ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5567 มีอันตราย (3)

หลินหว่านเอ๋อร์ผงะไปชั่วครู่ จากนั้นก็รีบพยักหน้ารับ พูดอย่างตื้นตันใจว่า“ได้ค่ะพี่เย่เฉิน……”

พูดจบ เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมา แล้วกดบันทึกหมายเลขที่เย่เฉินบอก

เย่เฉินก็หันมาพูดกับคลอเดียว่า“คลอเดีย เราเองก็เหมือนกัน มีอะไรก็โทรติดต่อมาหาพี่นะ”

คลอเดียยิ้มแป้นแล้วพูดว่า“เข้าใจแล้วค่ะพี่เย่เฉิน！”

เย่เฉินก็ถึงได้รู้สึกโล่งใจ และพูดว่า“เอาล่ะ เรากลับไปกันเถอะ พี่จะกลับแล้ว！”

พูดจบ ก็สตาร์ทรถ แล้วขับออกจากมหาวิทยาลัยจินหลิงไป

ระหว่างทางเดินกลับหอพัก คลอเดียพูดอย่างรู้สึกห่อเหี่ยวใจว่า“เฮ้อ ไม่รู้ว่าผู้ชายอย่างพี่เย่เฉิน บนโลกใบนี้จะยังมีอีกไหมน่ะ ”

คิ้วของหลินหว่านเอ๋อร์ขมวด ในใจยังคงคิดเรื่องอะไรบางอย่างอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดของคลอเดีย เธอก็พูดออกมาอย่างไม่รู้ตัว“อยากจะหาคนที่เหมือนกันนี้คงน่าจะไม่มีอีกแล้ว แต่หากเธอชอบพี่เขา ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้”

คลอเดียพูดอย่างเขินอาย“เสี่ยวหว่านนี่เธอพูดเหลวไหลอะไรของเธอกัน……”

หลินหว่านเอ๋อร์ยิ้มและพูดว่า“ใบหน้าของเธอแทบจะเขียนคำว่าชอบติดอยู่ตรงหน้าผาก ยังจะกล้าว่าฉันพูดเหลวไหลอีกเหรอ……”

คลอเดียหันมองไปรอบๆอย่างร้อนรน เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร ก็จึงพูดเสียงเบากับหลินหว่านเอ๋อร์“เสี่ยวหว่าน คำพูดแบบนี้ห้ามพูดอีกเป็นอันขาด ต่อให้ฉันจะรู้สึกชอบพี่เย่เฉินเขาจริงๆแล้วยังไง พี่เย่เฉินเขาแต่งงานแล้ว ฉันเองก็แค่รู้สึกปลงตกกับโชคชะตาวาสนาของตัวเองเท่านั้น……”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า“นี่ใช่ไหมที่โบราณเขาว่า ท่านเกิดตอนข้ายังไม่เกิด เมื่อข้าเกิดท่านก็แก่”

พูดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของหลินหว่านเอ๋อร์ก็ซับซ้อนและแอบทอดถอนใจ จากนั้นก็ปรับสภาพอารมณ์ให้เข้าที่ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า“แต่ถึงเขาจะแต่งงานไปแล้วก็ไม่สำคัญ เธอยังเป็นบ้านเล็กของเขาได้ ”

คลอเดียพูดอย่างเขินอาย“นี่……เธอทำไมถึงยังพูดจาเหลวไหลอยู่อีก！ยิ่งพูดก็ยิ่งเลอะเทอะ！จงใจแกล้งฉันใช่ไหม……”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง“ฉันไม่ได้แกล้งเธอ ฉันพูดจริงๆ จริงอย่างล้านเปอร์เซ็นต์！ในเมื่อเธอชอบเขา ขอแค่เขาก็ชอบเธอเหมือนกัน จะเป็นบ้านใหญ่หรือบ้านเล็กมันจะแตกต่างกันยังไง？”

ใบหน้าของคลอเดียแดงเรื่อด้วยความเขินอาย ไม่กล้ามองหลินหว่านเอ๋อร์ พูดอย่างไม่พอใจว่า“เธอ……เธอ……เธอนี่มุมมองผิดเพี้ยนไปหมดแล้ว！”

หลินหว่านเอ๋อร์ถามอย่างประหลาดใจ“ใช่เหรอ？ชีวิตหนึ่งของคนเรา ไม่ควรจะหาความสุขให้ตัวเองหรือยังไง？หากเธอชอบใครสักคน แต่กลับใช้ชีวิตอยู่กับเขาไม่ได้ อย่างนั้นชีวิตนี้ของเธอ จะมีความสุขได้ยังไง ？”

คลอเดียพูดอย่างจริงจัง“ต่อให้จะไม่มีความสุข ก็ไม่สมควรไปสร้างความแตกร้าวให้กับครอบครัวของคนอื่น……”

หลินหว่านเอ๋อร์ส่ายหน้าแล้วพูดว่า“ฉันหมายถึงหลอมรวมเข้าด้วยกัน หลอมรวมก็คือให้ตัวเธอเองเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเขา ไม่ใช่ไปทำลาย”

คลอเดียทั้งช็อกและทั้งอาย หลังจากที่เปิดประตูห้องพักอย่างร้อนรนแล้ว ก็ตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำ ปากก็พูดพึมพำ“มุมมองของเธอช่างบิดเบี้ยวจริงๆ ฉันไม่คุยกับเธอแล้ว จะไปอาบน้ำ！”

หลินหว่านเอ๋อร์มองดูแผ่นหลังของเธอที่เดินเข้าห้องน้ำไป พูดพึมพำด้วยเสียงที่ตัวเองได้ยินเพียงคนเดียว“นี่มันมุมมองที่บิดเบี้ยวยังไงกัน？อารยธรรมของมนุษย์ที่มีมานานนับพันปี ผัวเดียวเมียเดียวนั้นก็เพิ่งจะมีเมื่อไม่กี่สิบปีนี้เองไม่ใช่เหรอ？”

พูดจบ เธอก็ส่ายหน้า แล้วพูดพึมพำว่า“จริงสิ……เย่เฉินให้โอสถกับฉันมา แล้วยังกำชับให้ฉันอย่าออกจากมหาวิทยาลัยจินหลิงอีก ฉันเดาว่าเขาคงคิดว่าในอนาคตอันใกล้นี้ฉันจะต้องมีภัยอันตรายแน่ๆ……หรือคนขององค์กรพั่วชิง ได้มาถึงที่เมืองจินหลิงแล้ว？”

“แต่ว่า……นี่มันไม่น่าจะเป็นไปได้หรือเปล่า……การมาหัวเซี่ยของฉันในครั้งนี้ก็ระมัดระวังเป็นอย่างมาก จะถูกเปิดเผยตัวตนเร็วขนาดนี้ได้ยังไงกัน？”

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ที่กระเป๋าของตัวเอง เธอรีบหยิบเอาเหรียญกษาปณ์ทองแดงเก้าเหรียญออกมา จากนั้นก็ไปที่เตียงนอนของตัวเอง ตั้งจิตอธิษฐานอยู่สองสามคำ แล้วโยนเหรียญกษาปณ์ทองแดงเก้าเหรียญลงบนเตียง

เธอจ้องมองผังปากว้าของเหรียญกษาปณ์ทองแดงเก้าเหรียญที่ปรากฏขึ้นนี้อยู่นาน ในใจก็ยิ่งจะงุนงง“ดูจากผังปากว้านี้ ฉันก็ไม่มีอันตรายอะไรในช่วงนี้นี่นา……”

ในใจของหลินหว่านเอ๋อร์ก็ยิ่งจะประหลาดใจมากขึ้น“หรือเย่เฉินจะเป็นกังวลมากไปหรือเปล่า？”

ในตอนนี้เอง ภายในใจของหลินหว่านเอ๋อร์จู่ๆก็รู้สึกเครียดขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก ฉับพลันเธอก็นึกถึงปัญหาหนึ่งขึ้นมา อุทานในใจ“เย่เฉินคิดว่าฉันกำลังตกอยู่ในอันตราย เขาต้องรู้แน่ๆว่าคนขององค์กรพั่วชิงน่าจะเดินทางมาเมืองจินหลิง ในเมื่อฉันไม่ได้ถูกเปิดเผยตัวตน หรือว่า……หรือว่าตัวเย่เฉินเองจะถูกเปิดเผยตัวตน？”

เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอก็รีบนึกย้อนไปถึงวันเดือนปีเกิดของเย่เฉินที่ตัวเองเคยได้ไปตรวจสอบมาเมื่อก่อนหน้านั้น จากนั้นก็ทำนายโชคชะตาของเขา หลังจากที่ตั้งจิตอธิษฐาน ก็โยนเหรียญกษาปณ์ทองแดงเก้าเหรียญลงไปบนเตียงอีกครั้ง

จากนั้น ดวงตาทั้งคู่ของเธอก็จ้องเขม็งมองไปยังเหรียญกษาปณ์ทองแดงเก้าเหรียญนั่น จู่ๆหัวใจก็กระตุกวูบ“แย่แล้ว……เย่เฉินกำลังตกอยู่ในอันตราย！”