ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5772
อู๋เฟยเยี่ยนไม่ได้มาเคารพอนุสาวรีย์ของหลินจู๋ว์หลูนานแล้ว

แม้ว่าไม่ได้กลับมาหลายร้อยปีแล้ว แต่เธอยังคงจำได้ดีว่า อนุสาวรีย์ของหลินจู๋ว์หลูนั้นอยู่ที่ไหน

แม้ว่า หลุมศพของอนุสาวรีย์จะถูกตัวเองทำลายไว้ แม้ว่าหลุมศพเหล่านั้นจะหายไปตามกาลเวลา แต่เธอก็ยังหาที่ตั้งอนุสาวรีย์หลินจู๋ว์หลูได้

แม้จะรู้ว่าศพของหลินจู๋ว์หลูไม่ได้ฝังอยู่ที่นี่ แต่ในใจของอู๋เฟยเยี่ยน ยังถือว่าสถานที่นี้ใกล้ที่สุดกับรุ่นพี่

อารมณ์ของเธอในเวลานี้ มีทั้งโศกเศร้า และสำนึกผิด กระทั่งว่า ข้องใจเล็กน้อย

เมื่อมีความรู้สึกแปนกันไป เหตุการณ์ในอดีตตอนนั้นก็พุ่งเข้ามาในใจราวกับกระแสน้ำทันที

ตอนนั้น อู๋เฟยเยี่ยนเกิดความเกลียดชังเนื่องจากความรัก จึงโจมตีหลินจู๋ว์หลูทันที หลังจากหลินจู๋ว์หลูหายไปจากตรงหน้าเธอ เธอคาดว่าหลินจู๋ว์หลูจะต้องกลับไปหาหลินหว่านเอ๋อร์จากแหวนที่อาจารย์มอบให้แน่ ดังนั้นเธอจึงรีบออกไปจากเขา ไปหาที่เตียนหนาน

ก็แค่ ตอนนั้นการเดินทางจากภูเขาแสนลี้ไปยังเตียนหนานนั้นอันตรายและอยู่ห่างไกล และตอนนั้นอู๋เฟยเยี่ยนก็ยังเป็นหนึ่งในอาชญากรคนสำคัญที่ราชวงศ์ชิงต้องการ เมื่อเธอพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไปเตียนหนาน หลินหว่านเอ๋อร์ก็หายตัวไป และหลินจู๋ว์หลูก็ถูกฝังไปแล้ว

ตอนนั้นอู๋เฟยเยี่ยนถึงได้รู้ว่า รุ่นพี่ที่ผลการฝึกฝนสูงกว่าตัวเอง จะตายเพราะถูกตัวเองแทงได้

ที่จริงแล้ว อู๋เฟยเยี่ยนในตอนแรก ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าหลินจู๋ว์หลูจริง ๆ

ที่เธอคิดนั้น แค่อยากแย่งยายั้งอายุและแหวนวงนั้นที่ไม่รู้วิธีใช้งานที่อาจารย์ให้หลินจู๋ว์หลูไว้

และก็ สำหรับเธอแล้ว จากความแข็งแกร่งของหลินจู๋ว์หลูแล้ว แม้ว่าจะถูกตัวเองแทงตรงกลางใจด้วยดาบ ก็ไม่น่าจะตายเพราะเหตุนี้

เพราะยังไงแล้ว หลินจู๋ว์หลูก็รู้จักปราณทิพย์ แม้ว่าผลการฝึกฝนของหลินจู๋ว์หลูในตอนนั้นจะยังไม่สูง ปราณทิพย์ก็ยังไม่บริสุทธิ์และสมบูรณ์ แต่เขาสามารถใช้ปราณทิพย์รักษาอาการบาดเจ็บไว้ชั่วคราวได้ จากนั้นค่อย ๆ ใช้ปราณทิพย์รักษาบาดแผลและฟื้นตัว ด้วยเวลาไม่ถึงหนึ่งถึงสองเดือน ก็สามารถฟื้นตัวได้เหมือนก่อน

เมื่อเธอมาถึงเตียนหนาน จนรู้ว่าหลินจู๋ว์หลูถูกฝังแล้ว เธอก็ไม่อยากจะเชื่อความจริงนี้

แต่ว่า เธอตรวจสอบจากหลาย ๆ คนแล้ว ในที่สุดก็แน่ใจว่า หลินจู๋ว์หลูเสียแล้วจริง ๆ เป็นลูกสาวของเขาที่จัดงานศพให้เขา

เวลานั้น อู๋เฟยเยี่ยนเสียใจอย่างมาก

แต่ไม่ว่าจะเสียใจแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำให้คนตายกลับมามีชีวิตได้ ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนความเสียใจเป็นความโกรธ รู้สึกว่าหลินจู๋ว์หลูยอมตายเพื่อผู้หญิงที่เสียไปหลายปีแล้ว มากกว่ารับความจริงใจของตัวเอง

ต่อมา เธอทำลายป้ายหลุมศพของหลินจู๋ว์หลูและแม่ของหลินหว่านเอ๋อร์อย่างไร้ความปราณี และหลังจากนั้น ก็ไม่เคยมาที่นี่อีกเลย

ที่ไม่เคยมา ไม่ใช่ว่าในใจเธอลืมหลินจู๋ว์หลูแล้ว

ตรงกันข้าม หลังจากผ่านไปสามร้อยกว่าปี เธอยังคงไม่สามารถลืมชายหนุ่มที่หล่อเหลา บุคลิกห้าวหาญได้

เวลานี้ อู๋เฟยเยี่ยนที่กำลังคุกเข่าอยู่หน้าอนุสาวรีย์ของหลินจู๋ว์หลู กระซิบจากอารมณ์ว่า：“พี่จู๋ว์หลู จนตอนนี้เฟยเยี่ยนยังจำสถานการณ์ที่เจอพี่ครั้งแรก ได้อย่างชัดเจน”

“ตอนนั้น พี่จู๋ว์หลูสิบสามสิบสี่ปี เฟยเยี่ยนก็สิบสองสิบสาม แต่กลับตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น”

“ตั้งแต่วันนั้นมา เฟยเยี่ยนก็รอให้พี่มาหาพี่ชายที่บ้าน แบบนั้น เฟยเยี่ยนก็จะได้เจอพี่ แอบฟังพวกพี่คุยเรื่องสำคัญ ที่ด้านนอกประตูห้องพี่ชาย……”

“เมื่อได้ยินว่าพี่จู๋ว์หลูกำลังจะละทิ้งงาน เข้าร่วมกองทัพ เฟยเยี่ยนก็เกล้าผมเหมือนพี่ ฝึกอาวุธทั้งวัน เฝ้ารอว่าอนาคตจะได้อยู่เคียงข้างพี่จู๋ว์หลู สู้รบกับพี่จู๋ว์หลู ช่วยเหลือเคียงไหล่พี่จู๋ว์หลู

“เวลานั้นเฟยเยี่ยนยังคิดว่า ชีวิตนี้ตัวเอง ควรจะติดตามพี่จู๋ว์หลูไปตลอด”

“พี่จู๋ว์หลูอยากไปไหน เฟยเยี่ยนก็จะตามพี่จู๋ว์หลูไปที่นั่น”

“พี่จู๋ว์หลูอยากทำอะไร เฟยเยี่ยนก็จะไปทำสิ่งนั้นกับพี่จู๋ว์หลู”

“ดังนั้น แม้ว่าให้เฟยเยี่ยนหยิบดาบ ไปต่อสู้กับทหารชิงหน้าค่าย เฟยเยี่ยนก็จะทำ”

“เฟยเยี่ยนคิดเช่นนั้นในใจ และเธอก็ทำเช่นนั้นจริง ๆ”

“ตั้งแต่วันที่พี่จู๋ว์หลูและรุ่นพี่ก่อตั้งองค์กรพั่วชิง เฟยเยี่ยนก็คือสมาชิกคนที่สามขององค์กรพั่วชิง”