ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5433 ศิษย์สืบทอด 2

แต่ว่า ตอนนี้หงฉางชิงแม้แต่ในฝันยังอยากจะกอดขาเย่เฉินเอาไว้ หากต้องให้เขากลับไปถ่ายทอดตำแหน่งที่อเมริกา เขาไม่ยินยอมอย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น ในใจของเขายังมีจุดประสงค์อันเล็กน้อยอยู่ด้วย นั่นก็คือจะต้องให้เย่เฉินได้เห็นตนเองถ่ายทอดตำแหน่งเจ้าสำนักให้หลงซือฉีกับตา

มีเพียงแบบนี้ ถึงจะรับประกันได้ว่าเย่เฉินจะเชื่อว่าตนภักดีต่อเขาจริง ๆ

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงได้เรียกหลงซือฉีดั้นด้นมาแต่ไกลเช่นนั้น

แม้หลงซือฉีจะไม่รู้ว่าอาจารย์ของตนเองมีแผนการอะไรอยู่ แต่ด้วยความเคารพต่อผู้เป็นอาจารย์ เธอย่อมจะถามอะไรมากไม่ได้

และเนื่องจากความเคารพที่มีต่อผู้เป็นอาจารย์ เธอจึงไม่ได้ใส่ใจสังเกตผลการฝึกฝนของผู้เป็นอาจารย์นัก

หากเธอใส่ใจสังเกตดูหน่อย ก็จะพบว่า ผลการฝึกตนของอาจารย์ของตน ได้รุดถอยมาถึงนักบู๊สี่ดาวแล้ว ด้อยกว่าตนอีกหนึ่งขั้น

ทั้งสองคนเดินออกมาจากสนามบิน หงฉางชิงก็ได้เรียกรถคันหนึ่ง เดินทางไปยังโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง

เดิมทีเขาไม่ได้พักอยู่ที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกง แต่หลังจากได้รับรู้สถานะของเย่เฉิน ก็ได้รีบมาเปิดห้องที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงทันที ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่นใด เพียงเพื่อกระชับความสัมพันธ์กับเย่เฉินให้ใกล้อีกนิด แม้จะเป็นเพียงกำลังอันน้อยนิด แต่ในสายตาของเขาก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย

ทั้งสองคนมาถึงโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง หงฉางชิงได้ให้หลงซือฉีไปทำการเช็คอิน ส่วนตนเองเดินออกไปจากห้องโถงของโรงแรม และโทรหาเย่เฉิน

เย่เฉินในเวลานี้ เพิ่งกลับจากโรงแรมน้ำพุร้อนช็องเซลีมาถึงตัวเมือง เห็นเบอร์หงฉางชิงโทรเข้ามา ก็ได้รับสายแล้วเอ่ยถาม: “อาจารย์หง โทรมามีอะไรชี้แนะเหรอ?”

หงฉางชิงกล่าวด้วยความประหม่า: “อาจารย์เย่กล่าวเกินไปแล้ว ผมจะกล้ามีคำชี้แนะอะไรได้ แค่มีเรื่องบางอย่างอยากจะขอคำชี้แนะจากคุณหน่อย……”

เย่เฉินกล่าวขึ้นมา: “ผมมีเวลาค่อนข้างจำกัด คุณมีเรื่องอะไรก็พูดมาตรง ๆ เถอะ”

หงฉางชิงรีบกล่าว: “คืออย่างนี้นะอาจารย์เย่ ศิษย์สืบทอดของผมได้มาถึงจินหลิงแล้ว ผมวางแผนว่าพรุ่งนี้จะถ่ายทอดตำแหน่งเจ้าสำนักเต๋าไท่เจินให้กับลูกศิษย์คนนี้ ไม่ทราบว่าคุณพอตะมีเวลาหรือเปล่า ผมอยากให้คุณมาเป็นพยานให้หน่อย”

เย่เฉินยิ้มอ่อน ๆ พลางกล่าว: “ผมไม่ใช่คนในเต๋าไท่เจินของพวกคุณเสียหน่อย คุณถ่ายทอดตำแหน่งของคุณ ให้ผมไปเป็นอะไรกันล่ะ?”

หงฉางชิงรีบกล่าวขึ้น: “อาจารย์เย่ ผมได้สาบานแล้วว่าในอนาคตจะจงรักภักดีกับคุณอย่างเต็มที่ รอหลังจากที่ผมมอบตำแหน่งเจ้าสำนักเต๋าไท่เจินออกไป ก็จะออกจากเต๋าไท่เจินอย่างเป็นทางการ หลังจากนี้จะฟังแค่คำสั่งจากคุณ ดังนั้นจึงหวังว่าคุณจะมาเป็นสักขีพยานให้หน่อย……”

เย่เฉินกล่าวกระแนะกระแหน: “อาจารย์หง ในความทรงจำของผมคุณเป็นคนที่เคารพครูบาอาจารย์มาก เหตุใดจู่ ๆ ตอนนี้ถึงจะออกจากสำนักล่ะ?”

หงฉางชิงรู้สึกว่าตอนนี้ใบหน้าร้อนผ่าว ยิ้มแห้ง ๆ อย่างประหม่าพลางกล่าว: “อาจารย์เย่ครับ……โบราณว่าเอาไว้ นกที่ดีจะรู้จักเลือกกิ่งไม้พำนักนอน……ผมเคารพเลื่อมใสในความฝีมือและความเป็นคนของคุณมาก หากสามารถอยู่ข้างกายของคุณ ได้ทำงานรับใช้คุณก็ถือว่าเป็นเกียรติของผม และเป็นเกียรติของเต๋าไท่เจิน!”

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มกล่าว: “อาจารย์หง คิดไม่ถึงว่าความสามารถในการประจบสอพลอของคุณ จะร้ายกาจกว่าผลการฝึกตนในวิถีบู๊ของคุณเสียอีก คำพูดนี้ของคุณได้ขายบรรดาจู่ซือของเต๋าไท่เจินนับพันปีมานี้อย่างหมดจด คุณไม่กลัวหรือว่าพวกเขาที่อยู่ปรโลกจะรับรู้เข้า และมาคิดบัญชีกับคุณ?”

หงฉางชิงกล่าวอย่างร้อนรน: “อาจารย์เย่ ความสามารถของคุณ บรรดาจู่ซือของเต๋าไท่เจินก็ไม่อาจเทียบได้ พูดจากใจจริง คราวก่อนที่คุณบอกว่า《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》เป็นแค่ส่วนแรก เรื่องนี้ทำให้ผมตกใจมาก อย่าว่าแต่ผมเลย หากจู่ซือของเต๋าไท่เจินที่อยู่ในปรโลกรับรู้เข้า เกรงว่าพวกท่าก็คงยอมกราบเป็นศิษย์ของคุณเหมือนกัน……”

เย่เฉินยิ้มอ่อน ๆ พลางกล่าว: “พอแล้ว คำพูดประจบสอพลอพวกนั้นไม่ต้องพูดแล้ว คุณเตรียมสละตำแหน่งให้ลูกศิษย์ของคุณตอนไหน?”

หงฉางชิงกล่าว: “แน่นอนว่ายิ่งเร็วก็ยิ่งดี ดูว่าอาจารย์เย่ว่างเมื่อไรครับ”

เย่เฉินครุ่นคิดอยู่สักพัก กล่าว: “พรุ่งนี้ตอนเช้าแล้วกัน คุณนัดสถานที่มา”

หงฉางชิงกล่าว: “อาจารย์เย่ งั้นก็เป็นที่โรงแรมน้ำพุร้อนช็องเซลีแล้วกันนะครับ! ครั้งที่แล้วผมเลอะเลือน โชคไม่ดีไม่มีโอกาสเข้าไป ครั้งนี้หวังว่าคุณจะให้โอกาสผมสักครั้ง……”