แน่นอนว่าจงเจิ้งทาวไม่เชื่อ เมื่อได้ยินแบบนั้น ภายในใจของเขาอดที่จะลุกเป็นไฟไม่ได้ เขาขึ้นเสียงเล็กน้อย แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า“คนอย่างผมจงเจิ้งทาวไม่ใช่คนที่กลัวอะไร ยิ่งไม่ยอมให้ใครมาขี้บนคอผมได้！ถ้าลุงเย่กับตระกูลเย่ก้าวก่ายไม่ได้ ผมก็อยากวัดกับเย่เฉินเหมือนกัน ดูสิว่าใครมันจะแน่กว่ากัน！”

เย่โจงฉวนถอนหายใจ แล้วกล่าวว่า“ถ้านายอยากงัดข้อกับเย่เฉิน ฉันไม่ห้ามหรอก อีกทั้งฉันสัญญาเลยว่าฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง แต่ถ้านายงัดข้อกับเย่เฉินแพ้ ภายในระยะเวลาหลายปีของนาย มีแนวโน้มจะไม่ได้รับอิสรภาพ พี่น้องตระกูลจงของพวกนายมีเยอะขนาดนั้น ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนาย อำนาจการควบคุมบริษัทจงซื่อ จะอยู่ในมือของคนอื่นนะ”

จงเจิ้งทาวถึงกับชะงักพูดอะไรไม่ออก

เมื่อเขาได้ยินน้ำเสียงของเย่โจงฉวน จู่ๆก็รู้สึกว่า เย่โจงฉวนเหมือนจะไม่ได้ให้ท้ายลูกหลานของตัวเอง

แต่ว่า จะให้ลูกชายของตัวเองถูกคนอื่นจับไปแบบนี้ เพื่อไปเป็นลูกเรือสามปี จุดจบแบบนี้เขาไม่มีทางสามารถรับได้อย่างแน่นอน

อต่ว่า เขาก็รู้สึกว่า ถ้าตนจะไปงัดข้อกับเย่เฉินจริงๆ ขืนแพ้ขึ้นมา ก็จะเหมือนกับที่เย่โจงฉวนพูด พี่น้องพ่อเดียวกันแต่คนละแม่คนอื่นๆ ก็จะรวมหัวกันแล้วเข้ามาแย่งชิงทรัพย์สมบัติของตัวเอง

เย่ฉางหมิ่นพูดอย่างทุกข์ใจ“เรื่องนี้ ฉันไม่ได้คิดอยากจะบอกกับคุณ เพราะว่ามันขายหน้าเกินไป แต่ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันก็จะไม่ปิดบังกับคุณอีกต่อไป”

พูดถึงตรงนี้ เย่ฉางหมิ่นก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอย่างตรงไปตรงมา“ความจริงช่วงนี้ ฉันอยู่ที่จินหลิง”

“ตอนนั้นคุณอยู่ที่จินหลิง？”จงเจิ้งทาวรีบซักไซ้“คุณอยู่ที่หลานชายคุณงั้นหรอ？”

เย่ฉางหมิ่นค่อยๆกล่าวว่า“ฉันถูกเขาจับขังที่สลัม……”

“ว่าไงนะ？！”จงเจิ้งทาวถามอย่างหวาดกลัว“คุณถูกจับขังงั้นหรอ？！เพราะอะไร？！คุณเป็นอาของเขานะ！”

เย่ฉางหมิ่นพูดอย่างไม่พอใจ“อาอย่างฉันในสายตาของเขา คงจะไม่มีค่าอะไรหรอก”