คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1288

อย่างไรก็ตาม ฉางเอ๋อพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “ฝ่าบาท ท่านมักจะนวดขาและรินน้ำชาให้ข้าอยู่เป็นประจำ แต่ทำไมวันนี้ท่านจึงอยากให้ข้าทำเช่นนั้นล่ะ? ท่านดูแปลก ๆ ไป…”

“เอ่อ…” แดร์ริลถึงกับพูดไม่ออก ใครจะรู้ว่าจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่จะรับใช้ฉางเอ๋อเช่นนั้นทุกวัน!

จากนั้นแดร์ริลก็พูดขึ้นด้วยความรู้สึกเคอะเขินว่า “อ้อ ข้าพูดผิดน่ะ ข้าหมายถึง เจ้าเมื่อยหรือเปล่า? มาให้ข้านวดขาให้เจ้าไหม?”

“วันนี้ข้าไม่เมื่อย ท่านไม่ต้องนวดให้ข้าหรอก” ฉางเอ๋อพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเธอก็เปลี่ยนเรื่องคุยทันที “ฝ่าบาท ดูเหมือนว่าแผ่นดินไหวจะเกิดขึ้นในทวีปจักรวาลโลก หากแผ่นดินไหวเช่นนี้ มักจะเป็นลางบอกเหตุถึงการปรากฏขึ้นของอาวุธมหาประลัย หรืออาจจะเป็นการปรากฏตัวของสุสานของผู้ที่ยิ่งใหญ่และทรงพลังในอดีต”

“แต่ไม่ว่าจะเป็นการปรากฎขึ้นของอาวุธมหาประลัยหรือสุสาน สมบัติอันล้ำค่าอื่น ๆ จะต้องปรากฏขึ้นด้วยอย่างแน่นอน ฝ่าบาท ท่านได้วางแผนเอาไว้อย่างไร?”

“อืม…” แดร์ริลไม่รู้จะตอบว่าอะไร

จากนั้นฉางเอ๋อก็พูดต่อว่า “ฝ่าบาท เมื่อราว ๆ สองพันปีที่ผ่านมา มีชายผู้ทรงพลังคนหนึ่งมีนามว่าลิโป้ และผู้คนต่างก็เรียกขานเขาว่า จอมพลเกรียงไกรผู้ยิ่งใหญ่”

“ตามตำนาน ลิโป้ได้เดินทางท่องไปทั่วโลกและได้ใช้เคล็ดวิชาที่เรียกว่า ศึกโลหิตแปดทิศ ที่ไม่มีใครเทียม! หลังจากที่เขาเสียชีวิตลง พลังภายในอันทรงพลังและกลิ่นอายแห่งการสังหารจึงถูกเติมเต็มสุสานของเขา และถ้าหากว่านั้นคือการปรากฏขึ้นของสุสานของเขา เมฆบนท้องฟ้าก็จะกลายเป็นสีเลือด!”

จากนั้นฉางเอ๋อก็ถอนหายใจและพูดขึ้นว่า “ฝ่าบาท ท่านต้องตัดสินใจแล้ว หากท่านได้เคล็ดวิชาศึกโลหิตแปดทิศมาครอบครอง พลังของท่านก็จะต้องเพิ่มขึ้นไปอีกระดับหนึ่งอย่างแน่นอน!”

‘ศึกโลหิตแปดทิศ! ชื่อของมันทั้งฟังดูมีอำนาจและน่าเกรงขาม!’

เมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาของแดร์ริลก็ลุกโชนไปด้วยความหลงใหลในทันที

‘ไม่ได้การแล้ว! ฉันจะต้องรีบออกจากวังและกลับไปยังทวีปจักรวาลโลกให้เร็วที่สุด ฉันจะต้องไปที่สุสานของลิโป้เพื่อนำเคล็ดวิชาศึกโลหิตแปดทิศมาให้ได้!’

เมื่อคิดได้เช่นนั้น แดร์ริลก็ยิ้มให้ฉางเอ๋อและพูดขึ้นว่า “ข้าได้ตัดสินใจแล้วว่าเราจะไปยังทวีปจักรวาลโลก แต่ว่าตอนนี้ข้ารู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย เจ้าเองก็ต้องกลับไปพักผ่อน ดังนั้นเราควรจะกลับไปพักผ่อนกันก่อน”

ดวงตาของแดร์ริลเต็มไปด้วยความเร่งรีบขณะที่เขากล่าวเช่นนั้น จูปาเจี๋ยบอกว่าผงแปลงร่างสามารถใช้ได้เพียงแค่ 15 นาทีเท่านั้น ซึ่งหมายความว่า ถ้าหากเขากลับมาเป็นตัวเองแล้ว เขาอาจจะไม่มีโอกาสหลบหนีออกไปได้อีก

“อืม!” ฉางเอ๋อไม่ได้คิดอะไรมาก เธอพยักหน้าและกำลังจะหันหลังเดินกลับไป

ทันใดนั้น เสียงพึมพำก็ดังขึ้นจากด้านหลังของพวกเขา “เจ้าหนุ่ม ทำไมเจ้าถึงได้ใช้เวลานานเช่นนี้? เจ้าจัดการกับทหารรักษาการณ์เหล่านั้นได้แล้วไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมเจ้าถึงไม่ส่งสัญญาณเรียกข้าสักที? หรือว่าเจ้าวางแผนที่จะทิ้งข้าเอาไว้และจากไปคนเดียว?”

‘ซวยแล้วไง!’

เมื่อได้ยินเสียงบ่นพึมพำและร่างที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ของจูปาเจี๋ย หัวใจของแดร์ริลก็เต้นผิดจังหวะทันที!

‘บัดซบ! เขาช่างเป็นเพื่อนร่วมทีมที่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ! เขาเดินออกมาแบบนั้นได้ยังไง!’

แดร์ริลแทบจะร้องไห้

“หืม? ฉางเอ๋อ…” ในขณะที่จูปาเจี๋ยเดินออกมาจากที่ซ่อน เขาก็เหลือบไปเห็นฉางเอ๋อ

ใบหน้าของฉางเอ๋อเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เธอมองไปที่จูปาเจี๋ยด้วยความงุนงงและพูดไม่ออกทันที

‘จูปาเจี๋ยถูกคุมขังอยู่ในพื้นที่ต้องห้ามเป็นเวลานานนับพันปี แล้วเขาออกมาจากที่นั่นได้ยังไง?’

‘บัดซบ! ตัวตนของเรากำลังจะถูกเปิดเผย!’ แดร์ริลรู้สึกตื่นตระหนก

‘ทำไมเขาถึงได้เป็นคนใจร้อนเช่นนี้? เขาจะรออีกสักหน่อยไม่ได้หรือยังไง?’

“ฉางเอ๋อ!” ในเวลานั้น จูปาเจี๋ยเดินเข้าไปหาเธอด้วยรอยยิ้มและพูดขึ้นว่า “หลังจากเวลาผ่านไปนานนับพันปีแต่คุณก็ยังมีเสน่ห์เหมือนเช่นเคย!”

จูปาเจี๋ยจ้องมองฉางเอ๋ออย่างถ้วนถี่จนลูกตาของเขาแทบจะถลนออกมา

แม้ว่าจูปาเจี๋ยจะรู้ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ควรจะพูดเช่นนั้น แต่เมื่อเขาได้เห็นฉางเอ๋อ เขาก็ไม่สามารถห้ามใจตัวเองเองที่จะเกี้ยวพาราสีเธอได้!

‘บ้าเอ๊ย!’ แดร์ริลอยากจะหัวเราะและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน ‘นี่มันใช่เวลามาเกี้ยวพาราสีฉางเอ๋อเช่นนี้ไหม?’

“จูปาเจี๋ย!” ฉางเอ๋อกลับมามีสติ ใบหน้าของเธอแดงก่ำขณะที่เธอจ้องมองจูปาเจี๋ยด้วยความรู้สึกโกรธแค้นและอึดอัดใจ “จะกี่ปีผ่านไปเจ้าก็ไม่เปลี่ยนไปเลยจริง ๆ ท่านจักรพรรดิท่านควรจะสั่งตัดหัวเขาซะ!”