หงฉางชิงก็รู้ได้ทันทีว่า สิ่งนี้จะต้องเป็นการมอบหมายของเย่เฉินอย่างแน่นอน

ช่วงเวลานี้ ถึงแม้ว่าภายในใจของเขาจะกลัดกลุ้มจนอยากจะตาย แต่ภายในใจของเขาก็รู้ชัดเจนดีว่า เย่เฉินไม่อนุญาตให้ตนเองเข้าไป ตนเองจึงไม่สามารถเข้าไปได้ ถึงแม้ว่าเจ้าหมอนี่ที่อยู่ตรงหน้าไม่มีผลการฝึกฝนแต่อย่างใด และด้วยศักยภาพนักบู๊สี่ดาวของตนเองในตอนนี้ ก็สามารถรับมือได้อย่างเหลือเฟือ แต่ตนเองก็ยังคงไม่สามารถเข้าไปได้

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงทำได้เพียงทอดถอนใจ แล้วกล่าวอย่างห่อเหี่ยวว่า: “เช่นนั้นฉันก็รอเขาอยู่ตรงนี้ก็แล้วกัน……..”

น้องชายยักไหล่ แล้วกล่าวว่า: “แล้วแต่คุณก็แล้วกัน”

หงฉางชิงจนใจ จึงเดินไปข้างถนนคนเดียวเงียบๆ และหาใต้ร่มใต้ แล้วเริ่มนั่งขัดสมาธิ

ไม่ใช่ว่าเขามีกะจิตกะใจฝึกฝนหรือมีจิตใจที่สงบ ตรงกันข้าม สภาพจิตใจของเขาในตอนนี้แทบจะระเบิดอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามเมื่อนึกถึงเคราะห์ร้ายที่ประสบพบเจอในวันนี้แล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ใจ คนคล้ายกับตกลงไปในบ่อที่เต็มไปด้วยยางมะตอย ไม่สามารถดิ้นหลุดออกมาโดยสิ้นเชิง ภายใต้ความรู้สึกจนใจ ก็ทำได้เพียงใช้วิธีการฝึกหายใจของลัทธิเต๋า บังคับให้ตนเองสงบสติอารมณ์ลงมา

เพียงแต่การทำเช่นนี้ก็ไม่ได้ผลแต่อย่างใด ภายในใจของเขายังคงเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดเฉือน

เวลานี้ มือถือของเขาก็ดังขึ้นมาทันที ถึงแม้ว่าเขาจะจิตใจสับสนวุ่นวาย แต่ก็ยังคงหยิบมือถือออกมาดู แต่เพียงแค่เห็น ความรู้สึกคับข้องใจไม่รู้จบในหัวใจของเขาที่ราวกับแม่น้ำที่เชี่ยวกราก ก็ถูกขยายให้ใหญ่ขึ้นในชั่วพริบตา

เพราะว่าคนที่โทรเข้ามาไม่ใช่ใครอื่น ก็คือคุณยายของเย่เฉินนั่นเอง

หงฉางชิงมองรายชื่อที่โทรเข้ามา น้ำตาก็ไหลพรากออกมาอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่