แต่ตอนนั้นห้าสี่เจ็ดเคยพูดไว้ พวกทหารหน่วยกล้าตายที่ชีวิตมืดมนหมดหวังพวกนั้น มีเพียงสองวิธีที่จะหลุดพ้นชะตากรรม ไม่ตาย ก็พยายามปืนขึ้นมา

ไม่ว่าเป็นผู้บริหารที่เฉลียวฉลาดคนใดก็ตาม ก็จะไม่เลือกวิธีการบริหารแบบเรียบ เขาจะต้องวางแผนการเลื่อนขั้น ๆ ออกมาให้แก่คนที่ทุ่มเทชีวิตในการทำงาน จากนั้นให้พวกเขากัดฟันปีนขึ้นมาเอง

ก็เหมือนกับบริษัทอินเทอร์เน็ตขนาดใหญ่พวกนั้น บ้างก็มี P1 ถึง P14 บ้างก็มี T1 ถึง T17 บ้างก็มี M1 ถึง M9 เอาเป็นว่าต้องให้คนที่อยู่เบื้องล่างมีอนาคตที่พอจะมองเห็นได้อยู่รำไรบ้าง

ดังนั้น ต่อให้เป็นพวกทหารหน่วยกล้าตายที่อยู่ชั้นล่างสุด ก็จะต้องมีทางขึ้นสูงอย่างแน่นอน

คืนนี้ เขารู้หัวข้อใหม่อย่างองครักษ์ทหารม้ากล้านี้จากการบทสนทนาของคนพวกนี้ ภารกิจหลัก ๆ ที่เชื่อมต่อพวกเขาก็คือการทุ่มเททำงานอย่างสุดชีวิต และในร่างกายก็มีสารพิษที่ทำให้ถึงแก่ชีวิต ในปากเองก็มีฟันพิษที่ทำให้ถึงแก่ชีวิต ก็สามารถคาดเดาได้ว่า อันที่จริงพวกเขาก็ไม่ได้เก่งไปกว่าทหารหน่วยกล้าตายซะเท่าไหร่

ส่วน “ผู้นำทาง” คำนี้ เย่เฉินเคยได้ยินจากปากของห้าสี่เจ็ดมาเหมือนกัน

แม้ว่าเขาไม่มั่นใจ น้าสะใภ้เล็กของตัวเองที่กินยาพิษฆ่าตัวตายไปแล้วนั่นเป็นผู้นำทางหรือเปล่านะ แต่คาดเดาจากตรรกะได้ว่า ผู้นำทางน่าจะใช้ชีวิตอยู่ในสังคมตามสภาพความเป็นจริง

อย่างเช่นผู้นำทางองค์กรลึกลับที่นครนิวยอร์กนี้ จะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่งที่นครนิวยอร์ก และมีสถานะที่ชอบด้วยเหตุผลถูกหลักกฎหมายอย่างแน่นอน ในขณะเดียวกันก็มีทรัพยากรท้องถิ่นที่ค่อนข้างทรงพลังด้วย

มีเพียงแบบนี้ จึงจะมีความสามารถในการนำทางที่ได้มาตรฐาน

ก็เหมือนการออกไปท่องเที่ยวข้างนอก ต้องหาคนที่คุ้นเคยท้องที่มาเตรียมการต้อนรับอย่างไรอย่างนั้น

ในตอนนี้ ผู้บัญชาการนั่นได้ยินการวิเคราะห์เป็นชุดของเย่เฉิน แม้ว่าเขาไม่ได้พูดออกมา แต่สายตาที่เขามองเย่เฉินนั้น กลับเปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจและหวาดหวั่น

เขานึกไม่ถึงเลยว่า เย่เฉินถึงกับสืบหาโครงสร้างภายนอกองค์การของพวกเขาได้เจ็ดสิบแปดสิบเปอร์เซ็นต์เลย !

เขาอยากรู้มากว่า เย่เฉินเป็นใครกันแน่ เข้าใจความลับระดับลึกพวกนี้ได้อย่างไรกันแน่

แต่ว่า ท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้สมความปรารถนา

เพราะว่าชีวิตของเขานั้น ได้วาดเครื่องหมายคำถามไว้ พร้อมกับหลังจากสีหน้าเจ็บปวดตะเกียกตะกายของเขา

เย่เฉินโยนร่างของเขาไว้ข้าง ๆ โดยไม่มีความสงสารเลยสักนิด จากนั้นมองเจ็ดคนนั้นที่เหลือ เอ่ยอย่างเย็นเยือก : “ฉันเชื่อ พวกแกกลุ่มนี้น่ะปากตะโกนว่ายินดีอุทิศทุกอย่างให้ผู้มีพระคุณด้วยความเต็มใจ แต่ในกระดูกน่าจะเต็มไปด้วยความแค้นต่อผู้มีพระคุณคนนั้นที่พวกแกไม่เคยเห็น เหมือนกับทหารหน่วยกล้าตายกลุ่มนั้น ใช่ไหมล่ะ ?”

เมื่อเย่เฉินลั่นวาจาออกมา สีหน้าของทั้งเจ็ดคนต่างซับซ้อนมาก

ความแค้น นั่นย่อมมีอยู่แล้ว

และเป็นความอาฆาตเข้ากระดูกดำ ความแค้นบัญชีเลือด!

บรรพบุรุษของพวกเขาเป็นได้เพียงนักฆ่าที่ไว้ให้องค์กรนี้ใช้งานในเวลาที่ยาวนานถึงร้อยปีมานี้เท่านั้น ทุกคนใช้ชีวิตโดยไม่เห็นแสงตะวัน แม้ว่าต่อมาอาศัยความพยายามสาวเท้าก้าวขึ้นไปบนขั้นบันได แต่ความแค้นที่สลักไว้อยู่ในใจแบบนั้นจะไปลืมได้ยังไงกันเล่า

คราวนี้เย่เฉินพูดต่อ : “ตอนนี้ฉันให้โอกาสแก่พวกนาย ไม่ใช่โอกาสรอดชีวิต แต่เป็นโอกาสแก้แค้น ! ขอเพียงพวกนายกลับตัวกลับใจ บอกทั้งหมดที่พวกนายรู้ให้ฉันอย่างละเอียด ฉันขอรับประกันกับพวกนาย ณ ที่นี่ไว้เลย จะแก้แค้นให้บรรพบุรุษของพวกนายและสหายของพวกนายอย่างแน่นอน !”

ทั้งเจ็ดคนได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าพลันหวาดกลัว

แต่ความสามารถที่เหนือขั้นของเย่เฉินทำให้พวกเขาเข้าใจ วันนี้ทั้งเจ็ดคนยากที่จะหนีความตายอย่างแน่นอน หากว่าสามารถช่วยเย่เฉินบรรลุคำมั่นสัญญาที่ว่าทำลายล้างองค์กรก่อนตายได้ นั่นก็ถือเป็นการทำความดีอันยิ่งใหญ่ที่จะส่งผลประโยชน์สืบทอดต่อไป เพื่อทหารหน่วยกล้าตายที่จากไปแล้วทั้งหมด รวมทั้งทหารหน่วยกล้าตายในตอนนี้ และคนรุ่นหลังของพวกเขา

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ คนหนึ่งในนั้นคุกเข่าลงบนพื้นดังตุ๊บ เอ่ยอย่างสะอึกสะอื้น : “คุณอยากรู้อะไรเชิญถามมาได้เลย ผมจะบอกสิ่งที่รู้ให้อย่างหมดเปลือกโดยไม่กักไว้อย่างแน่นอนครับ !”