คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1632

”แก…”

ได้ยินแบบนั้นฮาร์วีย์ก็โมโหจนหัวแทบระเบิด แต่เขาก็ไม่มีอะไรจะพูดได้ ‘จู่ ๆ อินทรียักษ์สองตัวนี้ก็โจมตีฉัน ดาร์เรนต้องอยู่หลังเรื่องนี้แน่’

“รอให้ฉันรอดไปได้ก่อนเถอะ!” เขาด่าแดร์ริล ไม่กี่วินาทีต่อมาฮาร์วีย์ก็ทนไม่ได้อีกต่อไปแล้วเริ่มวิ่งหนีไปไกล

นกอินทรีทั้งสองอยู่ในขั้นจักรพรรดิยุทธ ไม่มีทางที่ฮาร์วีย์จะสู้ได้ เขาไม่ใช่คู่มือของพวกมัน

หากไม่วิ่งหนีเขาคงได้แต่รอความตายเท่านั้น

เมื่อฮาร์วีย์จากไปแล้ว นกอินทรียักษ์ทั้งสองก็หยุดโจมตี พวกมันกางปีกและบินสูงไปบนท้องฟ้า

‘ฮ่าฮ่า เจ้าอินทรีสองตัวนี้’

แดร์ริลยิ้มเมื่อเห็นฮาร์วีย์วิ่งหนีหัวซุกหัวซุน

ในที่สุดดอนน่าก็ตั้งสติได้และถามแดร์ริล “ศิษย์น้องดาร์เรน มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ? ทำไมอินทรีทั้งสองตัวนั่นฟังคำสั่งของนาย?”

แดร์ริลพยักหน้า จากนั้นก็อธิบายรายละเอียดเคล็ดลับของเทคนิคการพากย์เสียงอย่างรวดเร็ว

ดอนน่านั้นเฉลียวฉลาด เธอเข้าใจเทคนิคได้ทันที จากนั้นไม่นานเธอก็ทำเทคนิคนี้ได้คล่อง เธอสนุกสนานกับการเลียนเสียงแมลง เสียงร้องของอินทรี เธอสนุกมาก

ตอนนั้นดอนน่าก็ได้เรียนรู้เสียงไปจำนวนหนึ่ง เธอยิ้มและมองแดร์ริล “ศิษย์น้องดาร์เรน ขอบคุณที่สอนเทคนิคการพากย์เสียงฉันนะ ฉันจะสอนเทคนิคนายพรุ่งนี้เหมือนกัน มันเป็นเทคนิคที่ทรงพลังมาก”

“ดีเลยครับ” แดร์ริลยิ้มและถามอย่างสงสัย “คุณอยากจะสอนอะไรผมเหรอ ศิษย์พี่หญิง?”

ดอนน่ายิ้มและทำท่ามีเลศนัย “พรุ่งนี้นายก็รู้ ตอนนี้ดึกแล้วเรากลับไปพักกันเถอะ”

เมื่อเธอพูดจบ ดอนน่าก็หันหลังและเดินจากไป ร่างบอบบางของเธอหายไปท่ามกลางความมืด

‘ศิษย์พี่หญิงนี่น่าสนใจจริง ๆ เธอทำให้ฉันลุ้นระทึกได้ตลอด’

แดร์ริลส่ายหน้าพร้อมยิ้ม ก่อนจะเดินกลับไปที่บ้านสวน

เมื่อเขากลับถึงบ้าน ทั้งอีเวตต์และจักรพรรดินีต่างก็หลับไปแล้ว แดร์ริลไม่ได้กวนพวกเขาและเข้าไปในห้องเพื่อทำสมาธิ

วันต่อมาที่ห้องโถงหลักของดินแดนพฤกษาสวรรค์ ฮาร์วีย์, ดอนน่า และศิษย์คนอื่น ๆ ต่างก็ยืนเรียงกันตามศักดิ์ทั้งสองข้างของโถงหลัก พวกเขาดูสงบนิ่งแต่ก็ไม่อาจซ่อนความตื่นเต้นในใจไว้ได้

ไดอาน่านั่งเงียบ ๆ บนเก้าอี้กลางห้อง มีรอยยิ้มแต่งแต้มใบหน้างดงามเหนือใคร

มีโอสถวิญญาณและสมบัติมากมายจากทั่วโลกจัดเรียงอยู่บนโต๊ะข้างกายของเธอ

ทุกปีที่สำนักนิกายเมธาสวรรค์หัวหน้าแท่นบูชาของแต่ละสาขาจะตัดสินใจว่าจะลงโทษหรือมอบรางวัลให้กับศิษย์คนใดหลังจากที่ฝึกฝนเสร็จแล้ว ศิษย์จากดินแดนพฤกษาสวรรค์ทำได้ดีในการฝึกปีนี้ ไดอาน่าจึงเรียกรวมศิษย์ของตนมาและจัดวางโต๊ะที่เต็มไปด้วยโอสถวิญญาณและสมบัติจากทั่วโลกเพื่อมาเป็นของรางวัล

เพราะว่าแดร์ริลนั้นยังเพิ่งได้เข้าสำนัก ดังนั้นเขายังอยู่ในช่วงทดสอบและเฝ้าสังเกต ไดอาน่าจึงไม่ได้เรียกเขามาร่วม

“เอาล่ะ” ไดอาน่ามองไปรอบ ๆ พร้อมยิ้ม “ทุกคนฟังฉัน ทุกคนต่างก็ทำได้ดีในการฝึกฝนปีนี้บนเกาะร้าง ฉันยินดีมาก”

ขณะที่พูด ไดอาน่าก็ยกมือเรียวของเธอขึ้นและมองไปที่ฮาร์วีย์ “ฮาร์วีย์ แจกโอสถวิญญาณบนโต๊ะนี้ให้กับทุกคน”

“ขอบคุณครับปรมาจารย์หญิง” ฮาร์วีย์ตอบรับทันที จากนั้นเขาก็เดินไปที่โต๊ะ หยิบโอสถวิญญาณขึ้นมาและเริ่มแจกให้กับทุกคน

ฮาร์วีย์นั้นตื่นเต้นทุกครั้งที่ไดอาน่าแจกรางวัลให้กับบรรดาศิษย์

และเพราะว่าเขาเป็นศิษย์พี่ใหญ่ เขาจึงมักจะได้รางวัลมากกว่าคนอื่น

“ขอบคุณค่ะ ปรมาจารย์หญิง” ดอนน่าและคนอื่น ๆ ต่างก็พูดอย่างมีความสุขพร้อมกัน

“ปรมาจารย์หญิง!”

ตอนนั้นเองดอนน่าก็นึกอะไรได้และถามไดอาน่า “ทำไมศิษย์น้องดาร์เรนไม่อยู่ที่นี่ล่ะคะ? ตอนที่เราเดินทางกลับมาดินแดนพฤกษาสวรรค์คงจับปลากระดี่มังกรไม่ได้มากขนาดนี้ถ้าไม่เพราะศิษย์น้องดาร์เรน”

ขณะที่เธอพูดนั้น ดวงตาของดอนน่าก็เต็มไปด้วยแววกระตือรือร้น

เมื่อได้ยิน ศิษย์คนอื่น ๆ ต่างก็พยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกัน

“จริงด้วย แม้ว่าศิษย์น้องดาร์เรนจะเพิ่งเข้ามาร่วมสำนัก แต่เขาก็ทำให้ชื่อเสียงเราดีขึ้นมาก”

“ใช่ ๆ เราควรจะให้รางวัลศิษย์น้องดาร์เรนด้วย”

“ทำไมฉันไม่เก็บไว้ให้ศิษย์น้องดาร์เรนล่ะค่อยเอาให้เขาล่ะ?”

ทุกคนต่างก็คุยกันวุ่นวาย และต่างก็มีแต่คำชื่นชมแดร์ริล