คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1634

จูปาเจี๋ยมองไปรอบ ๆ และสะดุดตากับดอนน่า

‘งดงามมาก งดงามจริง ๆ’

ไดอาน่าใส่ชุดยาวสีดำ ดูสง่าสูงส่ง ซึ่งเหมาะกับกลิ่นอายเยือกเย็นของเธอ เชนเทล่าและไดอาน่าต่างก็มีเอกลักษณ์โดดเด่นของตัวเองหากว่าต้องนำมาเทียบกัน

จูปาเจี๋ยนั้นเป็นคนมากตัณหา ดังนั้นเขาจึงตาลุกเมื่อได้เห็นความงามของไดอาน่า

สายตาจับจ้องจูปาเจี๋ยทำให้ไดอาน่าไม่สบายใจ แต่เธอก็ยังเดินเข้าไปหาและฝืนยิ้ม “แขกผู้สูงส่ง ได้โปรดอภัยหากว่าเราต้อนรับได้ไม่ดีนัก”

ไดอาน่าแนะนำตนเอง “ฉันคือไดอาน่า โอลสัน ปรมาจารย์หญิงของดินแดนพฤกษาสวรรค์ ขอทราบได้หรือไม่ว่าท่านคือใคร?”

ไดอาน่ารู้สึกอับอายเมื่อพูดประโยคสุดท้ายออกไป เธอเป็นปรมาจารย์หญิงดินแดนของดินแดนพฤกษาสวรรค์ แต่เธอไม่รู้จักสหายของท่านประมุข มันเป็นเรื่องน่าอายแต่เธอไม่มีทางเลือก เธอเพิ่งจะเข้ามาร่วมนิกายเมธาสวรรค์ได้แค่ไม่กี่ปี แม้ว่าจูปาเจี๋ยจะเป็นสหายของท่านประมุขแต่เธอก็ไม่เคยพบเขามาก่อน

จูปาเจี๋ยโบกมือและพูดง่าย ๆ ข้าคือจูปาเจี๋ย แต่เจ้าเรียกข้าว่าพี่ใหญ่จูก็ได้”

ขณะที่พูดจูปาเจี๋ยก็จับจ้องไดอาน่าใกล้ ๆ และยิ้มพร้อมพูดต่อ “ข้าได้ยินมาว่าประมุขกำลังเก็บตัวบ่มเพาะอยู่ ตอนนี้เจ้าก็เป็นคนรับผิดชอบสินะ ฮ่าฮ่า ประมุขของเจ้านี่ตาแหลมจริง ๆ เขาเลือกคนได้ดี เจ้าทั้งงดงามและมีความสามารถ”

จูปาเจี๋ยนั้นเป็นสหายจองประมุขของนิกายเมธาสวรรค์

หลายพันปีก่อนเมื่อจูปาเจี๋ยยังคงเป็นจอมพลแห่งสวรรค์และอยู่ในจุดรุ่งเรืองที่สุดในชีวิต เขาได้พบประมุขของนิกายเมธาสวรรค์ ทั้งสองเข้ากันได้ดีทันที ตอนนั้นท่านประมุขได้มอบป้ายคำสั่งสวรรค์อันหนึ่งให้กับจูปาเจี๋ย

ไดอาน่ายิ้มอย่างสุภาพ “ไหน ๆ ท่านก็พูดมาแล้ว ฉันขอถามอย่างไม่อ้อมค้อมว่าไม่ทราบวันนี้ท่านมาเยือนด้วยเหตุใด?”

เพราะว่าประมุขกำลังเก็บตัวบ่มเพาะอยู่ ธุระทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือใหญ่ก็ถูกมอบให้กับไดอาน่า ดังนั้นเมื่อจูปาเจี๋ยแสดงป้ายหยก ศิษย์ของสำนักที่เฝ้าอยู่ตรงตีนเขาก็นำจูปาเจี๋ยตรงมาที่ดินแดนพฤกษาสวรรค์

จูปาเจี๋ยยิ้มและโบกมือ “หญิงงามไม่ต้องกังวลไป ข้าเพียงผ่านนิกายเมธาสวรรค์ของเจ้ามาและอยากจะแวะมาเยี่ยมเยือนสักสองสามวัน”

จูปาเจี๋ยพูดอย่างสบาย ๆ แต่ในใจเขาทุกข์อย่างมาก

เมื่อเดือนก่อนหลังจากที่จูปาเจี๋ยช่วยแดร์ริลไล่กงกงไป เขาก็พำนักอยู่ที่จวนของคาร์เตอร์ชั่วคราว ต่อมาเมื่อกงกงไม่ได้กลับมาสร้างปัญหาอีก เขาก็พาเชนเทล่าออกมาท่องเที่ยวไปหลายที่

หลังจากการท่องเที่ยวจบลง เขาก็กลับไปที่จวนของคาร์เตอร์แต่ไม่มีใครอยู่เลยสักคน สุดท้ายเขาก็ได้ข่าวว่าแดร์ริลเจอปัญหาอยุ่ที่โลกใหม่ เขาไปสู้กับจักรพรรดิแห่งโลกใหม่และได้ยินว่าแดร์ริลนั้นตายแล้ว และตระกูลคาร์เตอร์ทั้งหมดก็พากันไปแก้แค้นให้กับแดร์ริล

จูปาเจี๋ยนั้นเห็นว่าแดร์ริลเป็นพี่น้อง หากไม่มีแดร์ริลจูปาเจี๋ยก็ไม่สามารถหลบหนีออกมาจากคุกของจักรพรรดิโฮ่วอี้ได้

เมื่อเขาได้ข่าว จูปาเจี๋ยก็รุดไปช่วยแดร์ริลที่โลกใหม่ทันที แต่เขาถึงช้าไป แดร์ริลนั้นหายตัวไปแล้วและเจ้าศักดินาเคนนี่ เบรดก็จับตัวพวกคาร์เตอร์ไว้

หลายวันที่ผ่านมา จูปาเจี๋ยค้นหาแดร์ริลไปทุกที่แต่ก็ยังไม่ได้ข่าวคราวอะไร เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเริ่มตามหาข่าวในแต่ละทวีป เมื่อเขากลับมาที่ทวีปโมอาน่าเหนือและผ่านสำนักนิกายเมธาสวรรค์ เขาก็นึกถึงเพื่อนเก่าขึ้นมา เขาจึงวางแผนจะพักที่นี่เพื่อผ่อนคลายสักหลายวัน

‘ใครจะไปรู้ว่าประมุขจะเก็บตัวบ่มเพาะแล้วก็เจอไม่ได้ล่ะ?’ จูปาเจี๋ยคิด

แต่เพราะว่าเขามากตัณหา เมื่อได้เห็นความงามของไดอาน่าและศิษย์หญิงหลายคนของสำนัก เขาก็เลยตัดสินใจจะอยู่เพิ่มอีกหลายวัน

“ได้สิคะ”

ไดอาน่ายิ้มและสั่งศิษย์ที่อยู่ข้างกาย “เร็วเข้า ไปจัดเตรียมห้อง และเตรียมชามาให้พี่ใหญ่จูดื่มให้สดชื่นหน่อย”

“ครับปรมาจารย์หญิง” ศิษย์รับคำทันใด เขาหันจากไปเตรียมของตามคำสั่ง

ตอนนั้นจูปาเจี๋ยก็ยิ้มและโบกมือ “อ้า แค่เตรียมห้องก็พอ ชาน่ะไม่จำเป็นหรอก อ้อจริงสิ เจ้าเล่นหมากเป็นไหม? อยากจะเดินกับข้าสักตาไหม?”

ขณะที่พูดสายตาของจูปาเจี๋ยก็ไม่หยุดสำรวจเรือนร่างของไดอาน่า