ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5741
เมื่อทราบว่าอีกฝ่ายไม่ได้จะมาที่เมืองจินหลิง ความคิดแรกของเย่เฉินคือในที่สุดก็โล่งอกได้สักที

คิดดูแล้ว อุบายเมืองว่างของตนไม่ได้ถูกอีกฝ่ายรู้ทัน

แต่ว่า ในใจเขาค่อนข้างสงสัยเช่นกันว่า ไม่เข้าใจว่าทำไมองค์กรพั่วชิงทำไมถึงได้ไปเมียนมาอย่างกะทันหัน

ดังนั้น เย่เฉินจึงโทรศัพท์หาหลินหว่านเอ๋อร์ นำสถานการณ์ที่เฉินจื๋อข่ายรายงานเล่าต่อให้หลินหว่านเอ๋อร์ฟัง

เมื่อหลินหว่านเอ๋อร์ได้ยินว่าเครื่องบินขององค์กรพั่วชิงไปที่เมียนมา ก็กล่าวด้วยความประหลาดใจอยู่บ้างทันที: “ทำไมอู๋เฟยเยี่ยนถึงได้ส่งคนไปที่เมียนมาอย่างกะทันหันในเวลาแบบนี้……”

เย่เฉินกล่าว: “หรือว่าที่เมียนมามีฐานที่ตั้งของทหารหน่วยกล้าตาย? หรือว่าหน่วยบัญชาการกองทัพกลางจะอยู่ที่เมียนมา?”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอย่างสงสัย: “ตามลักษณะนิสัยของอู๋เฟยเยี่ยน ในเวลาแบบนี้เธอจะต้องระมัดระวังรอบคอบและกังวลเป็นอย่างยิ่ง จะต้องให้ทั่วทั้งองค์กรพั่วชิงเข้าสู่สภาวะอ้างว้าง ทันทีที่องค์กรพั่วชิงเข้าสู่สภาวะนิ่งเงียบ หน่วยบัญชาการกองทัพทั้งห้าจะทำงานอย่างอิสระ รักษาความนิ่งเงียบเอาไว้โดยสมบูรณ์ อู๋เฟยเยี่ยนยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะส่งคนไปจากสำนักงานใหญ่ขององค์กรพั่วชิง……”

เย่เฉินได้ฟังการวิเคราะห์ของหลินหว่านเอ๋อร์ ก็อดไม่ได้ที่จะคิดไม่ตก ดังนั้นจึงกล่าว: “ถ้าหากว่าเป็นแบบนี้ละก็ หน่วยบัญชาการกองทัพกลางจะต้องไม่อยู่ที่เมียนมาอย่างแน่นอน อู๋เฟยเยี่ยนส่งคนไปที่เมียนมาในเวลานี้มีเจตนาอะไรอีกนะ?”

หลินหว่านเอ๋อร์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เอ่ยปากกล่าว: “ถ้าหากว่าคนที่ไปเมียนมา เป็นตัวอู๋เฟยเยี่ยนเองละ?”

“ตัวอู๋เฟยเยี่ยนเอง?”เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ: “ทำไมคุณหลินถึงวิเคราะห์ข้อนี้ออกมา?”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าว: “โดยหลักแล้วยังคงเป็นลางสังหรณ์ ข้าน้อยคิดมาตลอดว่า อุบายเมืองว่างของคุณชายจะต้องทำให้อู๋เฟยเยี่ยนตกใจอย่างแน่นอน อู๋เฟยเยี่ยนไม่น่าจะระดมกำลังพลอีก และเครื่องบินลำนั้นเดินทางมุ่งหน้าไปยังเมียนมาเร็วแบบนี้ เป็นไปได้อย่างมากว่าก็คืออู๋เฟยเยี่ยนจะไปด้วยตนเอง”

เย่เฉินถามอย่างไม่เข้าใจ: “ถ้าอย่างนั้นคุณหลินคิดว่า ในเวลานี้เธอไปที่เมียนมาทำไม?”

หลินหว่านเอ๋อร์ครุ่นคิด เอ่ยปากกล่าว: “ถ้าหากฉันเดาไม่ผิดละก็ มีความเป็นไปได้มากกว่าเธอจะยืมใช้เส้นทางของเมียนมา เพื่อเข้ามาที่หัวเซี่ยจากชายแดนยูนนาน-เมียนมาร์!”

เย่เฉินกล่าวอย่างตื่นตระหนก: “อู๋เฟยเยี่ยนจะมาหัวเซี่ย?! หรือว่าเธอจะมาที่เมืองจินหลิงด้วยตนเอง?!”

“ไม่มีทาง”หลินหว่านเอ๋อร์กล่าว: “อู๋เฟยเยี่ยนจะต้องไม่มีทางมาที่เมืองจินหลิงด้วยตนเอง ฉันสงสัยว่าจุดประสงค์ที่เธอมาหัวเซี่ย คือมาที่เตียนหนานก่อน จากนั้นค่อยไปที่ภูเขาแสนลี้”

พูดจบ หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอีกว่า: “หลายปีมานี้อู๋เฟยเยี่ยนอยากจะตามหาของวิเศษรวมทั้งเครื่องมือทางธรรมและโอสถเหล่านั้นที่ตอนนั้นซือกงได้ทิ้งเอาไว้ ตอนนี้รูปวาดของซือกงปรากฏขึ้นที่เมืองจินหลิงอย่างกะทันหัน เธอคงคิดว่าจะแอบไปที่ภูเขาแสนลี้ลองเสี่ยงดวง”

เย่เฉินกล่าวด้วยความแปลกใจ: “ถ้าหากไปที่ภูเขาแสนลี้ ถ้าอยากนั้นบินตรงไปที่เวียดนามจะไม่สะดวกกว่าบินไปที่เมียนมาหรอกหรือ? ถึงอย่างไร ภูเขาแสนลี้ก็ห่างจากชายแดนเวียดนามไม่ไกล ระหว่างเมียนมายังกั้นด้วยเตียนหนาน”

หลินหว่านเอ๋อร์ครุ่นคิดครู่หนึ่ง เอ่ยปากกล่าว: “ไม่แน่ว่า เธอก็คืออยากจะไปที่เตียนหนานก่อนสักรอบ ค่อยไปที่ภูเขาแสนลี้ อย่างไรก็ตามตอนนั้นเธอเคยต่อต้านราชวงศ์ชิงกับด้วยกันกับพ่อของฉันที่เตียนหนาน อีกทั้ง ตอนนั้นหลังจากที่พ่อของฉันบาดเจ็บสาหัสและเสียชีวิตไป ข้าน้อยนำพ่อของฉันฝังไว้ที่เตียนหนาน เธอมีความแค้นฝังลึกกับพ่อของฉันมาโดยตลอด เคยลงมือขุดหลุมศพที่ข้าน้อยสร้างขึ้นให้พ่อของฉันด้วยตัวเอง ไม่แน่ว่าครั้งนี้ในใจได้รับการกระตุ้น จึงอยากกลับไปเยี่ยมเยียนสถานที่เก่าอีกครั้ง”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลินหว่านเอ๋อร์ก็กล่าวว่า: “อู๋เฟยเยี่ยนยังมีเวลาอีกสิบกว่าชั่วโมงกว่าจะถึงเมียนมา หากคาดเดาไม่ผิดเธอไม่มีทางเข้าหัวเซี่ยโดยช่องการเดินทางปกติแน่นอน มีความเป็นไปได้สูงที่เธอจะแอบเข้าเมืองทางชายแดน ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ เธอก็จะต้องเดินทางข้ามผ่านชายแดน และมัณฑะเลย์อยู่ห่างจากชายแดน ยังมีระยะทางอีกกว่าสามร้อยกว่ากิโลเมตร ต่อให้เธอโดยสารรถไปถึงละแวกใกล้เคียงแล้วค่อยเดินเท้าต่อ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะเข้าสู่เตียนหนานได้ ถ้าเป็นเช่นนี้ ข้าน้อยยังมีเวลาเตรียมตัวอีกยี่สิบชั่วโมง!”

เย่เฉินถามโดยไม่รู้ตัว: “เวลาเตรียมตัว? คุณหลินคงจะไม่ได้คิดจะฉวยโอกาสนี้ไปที่เตียนหนานหรอกใช่ไหม?”