ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5712
เมื่อรู้ว่าเย่เฉินจะมาทานอาหารค่ำ คนตระกูลอานก็ดีใจราวกับเทศกาลปีใหม่

นายหญิงใหญ่วุ่นวายอยู่กับการช่วยลูกๆ นำโต๊ะอาหารจัดให้อย่างเหมาะสม ทั้งยังนำอาหารประเภทยำที่หงห้าให้คนเอามาส่งให้จัดวางอย่างเป็นระเบียบ

คุณท่านใหญ่ในปากเอาแต่บ่นพึมพำ: “วันนี้เป็นวันดี เมื่อเฉินเอ๋อ ฉันจะดื่มสักสองสามแก้วตามที่พูด!”

อานโยวโยวที่อยู่ด้านข้างรีบกล่าว: “พ่อคะ ร่างกายของท่านเพิ่งจะหายดีได้หน่อยเดียว ยังไงก็อย่าดื่มเหล้าจะดีกว่า”

“น่าขำ”คุณท่านใหญ่กล่าวโดยไม่ต้องคิด: “ร่างกายฟื้นตัวก็เพื่อวันนี้ไม่ใช่หรือ? วันมงคลที่สำคัญขนาดนี้ไม่ดื่มเหล้าจะยอมได้ยังไงกัน!”

นายหญิงใหญ่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม: “โยวโยว พ่อของลูกจะดื่ม ลูกก็ให้เขาดื่มเถอะ เฝ้าคอยมายี่สิบปีในที่สุดก็หลานชายกลับมาตามปรารถนาแล้ว อย่าว่าแต่เขาเลย แม้แต่แม่ก็ยังอยากจะดื่มสักแก้วสองแก้ว”

อานโฉงชิวรีบกล่าว: “แม่ครับ ถ้าไม่อย่างนั้นให้คุณหงช่วยจัดเตรียมไวน์แดงสักสองขวด ท่านกับโยวโยวอีกเดี๋ยวก็ดื่มด้วยกันสักหน่อย”

นายหญิงใหญ่กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ได้ซิ! ถ้าอย่างนั้นพวกเราสองแม่ลูกดื่มไวน์แดงสักหน่อย พวกเธอทุกคนก็ดื่มเหล้าขาวเป็นเพื่อนพ่อของเธอแล้วก็เฉินเอ๋อสักหน่อย”

“ครับ!”อานโฉงชิวพยักหน้ารับปาก

นายหญิงใหญ่กล่าวกับหลี่ญ่าหลิน: “ญ่าหลิน เธอว่าเธออยากจะดื่มสักหน่อยหรือไม่?”

“แน่นอนว่าต้องดื่ม!”หลี่ญ่าหลินหลุดปากกล่าว: “อาสะใภ้ คุณเย่เป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตฉัน ในที่สุดวันนี้เขาก็ใช้ตัวตนที่แท้จริงกลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวท่าน วันมงคลขนาดนี้ ฉันจะต้องดื่มให้มากหน่อย!”

นายหญิงใหญ่รับปากซ้ำๆ เมื่อคิดว่าหลานชายกำลังจะมาถึงในไม่ช้า ก็ยิ้มจนหุบปากไม่ลง

สองสามคนที่ช่วยนายหญิงใหญ่จัดจานอาหารประเภทยำเมื่อครู่นี้ ทันใดนั้นก็ได้ยินหงห้าที่ร้องตะโกนมาจากที่ประตู: “อาจารย์เย่มาแล้ว!”

ทันทีที่คนตระกูลอานได้ยินประโยคนี้ ก็ตื่นเต้นมากกว่าเดิมทันที คุณท่านใหญ่หลุดปากกล่าว: “ไป ไปต้อนรับเฉินเอ๋อด้วยกัน!”

คนตระกูลอานคนอื่น ๆรวมทั้งหลี่ญ่าหลิน เกือบจะไม่มีความลังเลและหยุดชะงักใดๆ ต่างพากันสาวเท้าตามอานฉี่ซานออกไปด้านนอกด้วยความรวดเร็ว

ในเวลานี้ เย่เฉินได้ขับรถ BMWซีรีส์ห้าที่พ่อตาไม่ใช้แล้วมอบให้ตนมาถึงประตูของคฤหาสน์แล้ว

รถเข้ามาที่สวนเพิ่งจะจอดสนิท คนตระกูลอานก็ออกมาต้อนรับภายใต้การนำของคุณท่านใหญ่แล้ว

เย่เฉินยังไม่ได้ลงจากรถ แต่มองเห็นคุณตาคุณยายและคนในครอบครัวจากด้านในรถ ภายในใจยังคงมีความตื่นเต้นอยู่บ้างไม่มากก็น้อย

แต่คนตระกูลอาน หยุดอยู่ที่ตำแหน่งด้านหน้ารถของเย่เฉินประมาณสองเมตรอย่างรู้กาลเทศะ ใบหน้าที่พร้อมด้วยรอยยิ้ม รอคอยเย่เฉินลงมาจากรถคันนี้

เย่เฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ ปรับสภาพอารมณ์เล็กน้อย จากนั้นก็ผลักประตูรถออก ก้าวเท้าลงจากรถ

ทันทีที่ลงจากรถ นายหญิงใหญ่อานก็ไม่สามารถระงับอารมณ์เอาไว้ได้ ก้าวไปข้างหน้าด้วยดวงตาแดงก่ำ จับมือของเย่เฉินเอาไว้ กล่าวสะอึกสะอื้น: “เฉินเอ๋อ ยายเฝ้ารอคอยเธอมายี่สิบปี ในที่สุดหลานก็มาจนได้……”

ภายในใจของเย่เฉินมีความตื้นใจเล็กน้อย ในเวลานี้ ไม่ว่าตอนนั้นจะมีความตำหนิมากเพียงใด ก็ถูกความรู้สึกของการกลับมารวมตัวกันของครอบครัวล้างไปหมด ความรู้สึกเลือดย่อมข้นกว่าน้ำแบบนั้น ทำให้ภายในใจของเขาอดไม่ได้ที่จะมีความละอายใจเล็กน้อย ดังนั้นจึงเอ่ยปากกล่าวอย่างรู้สึกผิด: “ขอโทษคุณยายด้วยครับ ที่ทำให้ท่านต้องรอผมนานขนาดนี้……”

นายหญิงใหญ่อานส่ายหน้าติด ๆกัน พลางน้ำตาไหล พลางกล่าว: “ไม่ต้องพูดขอโทษ หลานไม่ได้ทำผิดต่อยาย เป็นตายายที่ทำผิดต่อหลาน!”

คุณท่านใหญ่ที่อยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่ดวงตาจะรื้นไปด้วยน้ำตา กล่าวพึมพำอยู่ด้านข้าง: “เฉินเอ๋อเอย ยี่สิบปีมานี้ คนตระกูลอานนึกถึงหลานอยู่ตลอดเวลา พวกเราเพื่อตามหาหลานแล้ว ได้ตามหาไปทั่วทุกมุมรอบ อีกทั้งไม่ได้ตามหาแค่เพียงครั้งเดียว แต่ว่ามีเพียงสิ่งเดียวที่คิดไม่ถึง ว่าหลานจะอยู่ที่เมืองจินหลิงมาตลอด……”

เย่เฉินพยักหน้า กล่าว: “ไม่ปิดบังคุณตา หลังจากที่พ่อกับแม่เกิดเรื่องขึ้น ถังซื่อไห่ก็จัดการส่งผมไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ผมปิดบังตัวตนที่แท้จริงตลอดเวลาที่อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”

คุณท่านใหญ่อานอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ: “ดูเหมือนว่าฉันประเมินความสามารถของพ่อหลานต่ำไป เกรงว่ามีเพียงพ่อของหลานเท่านั้นถึงนึกขึ้นได้ ถึงได้กล้าหาญภายใต้ความมืดมนขนาดนี้”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขากล่าวอย่างค่อนข้างชื่นชม: “ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่า พ่อของหลานอาจจะเป็นเด็กหนุ่มที่ความสามารถโดดเด่นที่สุด เท่าที่ฉันเคยเจอมา แต่คิดไม่ถึงว่า เฉินเอ๋อจะสามารถเป็นลูกศิษย์ที่มีความสามารถมากกว่าอาจารย์ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะการแอบช่วยเหลือมาโดยตลอดของหลาน ฉันกับคุณยายของหลาน ยังมีน้าสาว บรรดาคุณน้าของหลาน เกรงว่าคงจะตายไปตั้งนานแล้ว”

เย่เฉินกล่าวอย่างจริงจัง: “คุณตาไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ครับ บนตัวผมมีสายเลือดของตระกูลอานอยู่ครึ่งหนึ่ง ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องไม่มีทางทนนั่นดูตระกูลอานอยู่เฉยได้”

คุณท่านใหญ่อานขอบตาเป็นสีแดง กล่าวสะอึกสะอื้น: “ครั้งก่อนตาป่วยหนัก หนานหนานส่งโอสถช่วยชีวิตมาให้เม็ดหนึ่งทันที โอสถนั้น คิดว่าก็คือเฉินเอ๋อให้หนานหนานส่งไปใช่ไหม?”

เย่เฉินพยักหน้า กล่าว: “ตอนนั้นได้ยินข่าวว่าคุณตาป่วยหนัก ผมก็ไม่สะดวกที่จะออกหน้า จึงให้หนานหนานรีบนำโอสถไปให้ โชคดีที่เธอไปถึงทันเวลา”

“เฮ้อ……”คุณท่านใหญ่อานถอนหายใจยาว ยื่นนิ้วมือสามนิ้วออกไป กล่าวเสียงสั่นเครือ: “เฉินเอ๋อ นับรวมครั้งนั้น ตาติดค้างชีวิตหลานสามครั้ง สามครั้งแล้ว!”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “คุณตา เรื่องพวกนี้สำหรับผมแล้ว เป็นเพียงแค่เรื่องง่ายๆเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องเก็บไปใส่ใจ”

“แบบนั้นจะได้ยังไง!”คุณท่านใหญ่อานหลุดปากกล่าว: “เฉินเอ๋อ เธอเป็นผู้มีพระคุณผู้ช่วยชีวิตของทั้งตระกูลอาน ตระกูลอานจะตอบแทนอย่างสุดความสามารถแน่นอน!”