ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5177 มีบุพเพสันนิวาสขนาดนี้เลยเหรอ? 2

เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเธอพูดจาไม่สุภาพเกรงใจ ลบหลู่พระพุทธเจ้า หลินหว่านเอ๋อร์จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูด: “ในศาสนาพุทธมีพิษอยู่สามประการ นั่นก็คือโลภ โกรธและโมหะ โลภคือความไม่รู้จักพอ ละโมบโลภมาก; โกรธคือการโทษตำหนิสถานการณ์ปัจจุบัน โกรธแค้นผู้อื่น; โมหะคือจิตใจลุ่มหลง โง่เง่าไร้ความรู้ คนทั่วไปมักจะเป็นหนึ่งในพิษสามประการนี้ หาพบคนที่แค่พูดสองสามประโยค ก็เป็นพิษทั้งสามประการนี้ได้ยากมากจริง ๆ พระพุทธเจ้ามีจิต แล้วจะคุ้มครองผู้ที่มีพิษทั้งสามประการนี้ติดตัวได้อย่างไรเล่า……”

หม่าหลันผงะไปเลย ก่อนจะหันหน้ามองไปทางหลินหว่านเอ๋อร์ เมื่อเห็นว่าเธอพนมมือแล้วหลับตา จึงขมวดคิ้วลงอย่างอดไม่ได้: “นี่ นี่แกหมายถึงฉันอยู่เหรอ? ตีหัวกระทบคราดอยู่ที่นี่ นี่แกกำลังพูดให้ฉันฟังอยู่ใช่ไหม?”

หลินหว่านเอ๋อร์ลืมตาขึ้นมา มองมาทางหม่าหลันแล้วพูดอย่างเรียบนิ่ง: “ขออภัยด้วยนะคะ ฉันแค่พูดย้ำเตือนตัวเองต่อหน้าพระพุทธรูป มันอาจจะกระทบถึงคุณ ได้โปรดให้อภัยด้วยนะคะ”

พอพูดจบ หลินหว่านเอ๋อร์ก็ลุกขึ้นยืน มองพระพุทธรูปด้วยสายตาที่ศรัทธาเลื่อมใสรอบหนึ่ง ก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไป

“นี่ ถ้าเก่งจริงก็อย่าหนีสิ!”หม่าหลันยังอยากเจรจากับเธอ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเธอถึงกับหันหลังแล้วเดินจากไปโดยที่ไม่รบติดพันเลยแม้แต่น้อย อยากไล่ตามไปโต้แย้งแต่ก็พบว่ามันเป็นจริงไม่ค่อยได้ อย่างไรเสียตอนนี้ขาข้างขวาของตัวเองยังยื่นไปด้านหลังอยู่ หากจะลุกขึ้นยืนยังต้องให้ลูกสาวเซียวชูหรันช่วยประคองอีก

ภายใต้สถานการณ์ที่จนปัญญา หม่าหลันจึงทำได้แค่ปล่อยให้เรื่องนี้จบลงด้วยความคับแค้นใจ

และในตอนนี้เซียวชูหรันก็เอ่ยปากพูด: “แม่ หนูรู้สึกว่าที่น้องเขาพูดมาก็ถูกอยู่นะคะ แม่ทำตัวละโลภและโง่เขลาต่อหน้าพระพุทธเจ้ามากขนาดนี้ ดูไม่ศรัทธาเลยแม้แต่น้อย พระพุทธเจ้าไม่มีทางคุ้มครองแม่หรอก”

หม่าหลันคิดไม่ถึงเลยว่าลูกสาวก็ไม่เข้าข้างตัวเองเหมือนกัน จึงเบะปากซะเลยแล้วพูดบ่น: “ชิ ไม่คุ้มครองก็ช่าง! ทำอย่างกับโลกใบนี้ถ้าเกิดไม่มีพระพุทธเจ้าแล้ว ก็ไม่มีที่ให้ขอพรอย่างนั้นแหละ! กลับไปให้ลูกเขยแสนดีของฉันปรับฮวงจุ้ยให้ฉันสักหน่อย ถ้าเกิดฮวงจุ้ยและโชคลาภดีขึ้นมาแล้ว แหล่งการเงินจะต้านยังไงก็ต้านไม่อยู่เช่นกัน! ซึ่งนี่เรียกว่าทางหนึ่งไม่รุ่ง อีกทางอาจจะปัง เจ๊มีวิธีแก้ไขปัญหาอยู่แล้วหน่า!”

พอพูดจบ หม่าหลันก็พูดด้วยใบหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยความหงุดหงิด: “โอ๊ยให้ตายเถอะ ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้ตั้งแต่แรกเนี่ย ถ้าคิดได้ตั้งแต่แรกฉันก็คงไม่มาที่นี่แล้ว! เหนื่อยเป็นบ้าเลย!”

เมื่อพูดจบ เธอก็มองไปทางเซียวชูหรันอีกครั้งแล้วเอ่ยปากพูดว่า: “ไป! ชูหรัน ส่งแม่กลับบ้าน แม่จะไปหาลูกเขยแสนดีของแม่!”

เซียวชูหรันพูดอย่างปลง: “แม่……แม่เลิกไปสร้างปัญหาให้เย่เฉินได้แล้ว!”

คำพูดดังกล่าวของเซียวชูหรัน ทำให้ร่างกายของหลินหว่านเอ๋อร์ที่เดินไปถึงหน้าประตูแล้วหยุดชะงักลงไปกะทันหัน

เธอพูดพึมพำในใจ: “เย่เฉินอีกแล้วหรือ? ฉันมาถึงจินหลิงสองวัน ทุกวันล้วนมีความเกี่ยวข้องกับเย่เฉินหมดเลย หรือว่าฉันมีบุพเพสันนิวาสกับเขาขนาดนี้เลย? ลูกเขยของมนุษย์ป้าคนเมื่อกี้นี้คือเย่เฉินคนไหนอีก? คงไม่ใช่เย่เฉินตระกูลเย่แห่งเย่นจิงที่ฉันจะตามหาหรอกมั้ง?”

เมื่อคิดแบบนี้ได้ เธอจึงหันหน้ากลับไปมองเซียวชูหรันด้วยสัญชาตญาณรอบหนึ่ง พลางพูดในใจ: “อายุของหญิงสาวคนนั้นดูแล้วก็อยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกันกับเย่เฉินที่ฉันจะตามหาอยู่เหมือนกัน บวกกับเย่เฉินเป็นชื่อที่ซ้ำกันไม่เยอะตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เกรงว่าคนในอายุรุ่นราวคราวเดียวกันที่ชื่อเย่เฉินจึงมียิ่งน้อย หรือว่าเย่เฉินที่ฉันจะตามหาแต่งงานแล้ว? ซึ่งภรรยาเขาก็คือผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้?”

“อายุเธอก็อยู่ในช่วงเดียวกันกับเย่เฉิน โฉมหน้า ออร่าภายนอกก็ดูไม่เลวเลย ก็ถือเป็นสาวงามหนึ่งในหมื่นอยู่ แต่ว่าแม่คนนี้ของเธอช่างทำให้คนรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริง ๆ ……”

“ใช่ว่าฉันจะไม่เคยเห็นพวกมนุษย์ป้าที่พูดจาไม่รู้จักกาลเทศะ แต่ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงปากคอเราะร้ายที่อ่านภาษาจีนไม่ออกเลย ก็ไม่กล้าพาลเกเรต่อหน้าพระอุโบสถหรอก เธอนี่ช่างไม่เกรงกลัวอะไรเลยจริง ๆ ……”

“ตัวตนของเย่เฉินก็ถือว่ามีชื่อเสียงและอำนาจยิ่งใหญ่อยู่ ศักยภาพส่วนบุคคลยิ่งไม่มีผู้ใดสามารถเทียบเคียงได้ แต่ทำไมถึงมีแม่ยายที่หยาบคายเช่นนี้? ช่างน่าแปลกจริง ๆ ……”

เซียวชูหรันสังเกตไม่เห็นแต่อย่างใดว่าตรงนอกประตูพระอุโบสถ หญิงสาวที่งดงามอย่างยิ่งคนนั้นกำลังมองตัวเองและแม่หม่าหลันอย่างพินิจพิเคราะห์