ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5634 จะไม่เหลือเอาไว้สักคน!(2)

ภายในใจของท่านเอิร์ลฉางเซิ่งได้ถูกความหวาดกลัวครอบงำไปโดยสิ้นเชิงแล้ว เขามีชีวิตอยู่มาหนึ่งร้อยห้าสิบหกปี พูดตามหลักเหตุผลใช้ชีวิตมาคุ้มค่าแล้ว ต่อให้ตายไป ก็มีความสุขมากกว่าคนจำนวนมากมาย

แต่ว่า ความโลภของมนุษย์ ไม่มีทางปฏิบัติตามกฎเกณฑ์เช่นนี้ตลอดไป

ความจริงมักจะเป็นเช่นนี้ คนที่ยิ่งอายุน้อย ยิ่งไม่กลัวตาย วัยรุ่นอายุสิบห้าสิบหกปีจำนวนไม่น้อยกล้าเอาชีวิตไปสู้กับคนอื่นอย่างเอาเป็นเอาตาย ในทางกลับกันคนที่อายุมากพวกนั้น ส่วนมากยิ่งกลัวความตาย

ส่วนมากเป็นคนมี่บำเพ็ญตบะอย่างเช่นท่านเอิร์ลฉางเซิ่ง ไม่สามารถยกเลิกประเพณีที่ยึดถือปฏิบัติกันอยู่ในสังคมได้เช่นกัน

ในทางตรงกันข้าม เขากลัวตาย มากกว่าคนส่วนมากเสียอีก

เมื่อเห็นเย่เฉินไม่มีจิตใจสงสารใดๆ ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งกล่าวพร้อมร้องไห้: “เย่เฉิน ตอนนั้นฉันเองก็ปฏิบัติตามคำสั่งเช่นกัน ผู้มีพระคุณมีคำสั่ง ไม่สามารถทนคำปฏิเสธของฉันได้เลยสักนิด! นายอยากจะแก้แค้นแทนพ่อแม่ของนาย ก็ควรจะไปฆ่าผู้มีพระคุณ แต่ไม่ใช่คนตัวเล็กอย่างฉัน……”

เย่เฉินกล่าเหยียดหยาม: “ทำไม? ตอนนี้จะขายเจ้านายเอาตัวรอดแล้วงั้นเหรอ? ดีซิ ถ้าหากนำเรื่องทั้งหมดและทุกอย่างขององค์กรพั่วชิงที่แกรู้พูดออกมาอย่าว่าง่าย บางทีฉันอาจจะให้แกได้ไปสบาย ทำให้แกตายอย่างไม่อับลักษณ์ขนาดนั้น!”

ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งยิ้มอย่างเศร้าสลด ย้อนถามเขา: “ถ้าหากฉันนำเรื่องทั้งหมดและทุกอย่างที่รู้พูดออกมา นายจะสาบานต่อหน้าวิญญาณของพ่อแม่นายได้หรือไม่ ว่าจะไว้ชีวิตฉัน?! ถ้าหากทำได้ ฉันยอมที่จะเล่าทุกอย่าง!”

สำหรับท่านเอิร์ลฉางเซิ่งแล้ว สามารถอยู่รอดได้หนึ่ง ก็คือหนึ่งวัน

ถ้าหากทรยศผู้มีพระคุณ ถึงจะได้รับการยกโทษของเย่เฉิน ถ้าอย่างนั้นก่อนหน้าที่ตนจะถูกฉีดยาพิษให้ตาย อย่างน้อยที่สุดยังมีเวลาที่สามารถใช้ชีวิตได้อีกสองปีกว่า

ขอเพียงเย่เฉินสามารถใช้การสามบานต่อหน้าดวงวิญญาณของพ่อแม่เขาไว้ชีวิตตน ตนก็สามารถนำเรื่องทุกอย่างบอกเขาได้ เวลาสองปีกว่าที่เหลือ ตนยังสามารถหาสถานที่ไร้ซึ่งผู้คน รอคอยความตายอย่างสงบ

ที่จริงเย่เฉินเองก็อยากรู้เบื้องหลังที่เกี่ยวกับองค์กรพั่วชิงให้มากกว่านี้มาก แต่ว่า เขาไม่อนุญาตให้ตัวเองปล่อยท่านเอิร์ลฉางเซิ่งไป ยิ่งไม่อนุญาตให้ตัวเองสาบานในนามของพ่อแม่ทำแบบใดก็ต้องได้แบบนั้น

ดังนั้น เขาไม่มีความลังเลใดๆ กล่าวปฏิเสธทันที: “วันนี้แกจะพูดหรือไม่พูด ฉันก็ไม่มีทางให้แกมีชีวิตอยู่ต่อไป! แกพูดแล้ว ก็จะให้แกตายง่ายๆหน่อย แกไม่พูด ฉันก็ทำให้แกได้ลิ้มลองความเจ็บปวดจนตาย!”

พูดจบ เย่เฉินอ้ามือทั้งสองข้างออก แหงนหน้ามองฟ้าตะโกนเสียงดัง: “สายฟ้าจงมา!”

ทันใดนั้น สายฟ้าก็ผ่าลงมาอีกสายหนึ่งทันที!

ผ่าตรงลงมาที่บนขาขวาของท่านเอิร์ลฉางเซิ่ง ทำให้ข้อขาของเขากลายเป็นสีดำเถ้าถ่านทันที!

ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งเจ็บปวดจนหน้าเหยเก ร้องอย่างน่าเวทนาอย่างต่อเนื่อง!

เส้นเลือดทั่วทั้งตัวเขาปูดขึ้น กล่าวร้องแหกปากอย่างควบคุมไม่ได้: “เย่เฉิน! แม้ว่าแกจะฆ่าฉันแล้ว หลังจากที่ฉันตาย แกจะไม่มีทางได้รู้รายละเอียดตอนที่พ่อแม่แกตายอีก! แกจะไม่มีทางได้รู้ว่าเพราะอะไรการรับตำแหน่งถึงก่อให้เกิดภัย ไม่รู้ว่าสิ่งที่แกเผชิญหน้าด้วยแท้ที่จริงแล้วเป็นบุคคลใหญ่โตแบบไหน! ฉันยอมรับ วิธีการของแกยอดเยี่ยมมาก แต่ต่อหน้าผู้มีพระคุณ แกมันก็แค่มดแมลงตัวเล็กๆเท่านั้น!”

เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น: “แกไม่พูดก็ไม่สำคัญ อย่างไรก็ตามจะช้าหรือเร็วฉันก็จะต้องลงมือฆ่าผู้มีพระคุณนั่นด้วยตัวเองอยู่แล้ว ถึงเวลานั้น ทุกคนในองค์กรพั่วชิงที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตายของพ่อแม่ฉัน ฉันจะไม่เหลือเอาไว้สักคน!”

พูดจบ เย่เฉินไม่รอให้เขาได้ตอบโต้ ร้องตะโกนเสียงดังอีกครั้ง: “สายฟ้าจงมา!!!”

เวลาถัดมา ขาซ้ายของท่านเอิร์ลฉางเซิ่งก็ถูกทำลายไปจนสิ้นซากเช่นกัน!

เขาในเวลานี้ ได้กลายเป็นคนพิการที่ไม่มีมือมีเท้าแล้ว!

สภาพที่น่าเวทนานี้ ทำให้หยุนหรูเกอที่แอบอยู่ในที่ลับทนดูไม่ได้อีกต่อไป

เห็นว่าท่านเอิร์ลฉางเซิ่งผู้หยิ่งยโสมาแต่ไหนแต่ไรต้องรับความทุกข์ทรมานเช่นนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความเศร้าโศกเสียใจและเห็นอกเห็นใจ

แต่เธอรู้ว่า วันนี้ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งต้องตาย!

พละกำลังของตนเอง กับท่านเอิร์ลฉางเซิ่งยังมีความแตกต่างอยู่มาก อีกทั้ง ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งมีเครื่องมือทางธรรม ตนเองกลับไม่มี

แม้แต่ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เฉิน ต่อให้ตนเองออกไปช่วยเขา ก็ทำได้แค่เพียงเป็นการไปรนหาที่ตายพร้อมกันเท่านั้น!

เวลานี้เอง ทันใดนั้นภายในใจของเธอก็นึกถึงคำพูดที่ผู้มีพระคุณเคยพูดไว้เมื่อสามสิบปีก่อน ดวงตาเปล่งประกายขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ ตะโกนอย่างกระวนกระวายในใจ: “ท่านเอิร์ลฉางเซิ่ง เร็ว! รีบเปิดจุดหนีว๋าน!”