ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5446 ตื่นจากความฝัน 2

พูดไป หงฉางชิงก็กล่าวต่อ: “แม้ว่ายอดฝีมือระดับสุดยอดของวิถีบู๊ก็สามารถส่งชี่แท้เข้าไปในร่างของคนอื่น ช่วยคนอื่นรักษาอาการบาดเจ็บ หรือแม้กระทั่งช่วยพวกเขาเพิ่มระดับผลการฝึกฝนได้เหมือนกัน แต่ก็ยังห่างไกลจากอาจารย์เย่ ที่สามารถช่วยเธอทะลวงเส้นชีพจรสามเส้นได้ภายในพริบตา ดูท่าแล้ว อาจารย์เย่น่าจะเป็นประเภทที่ฝึกฝนปราณทิพย์!”

หลงซือฉีกล่าวอย่างท้อใจ: “อาจารย์……ทำไมอาจารย์ไม่บอกศิษย์เร็วหน่อยล่ะคะ……ต่อให้แค่บอกกับศิษย์เพียงคร่าว ๆ ศิษย์ก็คงจะไม่ล่วงเกินคุณเย่ไปแบบนี้……”

ใบหน้าของหงฉางชิงเต็มไปด้วยความจนปัญญา กล่าวทอดถอนใจ: “ถึงยังไงอาจารย์ก็เป็นถึงเจ้าสำนักของสำนักหนึ่ง หากไม่ถึงขั้นสุดจริง ๆ จะให้บอกกับคนอื่นว่า ตนเองจะอยู่เป็นวัวเป็นม้ารับใช้คนอื่นที่จินหลิงได้ยังไง? อาจารย์คิดว่า เรียกเธอมา แล้วถ่ายทอดตำแหน่งเจ้าสำนักให้เธอ อยู่ต่อหน้าอาจารย์เย่ ก็ถือว่าเป็นการแสดงท่าทีให้อาจารย์เย่ได้เห็นท่าทีของอาจารย์ จากนั้นเธอค่อยกลับไปเป็นผู้นำเต๋าไท่เจินที่อเมริกา ส่วนอาจารย์ก็จะอยู่รับใช้ที่ข้างกายของอาจารย์เย่……”

กล่าวมาถึงตรงนี้ เขาก็มองไปหาหลงซือฉี กล่าวด้วยความกลัดกลุ้มอย่างสุดขีด: “อาจารย์จะคิดถึงได้ล่ะว่า เธอจะโต้เถียงกับอาจารย์เย่ขึ้นมา……”

หลงซือฉีรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย กล่าวน้ำตาคลอ: “อาจารย์……ท่านให้ศิษย์รับตำแหน่งเจ้าสำนัก แต่ไม่มอบเตายาให้กับศิษย์ ศิษย์ก็กลัวว่าบรรพบุรุษของเต๋าไท่เจินที่อยู่บนสรวงสวรรค์จะกล่าวโทษศิษย์นี่นา……”

กล่าวไป หลงซือฉีก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้และไหลลงมา สะอื้นอยู่ไม่หยุด: “ศิษย์เข้าเต๋าไท่เจินตั้งตาอายุแปดขวบ……เห็นเต๋าไท่เจินเป็นเหมือนบ้านไปนานแล้ว ได้ให้คำสัญญาอย่างลับ ๆ ต่อหน้ารูปวาดของอาจารย์บรรพบุรุษตั้งแต่เด็ก ในอนาคตจะต้องพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อนำพาเต๋าไท่เจินเดินสู่ความรุ่งโรจน์……อาจารย์ปู่ได้บอกศิษย์ตั้งแต่หลายปีก่อนแล้ว ท่านบอกว่าเต๋าไท่เจินมีสมบัติประจำสำนักอยู่ เป็นเตายาที่สามารถกลั่นยาให้มีประสิทธิผลเป็นสองเท่าตัว วันนี้อาจารย์จะถ่ายทอดตำแหน่งให้ศิษย์ กลับไม่พูดถึงเตายาเลย แล้วจะให้ศิษย์รับมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาได้ยังไง……”

หงฉางชิงเข้าใจศิษย์คนนี้ของตนเองมาก เริ่มตั้งแต่คุณพ่อของหลงซือฉี ก็เคารพเลื่อมใสเต๋าไท่เจินมาก เต๋าไท่เจินสามารถหยั่งรากและพัฒนาในอเมริกาได้ และมีที่ตั้งสำนักเป็นของตนเอง ล้วนแต่อาศัยทุนสนับสนุนจากคุณพ่อของหลงซือฉี พอมาถึงหลงซือฉี ก็ได้เห็นการพัฒนาส่งเสริมเต๋าไท่เจินเป็นภาระหน้าที่ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ไปนานแล้ว

อยู่ที่อเมริกา ทายาทเศรษฐีคนอื่น ๆ แทบจะทิ้งเวลาเอาไว้ในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงเกือบทั้งหมด แม้ว่าคนเองจะไม่มีมาตรฐานนั้น พ่อแม่ของพวกเขาก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้พวกเขาได้เข้าไปร่ำเรียนในโรงเรียนที่มีชื่อเสียง

ทว่า หลงซือฉีกลับเป็นกรณีพิเศษ เธอเข้าเต๋าไท่เจินตั้งแต่อายุแปดขวบ ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการฝึกฝน คนอื่น ๆ พักผ่อนตอนปิดเทอมฤดูหนาวกับฤดูร้อน หรือไม่ก็เรียนทักษะที่อยู่นอกจากบทเรียน หลงซือฉีกลับออกจากสำนักแค่ตอนปิดเทอมฤดูหนาวกับฤดูร้อน เพื่อกลับไปพบปะกับคุณพ่อคุณแม่ในทางโลก ขณะเดียวกันก็ใช้เวลานั้นหาความรู้ไปด้วย ดังนั้นเห็นว่าเธออายุสามสิบแล้ว แต่ความจริงสภาพจิตใจของเธอไม่เป็นผู้ใหญ่เท่าคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ในสายตาของหงฉางชิง อายุสภาพจิตใจของเธอ ก็เพียงอยู่ที่สิบแปดปีเท่านั้น

แต่ว่า ในขณะที่หงฉางชิงเข้าใจหลงซือฉี ภายในใจก็ตำหนิผู้เป็นอาจารย์ของตนเล็กน้อย

ดังนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำ: “อาจารย์นี่นะ พูดอีกอย่างแล้วทำอีกอย่าง ตอนที่ท่านมอบเตายาให้ฉัน ก็กำชับกับฉันอย่างเอาจริงเอาจังว่า ห้ามบอกเรื่องประสิทธิภาพของเตายากับใครเด็ดขาด เพื่อป้องกันการนำปัญหามาให้ตัวเองและเต๋าไท่เจิน แต่คิดไม่ถึงว่า ท่านจะบอกเรื่องนี้กับเธอไปตั้งนานแล้ว……”

หลงซือฉีสะอื้นกล่าว: “อาจารย์เองก็พูดอีกอย่างทำอีกอย่างทำอีกอย่างเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ? อาจารย์ปู่บอกท่านว่าห้ามบอกคนอื่น ท่านกลับมอบเตายาให้คนอื่นไปเสียอย่างนั้น หากไม่ใช่เพราะอาจารย์ปู่ได้บอกศิษย์เอาไว้ล่วงหน้า ศิษย์ก็คงรู้ว่าเต๋าไท่เจินมีสมบัติแบบนี้อยู่……ถ้าเป็นแบบนั้น เกรงว่าคงถูกอาจารย์กลบเกลื่อนไปได้แน่!”