บาดแผลนั่นอยู่บนพื้นราบที่เป็นระเบียบอย่างสมบูรณ์แบบ เลือดเนื้อเอ็นกระดูกที่อยู่ในนั้นเห็นได้ชัดเจนแจ่มแจ้ง อีกทั้งยังมีเลือดสดกระฉูดออกมามากอีกด้วย !

เขาวิงเวียนศีรษะ รีบมองบนพื้นอีกที คราวนี้จึงจะพบว่า ที่ตกไปเมื่อครู่ไม่ใช่เพียงปืนไรเฟิลจู่โจมครึ่งท่อน แต่เป็นปืนไรเฟิลจู่โจมครึ่งท่อน รวมทั้งแขนข้างขวาของตัวเองด้วย !

“อ๊า !”

ความเจ็บปวดอันรุนแรงทำให้เขาแทบจะล้มหมดสติ เขามองเย่เฉิน ราวกับมองเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น

ผ่านความหวาดกลัวขีดสุดประมาณสามวินาทีไปแล้ว จู่ ๆ เขาก็ร้องตะโกนเสียงดัง : “เร็ว ! ฆ่ามันเดี๋ยวนี้! ฆ่ามันเลย ! !”

เจ็ดคนที่เหลือก็ได้สติกลับมาภายในชั่วพริบตา แต่ละคนจะแบกปืนยิงตามสัญชาตญาณ

เย่เฉินใช้สายตาที่ฉับไวและดุดันมองไปโดยรอบ ระเบิดความแข็งกร้าวในชั่วพริบตา แล้วตะโกนเสียงดัง : “ใครกล้า !”

เสียงที่ตะโกนนี้ ทำให้ทั้งเจ็ดคนตกใจจนขวัญหายทันที ปืนไรเฟิลจู่โจมในมือ ราวกับหนักถึงห้าร้อยกิโลกรัม ไร้เรี่ยวแรงจะยกมันขึ้นมาเลยด้วยซ้ำไป !

คนนั้นที่เป็นผู้นำหมดหวังแล้ว ตวาดอย่างสูญเสียการควบคุมตัวเองไปแล้ว : “ไอ้พวกบ้าที่รักตัวกลัวตายอย่างพวกแก ! พวกแกนึกว่าแบบนี้มันจะปล่อยพวกแกไปอย่างนั้นน่ะเหรอ ? !”

ทุกคนกลัวจนไม่กล้าพูดจา

เพราะว่าพวกเขาต่างรู้ดี เย่เฉินสามารถตัดปืนไรเฟิลจู่โจมของผู้บัญชาการ และตัดแขนของเขาให้ขาดได้ ก็สามารถตัดหัวของพวกเขาให้ขาดได้เหมือนกัน

ดังนั้น เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงลักษณะอันน่าเวทนาที่ถูกตัดหัว ในตอนนี้ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าเสี่ยงหันกระบอกปืนไปทางเย่เฉิน

เย่เฉินมองทั้งเจ็ดคนแวบหนึ่ง ดุด้วยเสียงเย็นยะเยือก : “วางปืนทั้งหมดลงซะ !”

พอทั้งเจ็ดคนได้ยิน ก็รีบโยนปืนออกไปกันอย่างพร้อมเพรียงโดยไม่ได้นัดหมาย โยนไปบนพื้นดังตุ๊บ ๆ

ในตอนนี้คนที่เป็นผู้นำคนนั้นหมดหวังแล้วจริง ๆ เขารู้ หากว่าเจ็ดคนนี้มอบปืน ตัวเองก็ไม่มีโอกาสพลิกกระดานใด ๆ อีกแล้ว

ครั้นแล้ว เขามองทั้งเจ็ดคนด้วยใบหน้าหมดหวัง แล้วเอ่ยปากพูด : “พวกรักตัวกลัวตายอย่างพวกแก อย่าลืมเชียวล่ะ ต่อให้วันนี้เอาตัวรอดต่อไปได้ หากว่าครบเวลาเจ็ดวันแล้ว พวกแกไม่ได้ยาต่อชีวิต ร่างกายยังคงจะระเบิดตายอยู่ดี !”

เย่เฉินเอ่ยพร้อมกับยิ้มเย็น : “องครักษ์ทหารม้ากล้าอย่างพวกแก หรือว่าต้องกินยาถอนพิษในเวลาที่กำหนดไว้ เหมือนกับทหารหน่วยกล้าตายเหมือนกันอย่างนั้นเหรอ ?”

คนที่เป็นผู้นำคนนั้นมองเย่เฉิน เอ่ยด้วยรอยยิ้มเวทนา : “ในเมื่อแกรู้จักทหารหน่วยกล้าตาย อย่างนั้นก็หมายความว่า ทหารหน่วยกล้าตายล็อตนั้นที่อยู่นครนิวยอร์กก่อนหน้านี้ ก็ตายในเงื้อมมือของแกด้วยเหมือนกันสินะ ?”

เย่เฉินยิ้มเอ่ย : “ดูท่าแกก็ไม่โง่นี่น่า”

ว่าแล้ว เย่เฉินก็ถามเขา : “แกรู้เกี่ยวกับองค์กรนี้มากแค่ไหน ?”

คนที่เป็นผู้นำคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก : “รู้ไม่มาก แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ ฉันก็จะไม่บอกเรื่องใด ๆ ก็ตามให้แกอยู่ดี !”
เย่เฉินแย้มยิ้ม แล้วถามเขา : “ตั้งใจจะไม่บอกฉันจริงเหรอ ?”

“แหงอยู่แล้ว !” คนที่เป็นผู้นำคนนั้นเค้นเสียงหึ : “ฉันจงรักภักดีต่อผู้มีพระคุณ จะไม่กระทำการทรยศใด ๆ กับผู้มี……”

เย่เฉินไม่รอให้เขาพูดจบ จู่ ๆ ก็ก้าวพุ่งไปข้างหน้า จับขากรรไกรทั้งบนและล่างของเขาเอาไว้แล้วออกแรงอย่างรวดเร็ว ได้ยินเพียงเสียงกร๊อบ เหมือนมีของอะไรแตกอยู่ข้างในปากเขา จากนั้น ทั้งตัวเขาก็เริ่มกระตุกอย่างรุนแรง

เย่เฉินเดาไม่ผิด แม้ว่าคนคนนี้ไม่ได้เป็นทหารหน่วยกล้าตาย แต่ยังคงมีฟันปลอมที่ใส่พิษเอาไว้เต็มอยู่ในปากอยู่ดี ในช่วงเวลาสำคัญ ขอเพียงกัดฟันปลอมนี้ให้แหลก พิษก็จะไหลตามช่องปากลงสู่ท้อง ทำให้พวกเขาตายอย่างเงียบเชียบ

เพียงแต่ว่า ความแตกต่างในครั้งนี้ เย่เฉินถึงกับช่วยเขากัดฟันปลอมซี่นั้นให้แตกไปเลย