ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5660 จัดแจงอย่างเหมาะสม（2）

พูดไป หลินหว่านเอ๋อร์พูดออกมาอย่างเอียงอาย：“อีกทั้งคุณชายยังไม่สวมเสื้อผ้า ถ้าเกิดถูกพูดออกไป ดิฉันคือไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว แต่คุณชายจะอธิบายกับท่านแม่อย่างไรล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้น เหล่าจางพวกเขาก็พักอยู่ที่ด้านล่าง กลางดึกเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งบินมา ชายฉกรรจ์สิบกว่าท่านมาถึงที่บ้านพักส่วนตัวของดิฉัน แล้วพาชายที่ไม่สวมเสื้อผ้าอีกคนหนึ่งออกไป พวกเขาจะมองดิฉันอย่างไร?”

เย่เฉินพยักหน้า พูดออกมาอย่างเหนื่อยใจ：“คุณพูดถูก เพียงแต่ว่าตอนนี้พวกเราจะไปกันอย่างไร?”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดออกมา：“คุณชายรอดิฉันสักครู่ ดิฉันจะจัดแจงอย่างเหมาะสม”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดจบ ลุกขึ้นมาในทันใด ลงไปที่ชั้นล่างเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าง่ายๆอย่างเสื้อยืดกับกางเกงยีน

เธอต่อสายโทรศัพท์สายหนึ่งแล้ว หลังจากนั้นยี่สิบนาที เฮลิคอปเตอร์สองที่นั่งขนาดเล็กลำหนึ่งบินเข้ามาอย่างรวดเร็วเหนือลานบ้าน หลังจากนั้นค่อยๆจอดลงที่ลานบ้าน

หลังจากนักบินขึ้นลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ ก็ออกไปจากลานบ้านในทันทีโดยไม่หันกลับมามองสักนิด

หลังจากพาตัวเขาไปแล้ว หลินหว่านเอ๋อร์จึงมาที่กลางลานบ้าน จากตำแหน่งข้างคนขับเฮลิคอปเตอร์ หยิบเครื่องแบบพนักงานสนามบินชุดใหม่ทั้งหมดมาหนึ่งชุด หลังจากนั้นนำเอาเครื่องแบบกลับไปยังชั้นสอง

เย่เฉินในตอนนี้ ได้นั่งขึ้นมาเองแล้ว ใช้ผ้าห่มปิดร่างกายท่อนล่างเอาไว้

โชคดีที่ได้ยาช่วยหัวใจชนิดเพิ่มความแรงสามในสี่ส่วนเม็ดนั้น เย่เฉินถึงแม้พลังแห่งจิตวิญญาณจะหายไปจนหมดแล้ว แต่อย่างน้อยร่างกายก็อาการดีขึ้นเป็นลำดับ ไม่ได้อ่อนแอเหมือนตอนที่พึ่งจะมาถึง

หลินหว่านเอ๋อร์เห็นเขาลุกนั่งขึ้นมาแล้ว จึงนำเอาเครื่องแบบที่อยู่ในมือวางลงด้านข้างของเย่เฉิน พูดอย่างอ่อนโยน：“เฮลิคอปเตอร์มาถึงแล้ว คุณชายเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสักหน่อย เดี๋ยวอีกสักครู่ดิฉันจะไปโรงแรมน้ำพุร้อนช็องเซลีเป็นเพื่อนคุณชายเอง”

เย่เฉินพยักหน้า พูดออกมาอย่างกระอักกระอ่วน：“คุณหลินกรุณาหลบไปก่อนสักพักเถอะ……”

หลินหว่านเอ๋อร์หน้าแดงถามออกมา：“คุณชายสวมเองได้เหรอ? ต้องการให้ดิฉันช่วยเหลือหรือเปล่า?”

เย่เฉินรีบส่ายมือไปมาแล้ว：“ไม่ต้องไม่ต้อง ผมทำเองได้ ก็คืออาจจะต้องใช้เวลานานสักหน่อย”

หลินหว่านเอ๋อร์จึงพูดออกมา：“งั้นดิฉันจะหันหลังกลับไป คุณชายเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเรียกเดิฉันสักคำ ดิฉันจะพยุงคุณชายลงไป”

เย่เฉินส่ายหน้า：“ผมลงไปเองได้……”

หลินหว่านเอ๋อร์น้ำเสียงหนักแน่นพูดออกมา：“ร่างกายคุณชายยังอ่อนแอมาก สวมเสื้อผ้าเองยังคงโอเค ลงชั้นล่างคือให้ดิฉันช่วยเหลือเถอะ”

เย่เฉินเห็นว่าเธอยังคงยืนหยัด จึงไม่ได้พูดอะไรมากมาย ออกแรงไปไม่น้อยกว่าจะนำเอาเครื่องแบบพนักงานสนามบินสวมใส่จนเรียบร้อยดี

เปลี่ยนเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลินหว่านเอ๋อร์จึงพยุงเขาเดินลงบันได

ในตอนที่มาถึงที่ลานบ้าน เย่เฉินพบว่า ในลานบ้านนอกจากเฮลิคอปเตอร์ขนาดเล็กลำหนึ่งแล้ว ไม่ได้มีใครอีกเลย เฮลิคอปเตอร์ไม่มีนักบิน จากนั้นถามออกมาอย่างไม่ค่อยเข้าใจ：“คุณหลิน พวกเราวางแผนต่อไปเอาไว้อย่างไร?”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดออกมาอย่างสบายๆ：“ดิฉันจะส่งคุณชายไปเอง แบบนี้ก็จะไม่มีคนเห็นคุณชายแล้ว”

เย่เฉินถามอย่างประหลาดใจ：“คุณขับเฮลิคอปเตอร์เป็นเหรอ?”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ เผยรอยยิ้มเล็กน้อยพูดออกมา：“เป็นค่ะ มีชีวิตอยู่มาตั้งนานแล้ว แน่นอนว่าสิ่งที่ทำเป็นก็ค่อนข้างมากหน่อย”

เย่เฉินในตอนแรกมีความตกใจเล็กน้อยกับการขับเฮลิคอปเตอร์เป็นของหลินหว่านเอ๋อร์ แต่ตอนนี้มาคิดๆดูแล้ว ก็รู้สึกว่าคำพูดของเธออันนี้มีเหตุผล ต่อให้เป็นใครสามารถมีชีวิตอยู่ได้ถึงสามร้อยปี ก็คงจะเรียนรู้เทคนิคในแบบต่างๆ วันไหนหลินหว่านเอ๋อร์บอกกับตัวเองว่าเครื่องบินเจ็ทเป็น ตัวเองก็ไม่จำเป็นต้องประหลาดใจ

ต่อมา หลินหว่านเอ๋อร์พยุงเย่เฉินขึ้นบนเฮลิคอปเตอร์ ตัวเองนั่งลงในตำแหน่งคนขับอีกห้องหนึ่ง

เฮลิคอปเตอร์ขึ้นบิน เย่เฉินถามหลินหว่านเอ๋อร์ผ่านทางหูฟังสื่อสารที่ลดเสียงรบกวน：“คุณหลิน เฮลิคอปเตอร์อันนี้ของคุณหามาจากไหนเหรอ?”

หลินหว่านเอ๋อร์พูด：“ฉันให้เหล่าชิวจัดหามา แต่ว่าคุณชายวางใจเถอะ ฉันเพียงแค่ให้เขาจัดหาเฮลิคอปเตอร์มา แต่ว่าเอาไปทำอะไรนั้นเขาไม่ทราบอย่างแน่ชัด นักบินนำเฮลิคอปเตอร์ขับมาส่งแล้วก็ถูกคนพาตัวออกไปจากโฮมสเตย์จื่อจินในทันที ตำแหน่งที่อยู่ของคุณชายแน่นอนว่าไม่มีทางถูกเปิดเผยออกไป”

พูดไป หลินหว่านเอ๋อร์ก็ถามเย่เฉินอีกว่า：“ใช่แล้วคุณชาย ช็องเซลีวิลล่าด้านโน้นวางแผนเอาไว้เรียบร้อยหรือยัง? ขอเพียงไม่มีคนเข้าใกล้วิลล่าแห่งนั้นของคุณชาย คิดว่าก็จะไม่มีใครเห็น”

เย่เฉินพยักหน้า：“ต่างวางแผนเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ลำบากคุณหลินที่ต้องมาส่งผมด้วยตัวเองแล้ว”

หลินหว่านเอ๋อร์เผยรอยยิ้มพูดออกมา：“คุณชายเกรงใจเกินไปแล้ว”

พูดจบ เธอบังคับเฮลิคอปเตอร์อย่างคล่องแคล่ว ค่อยๆขับเฮลิคอปเตอร์เข้าไปท่ามกลางความมืด