ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5688 ตายไปก็ไม่เสียใจ（2）

ซุนจือต้งและชิวอิงซาน เคยแสดงความคิดออกมาว่าอยากอยู่ข้างกายหลินหว่านเอ๋อร์อยู่หลายครั้ง แต่หลินหว่านเอ๋อร์ไม่ตกลง

สุดท้าย พวกเขาก็ถูกหลินหว่านเอ๋อร์ส่งไป ชิวอิงซานเข้ารับงานของหลินหว่านเอ๋อร์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และหลินหว่านเอ๋อร์ก็มองความกระตือรือร้นของซุนจือต้งออก จึงสนับสนุนให้เขากลับมาทำงานที่ประเทศ

สำหรับพวกเขาทั้งสามแล้ว ตัวตนของหลินหว่านเอ๋อร์นั้นพิเศษมาก ตอนทารก หลินหว่านเอ๋อร์เหมือนแม่ผู้มีความห่วงใย ตอนเด็ก หลินหว่านเอ๋อร์เหมือนพี่สาวที่ฉลาด พอโตมา หลินหว่านเอ๋อร์เหมือนเพื่อนที่ไม่อาจคาดเดาได้ พอเป็นผู้ใหญ่จนแก่ หลินหว่านเอ๋อร์ก็กลายเป็นสาวน้อยที่พวกเขารักและทุนุถนอม

ดังนั้น พวกเขาทั้งสามจึงอยากให้หลินหว่านเอ๋อร์พบเจอที่พึ่งพิงของเธอเอง หลังจากล่องลอยมาหลายร้อยปี

เมื่อได้ยินว่าหลินหว่านเอ๋อร์เหมือนจะพะวงเรื่องทางโลกกับเย่เฉิน ในใจของทั้งสองก็ปีติอย่างมาก

เวลานี้ เหล่าจางเห็นว่าทั้งสองยังไม่ค่อยแน่ใจ จึงพูดเสียงเบาว่า：“ฉันอยู่กับคุณหนูมาหลายปีแล้ว ไม่เคยเห็นเธอหน้าแดงต่อหน้าใครเลย แล้วก็ยิ่งไม่เคยเห็นเธอใช้สายตาเย้ายวนแบบนั้นมองใครด้วย！วันนี้เป็นครั้งแรก！พวกนายว่า เธอพะวงเรื่องทางโลกไหมล่ะ？”

ชิวอิงซานปีติอย่างยิ่ง ถึงกับยิ้มทั้งน้ำตาและพูดว่า：“ดีจัง！ดีมากเลย！ชีวิตของพวกเรา ถ้าได้เห็นคุณหนูแต่งงาน ถึงตายไปก็ไม่เสียใจแล้ว！”

“ใช่！”เหล่าจางก็ถอนหายใจด้วยตาที่แดงก่ำ：“ฉันไม่หวังว่าจะมีชีวิตอยู่เพื่อดูการแก้แค้นของคุณหนู มีชีวิตอยู่เพื่อดูคุณหนูแต่งงาน ชีวิตนี้ก็ตายอย่างสงบสุขแล้ว！”

ตอนนี้เองจู่ ๆ ซุนจือต้งก็พึมพำอย่างโดดเดี่ยวว่า：“พวกนายสองคนยังร่างกายดี ฉันน่าจะเหลือทนแล้ว ตอนที่คุณหนูไปถึงเย่นจิงก็ดูดวงให้ฉัน บอกว่าฉันมีเวลาอีกครึ่งปีที่จะมีชีวิตอยู่ นี่ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว ยังเหลืออีกห้าเดือน ถ้าคุณหนูเร่งทำเวลา แต่งงานก่อนฉันจะจากไป ฉันก็คงจะพอใจ！”

ชิวอิงซานที่อยู่ด้านข้างพูดอย่างปลอบโยนว่า：“เฒ่าแก่ซุน นายอย่ามองโลกในแง่ร้ายขนาดนั้น คุณหนูบอกไม่ใช่เหรอว่า นายยังมีความหวังอยู่ ความหวังนี้อยู่ที่จินหลิง”

ซุนจือต้งพยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น：“มีความหวังดีที่สุด หากไม่มีความหวังฉันก็จะไม่โทษพระเจ้า ชีวิตนี้ ตั้งแต่เกิดมาก็ผ่าอันตรายมาจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ถ้าคุณหนูไม่รับเลี้ยงฉัน รักษาอาการป่วยให้ฉัน เกรงว่าฉันคงตายไปนานแล้ว ตอนนี้มีชีวิตอยู่จนแก่มากขนาดนี้ ก็เพราะคุณหนูทั้งนั้น ……”

เหล่าจางตบไหล่เขา พูดว่า：“เฒ่าแก่ซุน อย่ามองโลกในแง่ร้ายนัก พวกเราน่ะ ได้พบกับคุณหนู ก็ถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะต้องเป็นคนที่โชคดี เป็นบุญกุศลที่สั่งสมมาในชาติก่อน บนโลกนี้มีคนตั้งมากมาย แต่มีสักกี่คนที่มีอายุเป็นร้อย ๆ ปีโดยไม่แก่แบบคุณหนูสักกี่คน？ให้พวกเราได้เจอแบบนี้ ก็พิสูจน์ความโชคดีของเราได้แล้ว ดีกว่าคนส่วนมากบนโลกใบนี้เสียอีก！”

ซุนจือต้งถอนหายใจเสียงเบา พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นคิดอะไรได้ จึงพูดว่า：“เฮ้อ เย่เฉินเคยแต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ？”

ชิวอิงซานพูดเสียงเบาว่า：“กลัวอะไร คุณหนูเป็นคนราชวงศ์หมิง ตอนนั้นเป็นเรื่องปกติมากที่ผู้ชายจะมีภรรยาสามสี่คนไม่ใช่เหรอ？เธอไม่ใส่ใจหรอก”

ซุนจือต้งโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว：“งั้นคุณหนูของเราต้องเป็นผู้นำแล้ว ไม่อย่างนั้นข้าซุนจือต้งจะเป็นคนแรกที่ไม่ยอม！ คุณหนูของฉันจะน่าน้อยใจแบบนี้ได้อย่างไร!！”

ชิวอิงซานพูดอย่างเห็นด้วย：“เฒ่าแก่ซุนพูดถูก！ฉันก็คิดแบบนี้！”

พูดจบ เขาก็ใช้ศอกสะกิดเหล่าจาง ถามเขาว่า：“เหล่าจางนายว่าไง？”

เหล่าจางตะลึงไปเล็กน้อย พอคิดอะไรได้ ก็รีบพูดว่า：“ว่าไงอะไรล่ะ มาเม้าท์สนุกกับพวกนาย เกือบลืมเรื่องสำคัญไปเลย！เหล่าชิว นายรีบไปแจ้งซะ ลูกน้องทั้งหมดกลับห้องไปอย่าออกมา คุณหนูจะไปส่งคุณเย่กลับบ้านเอง ถ้าลูกน้องเห็นจะไม่ดี”

ชิวอิงซานรีบพูด：“โอเค ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้！”

เหล่าจางพยักหน้า พูดว่า：“งั้นฉันจะไปเตรียมรถให้คุณหนู！”