ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5487 ชัดเจนแจ่มแจ้ง (2)

หน้าเวทีมีสนามซ้อมที่ทำด้วยพื้นไม้เนื้อแข็งทั้งหมด ที่นี่มีฟูกสานกว่าร้อยอันวางอย่างเป็นระเบียบ ขณะะที่เรียนนักเรียนเรียนสามารถนั่งไขว่ห้างบนฟูกสานได้

อิโตะ นานาโกะและฉินเอ้าเสวี่ยนตื่นเต้นมากจนไม่ได้นอนทั้งคืน

ทั้งคู่ชอบศิลปะการต่อสู้ แต่พวกเขาไม่เคยมีโอกาสเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง

ทุกคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ต่างประเทศต่างใฝ่ฝันที่จะเชี่ยวชาญชี่แท้ เพื่อที่พวกเขาจะได้ฝึกฝนทั้งภายในและภายนอก และคนสองคนนี้ก็เช่นกัน

แต่ว่าขณะที่พวกเขากำลังตื่นเต้น พวกเขาก็วิตกมากเช่นกัน อย่างไรก็เสียพวกเขาก็ไม่เคยเรียนศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง พวกเขาไม่รู้วิธีเคลื่อนตันเถียนและทะลวงเส้นลมปราณ พวกเขากลัวว่าตนจะไม่สามารถหาเคล็ดลับในนั้นได้

เมื่อทั้งสองคนไม่รู้ตัวซูรั่วหลีก็มาหาพวกเขาและถามด้วยรอยยิ้ม “คุณอิโตะ คุณฉิน ทำไมคุณสองคนถึงเครียดจัง”

“รั่วหลี!” เมื่อเห็นทั้งสองเห็นรั่วหลี ความรู้สึกกังวลก็ลดลง ฉินเอ้าเสวี่ยนถอนหายใจและพูดว่า :”รั่วหลีตอนนี้ฉันและอิโตะกลัวมากว่าเราจะไม่สามารถเข้าสำนักได้ ตอนนั้นคุณใช้เวลาเท่าไหร่ในการเข้าสำนัก?”

ซูรั่วหลีคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า: “ใช้เวลาประมาณหนึ่งปีตั้งแต่เริ่มฝึกฝนจนกระทั่งสามารถเห็นลมปราณและตันเถียนภายใน และใช้เวลากว่าหนึ่งปีในการเริ่มใช้ชี่แท้ลมปราณและตันเถียน รวมหน้าและหลังก็สามปีมั้ง”

“สามปี?!” ทันใดนั้นฉินเอ้าเสวี่ยนรู้สึกผิดหวังอย่างมากและโอดครวญ: “ว่ากันว่าการฝึกครั้งนี้จะเวลามากที่สุดแค่หกเดือน ถ้าอย่างนั้นฉันและอิโตะอาจไม่มีเวลาแม้แต่จะเข้าสำนักด้วยซ้ำ…”

“จะเป็นไปได้ยังไง” ซูรั่วหลีพูดด้วยรอยยิ้ม “ด้วยพรสวรรค์ของคุณทั้งคู่ ฉันคิดว่าต้องไม่มีปัญหา”

อิโตะพูดด้วยรอยยิ้ม: “ตอนนี้เราแค่กลัวว่าเราไม่มีความสามารถในการเห็นภายใน นี่เป็นเรื่องของพรสวรรค์ด้วยใช่ไหม”

ซูรั่วหลีคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “การเห็นภายใน… ฉันจะพูดยังไงดี มันไม่ได้ลึกลับเหมือนอย่างที่คุณสามารถมองเห็นภายในร่างกายของคุณได้จริงๆ แต่จริงๆแล้วมันเป็นความรู้สึกชนิดหนึ่ง ความรู้สึกของคนธรรมดานั้นเป็นเรื่องภายนอก สายลมและแสงแดดภายนอก ความเย็น ความร้อน ความแห้ง และความชื้นสามารถรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณผ่านประสาทสัมผัส แต่การเคลื่อนไหวของชี่แท้ที่อยู่ภายในร่างกาย ดังนั้นคุณต้องสร้างความรู้สึกของตัวคุณก่อน ความรู้สึกนี้สามารถสัมผัสได้เท่านั้นไม่สามารถถ่ายทอดได้ เมื่อคุณพบหนทางแล้ว คุณอาจสามารถควบคุมความลึกลับได้ในวันหนึ่ง”

ขณะที่พูดนั้นซูรั่วหลีก็พูดอีกครั้ง: “ความรู้สึกนี้เหมือนกับของคนทั่วไปที่ดูคนอื่นพากย์เสียง ฉันไม่รู้ว่าคุณเข้าใจเรื่องการพากย์เสียงหรือไม่”

อิโตะพูดอย่างเข้า: “ฉันเคยเห็นในทีวี เหมือนสามารถเปล่งเสียงโดยใช้ท้องอย่างนั้นใช่ไหม?”

“ประมาณนั้น” ซูรั่วหลีพูด “จริง ๆแล้วมันเป็นเทคนิคการออกเสียงพิเศษ แต่เทคนิคนี้แตกต่างจากวิธีที่คนทั่วไปพูดมาก คุณต้องปรับลมหายใจของคุณผ่านช่องท้อง ซึ่งคล้ายกับความรู้สึกของการฝึกศิลปะการต่อสู้มาก เวลาคนธรรมดาเห็นการพากย์เสียงจะพบว่ามันเหลือเชื่อเพราะไม่เข้าใจว่าคนเราใช้ช่องท้องส่งเสียงได้อย่างไร อีกทั้งถ้าไม่มีใครสอนทักษะและอาศัยแต่ความคิดของตนเองก็อาจ ถ้าเช่นนั้นในหมื่นคนอาจจะมีแค่คนเดียวที่ค้นพบความลึกลับที่แท้จริงของการพากย์เสียง”

“อย่างไรก็ตาม สำหรับผู้ที่เข้าใจหลักการของการเปล่งเสียงอย่างแท้จริง การพากย์เสียงนั้นเกิดขึ้นได้ง่าย ซึ่งคนทั่วไปไม่สามารถเข้าใจและเป็นเรื่องยากที่จะเรียนรู้ด้วยตนเอง เช่นเดียวกับการใช้จุดตันเถียนและลมปราณชี่แท้”

“หรือพูดง่ายๆ มันก็เหมือนกับการขี่จักรยาน ก่อนที่จักรยานจะถูกประดิษฐ์ขึ้น ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่ารถสองล้อจะรักษาการทรงตัวขณะขี่ได้ และขณะฝึกขี่จักรยานก็เป็นเรื่องยากที่จะหาว่าจุดทรงตัวจักรยาน”

“แต่สถานการณ์แบบนี้มักจะเหมือนกระดาษเช็ดหน้าหลายชั้น ถ้าหาทางไม่เจอก็จะไม่สามารถออกได้ตลอดชีวิต แต่ถ้าเจอทางพยายามเพียงพริบตาก็จะรู้แจ้งในทันที!”