“ไม่มีอะไรเข้าใจผิดหรอก！”ผู้ชายที่บีบแก้มของเขาอยู่พูดอย่างเย็นชาว่า“เราเป็นแฟนคลับของแกกันทั้งนั้นแหละ รักมากจนแทบไม่ไหวแล้ว ได้ข่าวว่าแกมาที่จินหลิง ดังนั้นเราจึงรีบมาต้อนรับแกเลยไง เป็นยังไงล่ะ？ไม่พอใจกับการต้อนรับของเราอย่างงั้นหรอ？”

จงเทียนหยู่พูดด้วยใบหน้าเศร้า“พี่ชายอย่าล้อเล่นกับผมเลย……คนแบบผม ควรค่าอะไรแก่การที่พวกพี่ชายชอบกันล่ะ ถ้าน้องชายทำอะไรผิดไป ขอให้ทุกท่านพูดมาได้เลย ผมจะแก้ไข แต่ไม่เห็นจำเป็นต้องแกล้งผมแบบนี้เลย……”

ผู้ชายคนนั้นหัวเราะ“โธ่ น้องชายพูดแบบนี้เห็นเราเป็นคนนอกเกินไปแล้ว เราเดินทางมาตั้งไกลเพื่อต้อนรับแก แน่นอนว่าเพราะชื่นชอบในความสามารถด้านดนตรีของแก อีกอย่าง เรายังเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับแกอย่างดีเยี่ยม ได้เวลาแล้วล่ะ รีบไปกันเถอะ！”

พูดจบ เขาก็ส่งสายตาให้ชายฉกรรจ์อีกคนหนึ่ง ทั้งสองยิ้มให้กัน แล้วรีบก้มตัวลง จากนั้นก็แบกขาของจงเทียนหยู่กันคนละข้าง แล้วแบกจงเทียนหยู่ขึ้นมา

หลังจากนั้น กลุ่มชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ก็ก้าวเท้ายกจงเทียนหยู่เดินออกไปข้างนอก กลุ่มคนส่งเสียงยินดีปรีดากันอย่างมีความสุข ฉากนั้นดูสวยมาก

ผู้ช่วยและบอดี้การ์ดที่มาจงเทียนหยู่ แต่ละคนต่างพากันตกใจ เมื่อเห็นว่าคุณชายของพวกเขาถูกกลุ่มคนใช้วิธีนี้ในการพาตัวออกไป เขาไม่รู้ว่าควรจะตามไปหรือยืนนิ่งๆห้ามขยับ เนื่องจากอีกฝ่ายมีจำนวนคนเยอะ และแต่ละคนก็ไม่เหมือนกับคนดีอะไร ถ้าทำให้อีกฝ่ายโกรธ มันก็เท่ากับการเอาไข่กระทบหินไม่ใช่หรอ？

วินาทีเขาตระหนักได้ในทันที ว่าตั้งแต่ที่เขาลงจากเครื่องบินมา ก็ถูกคนวางแผนลอบกัดแล้ว！

เขาแอบพูดในใจอย่างอดไม่ได้ว่า“หรือว่าเซียวเวยเวยจะแกล้งฉันเข้าให้แล้ว？แม่งเอ้ย ผู้หญิงคนนี้กล้ามากจริงๆ แม้แต่ฉันยังกล้ากลั่นแกล้งหรอเนี่ย？！”

“ไม่สิ！น่าจะไม่ใช่เซียวเวยเวย เพราะแผนเดิมของฉันคือเดินทางออกจากอาคารผู้โดยสารหลัก แล้วจะมีแฟนคลับสาวสวยสามคนรอฉันปรากฏตัวขึ้นที่อาคารผู้โดยสารหลัก……”

“แต่ว่า คนในสนามบินพวกนั้นกลับพาฉันมาที่อาคารผู้โดยสารสำหรับเครื่องบินเจ็ทส่วนตัว……”

“แม่งเอ้ย！ถึงว่าล่ะรถคันนั้นถึงได้ปิดตายหน้าต่างทุกบาน ไม่อยากให้ฉันเห็นว่าถูกลากมาที่อาคารผู้โดยสารสำหรับเครื่องบินส่วนตัวนี่เอง！นี่มันคือการวางแผนลอบกัดฉันชัดๆ！”

“ตกลงมันคือใครกันที่กล้าขนาดนี้ แม้แต่ฉันยังกล้ากลั่นแกล้ง？！หรือว่าจะเป็นไอ้หมาตระกูลเย่คนนั้นที่แฝงตัวอยู่ในจินหลิง？！เขาก็เป็นแค่คนรับใช้ของตระกูลเย่เท่านั้น ทำไมถึงกล้าลงมือกับฉันกัน？！”

ในขณะที่จงเทียนหยู่คิดไปต่างๆนานาอย่างไม่เข้าใจอยู่นั้น ชายฉกรรจ์ทั้งหมดก็ยัดเขาเข้าไปในรถบัสคันใหญ่