บนภูเขาหลงหยาน เปลวไฟแห่งสงครามลุกโชติช่วง รอบภูเขาถูกล้อมรอบด้วยน้ำและธงมากมาย

ทหารรับจ้างมังกรอัคนีและทหารรับจ้างแดนปีศาจเป็นสองกลุ่มทหารรับจ้างพเนจรขนาดหใญ่ในมณฑลหลิงเป่ย และยังเป็นที่รู้กันว่าเป็นสองกลุ่มหลักที่ไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ กล่าวอีกนัยหนึ่งว่ากฎเดียวที่มีคือผู้ที่อ่อนแอและผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้น เหล่าทหารรับจ้างทรงพเนจรค่อนข้างมีอำนาจ จึงทำให้กรมท้องถิ่นแห่งจักรวรรดิฉินทำได้เพียงปล่อยให้พวกเขาต่อสู้และผนวกเข้าด้วยกัน ตราบใดที่ทหารรับจ้างเหล่านี้ไม่โจมตีกรมหลวง เช่นนั้นพวกเขาก็มิได้สร้างปัญหาให้มากมายนัก

…

ภายในกระโจมหลักของทหารรับจ้างมังกรอัคนี ผู้นำสวมชุดสีแดงเพลิงโอบหญิงงามในอ้อมแขน ขณะที่ใช้ดาบจิ้มชิ้นเนื้อขึ้นมาป้อนสาวใช้ แม้ว่านางจะยิ้ม ทว่าก็เนื้อตัวสั่นเทา หากไม่ระวังให้ดี…ดาบเล่มนี้อาจแทงทะลุหัวได้ ซึ่งเรื่องพรรนี้…กลายเป็นเรื่องปกติ

“ฮ่าๆ ดีมาก…” ไป๋หลี่ซิ่งเอื้อมไปจับมือสาวใช้ที่หน้าอกและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เราได้ล้อมภูเขาหลงหยานและตัดแหล่งน้ำของพวกมันออก เฮอะ! ดูสิว่าหลัวอวี่และเฝิงสี่จะทนได้นานแค่ไหน?”

ด้านตรงข้ามโต๊ะมีผู้บัญชาการสวมชุดคลุมหนังกำลังโอบหญิงงาม เขาคือหลี่ซื่อฮัวผู้นำกลุ่มทหารรับจ้างแดนปีศาจ บนใบหน้ามีรอยแผลเป็นหลายสิบรอย ฝ่ามือของเขาลูบไล้ไปบนท่อนขาของหญิงสาว ทว่ามุมปากยกอย่างเย้ยหยัน “ผู้ก่อตั้งกลุ่มทหารรับจ้างมังกรผงาดคือหนึ่งในสี่วีรบุรุษแห่งเมืองหลันเยี่ยนหลินมู่อวี่…ผู้นำไป๋หลี่เกรงว่าหลินมู่อวี่แหละเหล่าองครักษ์อวี้หลินจะสร้างปัญหาให้หรือ?”

ไป๋หลี่อดไม่ได้ที่จะยิ้ม “จักรพรรดิมีอำนาจปกครองในเมืองหลันเยี่ยน ทว่าในป่าล่ามังกรนั้น เขาจะมีอำนาจนั้นหรือ? องครักษ์อวี้หลิน…เฮอะ! ข้าสังหารผู้คนมามาก แต่ยังไม่เคยสังหารองครักษ์อวี้หลิน หากหลินมู่อวี่กล้ากลับมาที่นี่ ก็ให้มันมา แล้วข้าจะตัดหัวมันให้ดู! น้องหลี่ซื่อฮัวกลัวอย่างนั้นหรือ?”

หลี่ซื่อฮัวเลิกคิ้ว “เฮอะ! คนอย่างข้าหรือจะกลัว? พวกเรามีกำลังพลทั้งหมดหนึ่งหมื่นหกพันนาย แล้วภูเขาหลงยานมีทหารกี่คนกัน? ฮ่า! เราจัดการมันได้แน่ เช่นนั้นเรามาพูดเรื่องนี้กันก่อน อาวุธและม้าศึกทั้งสิ้นจะตกเป็นของกลุ่มทหารรับจ้างแดนปีศาจ”

ไป๋หลี่ซิ่งพยักหน้า “ข้าเข้าใจว่าเจ้าขาดแคลน เช่นนั้นมันจะเป็นของเจ้า ทว่า…ภูเขาและเฉลยศึกแห่งกลุ่มทหารรับจ้างมังกรผงาดจะตกเป็นของข้า ตกลงไหม?”

“ดี! ก่อนอื่นต้องทำลายกลุ่มทหารรับจ้างมังกรผงาดให้ได้เสียก่อน จากนั้นก็เป็นกลุ่มทหารรับจ้างกระบี่ทรราช และกลุ่มทหารรับจ้างเพลิงศักดิ์สิทธิ์ และต่อจากนี้จะไม่มีใครสามารถต้านทานเราสองพี่น้องอีกแล้ว!”

“ฮ่าๆๆ ดื่มสิ ดื่มรอเจ้าหลัวอวี่นั่นลงจากภูเขาแห่งนี้!”

“อื้ม ฮ่าๆๆ…”

ทั้งสองร่ำสุราอย่างมีความสุข ทันใดนั้น! ก็มีทหารรับจ้างเปิดประตูกระโจมเข้ามาคุกเข่าอย่างประหม่าและรายงาน “ท่านผู้นำ แย่แล้วขอรับ!”

“มีอะไร? ข้ากำลังยุ่งอยู่ รีบพูดมา!” ไป๋หลี่ซิ่งเลิกคิ้ว

“ท่านผู้นำ…หน่วยสอดแนมรายงานว่ากองทหารแห่งจักรวรรดิราวสองหมื่นนายภายใต้ธงของทหารค่ายเขาเหินกำลังมุ่งตรงมายังภูเขาหลงหยานแห่งนี้ ซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่เพียงสิบไมล์เท่านั้น!”

“อะไรนะ!?”

ไป๋หลี่นั่งไม่ติดเก้าอีกต่อไป เขาผลักหญิงสาวออกและตะโกนเสียงดัง “เป็นไปได้อย่างไร? มิใช่ว่าค่ายเขาเหินต้องอยู่ที่มณฑลชางหนานหรือ? แล้วพวกมันมาทำอะไรในมณฑลหลิงเป่ย อีกทั้งเรายังส่งส่วยให้ไอ้จิ้งจอกเฒ่าหูเถี่ยหนิงทุกปี นี่มันหมายความว่าอย่างไร?”

ผู้ส่งสารกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ท่านผู้นำขอรับ ผู้ที่นำกองทัพค่ายเขาเหินมามิใช่หลงเซียนหลิน…”

“หากไม่ใช่หลงเซียนหลินแล้วจะเป็นใครไปได้? หูเถี่ยหนิงจะนำทัพมาเองน่ะหรือ?”

“ม…ไม่ใช่ขอรับ แต่เป็น…หลินมู่อวี่”

“ไร้สาระ! หลินมู่อวี่และหลงเซียนหลินปะทะกันไปครั้งหนึ่ง เช่นนั้นจะนำทัพค่ายเขาเหินมาได้อย่างไร?! หน่วยสอดแนมคงรายงานผิดเป็นแน่ กล้ามารบกวนเวลาดื่มของพวกข้าเช่นนี้ หากกลับมาข้าจะถลกหนังพวกมันให้ดู!”

ผู้ส่งสารแทบร้องไห้ออกมา “ท่านผู้นำ หน่วยสอดแนมมั่นใจว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นทหารม้าหนักทั้งหมด และพวกเขาจะมาถึงที่นี่ในอีกไม่นาน ร…เราไม่สามารถรอความตายอยู่เช่นนี้ได้ขอรับ!”

ไป๋หลี่คำรามลั่นพร้อมหน้าซีดเซียว “แล้วเราจะทำอะไรได้บ้างในเวลาอันน้อยนิดนี้?!”

หลี่ซื่อฮัวยืนขึ้นและพูดเสียงดัง “ออกคำสั่งให้กลุ่มทหารรับจ้างแดนปีศาจรวมตัวกันทันที และถอยทัพไปทางทิศตะวันตก เราอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว!”

ไป๋หลี่พลันพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “หลี่ซื่อฮัว เจ้าหมายความว่าอย่างไร…จู่ๆ เจ้าจะผิดคำพูดอย่างนั้นรึ?”

“ข้าถูกเจ้าบังคับให้มา แต่ข้าจะไม่ยอมถูกฝังไปกับเจ้าเด็ดขาด!”

หลี่ซื่อฮัวชักดาบออกมาพร้อมวิ่งออกไปตะโกนเสียงดังลั่น “กลุ่มทหารรับจ้างแดนปีศาจถอยทัพ!”

ไม่ไกลออกไป ทหารนายหนึ่งก็พูดด้วยสีหน้าขมขื่น “ท่านผู้นำ เราถอยไม่ได้ขอรับ…กลุ่มทหารม้าหนักจากเมืองหยาดสายัณห์ปิดกั้นทางหนีเราหมดแล้ว และพี่น้องของเรากว่าร้อยคนถูกสังหารจนสิ้น…”

“อะไรนะ!?”

ร่างกายหลี่ซื่อฮัวสั่นสะท้าน “บัดซบ…สู้กับมันซะ! หลินมู่อวี่ ข้าจะตัดหัวเจ้าให้ได้!”

…

ที่เชิงภูเขาหลงหยาน สองกลุ่มทหารรับจ้างตกอยู่ในความโกลาหล ทันใดนั้น! ประตูภูเขาหลงหยานก็เปิดออกพร้อมหลัวอวี่นำทหารม้าหนักกว่าห้าพันนายลงจากเขา

เสียงกลองศึกดังขึ้นจากทิศตะวันออก ทิศตะวันตก และทิศใต้พร้อมธงแห่งจักรวรรดิปลิวไสว เหล่าทหารม้าหนักฝีมือดีล้อมรอบบริเวณ ขณะที่กลุ่มทหารรับจ้างพเนจรทั้งสองส่วนใหญ่เป็นทหารราบ แล้วพวกเขาจะหนีไปไหนได้?

ไป๋หลี่ซิ่งและหลี่ซื่อฮัวมิใช่คนโง่ การต่อสู้กับทหารม้าสองหมื่นนายในพื้นที่เปิดโล่ง นี่เท่ากับเป็นการฆ่าตัวตายชัดๆ! และแทบไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาเป็นทหารม้าหนัก ซึ่งมีพละกำลังแข็งแกร่งกว่ากองทัพทั่วไปมาก!

ไป๋หลี่ถือธงสีขาวพร้อมใบหน้าซีดเซียว “พ…พวกเราทหารรับจ้างมังกรอัคนีขอยอมจำนน…เรายินดีจะปลดอาวุธทั้งหมด ได้โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วย”

‘เคร้ง เคร้ง เคร้ง’ เสียงอาวุธหล่นกระทบพื้น ทหารรับจ้างทั้งหนึ่งหมื่นหกพันนายค่อยๆ ทิ้งอาวุธของตน ก่อนจะลงไปคุกเข่ากับพื้นอย่างเกรงกลัว!

…

หลินมู่อวี่ควบม้าออกจากกองทหารพร้อมนายกองสามนาย “เฮอะ! ช่างเป็นคนที่น่ารังเกียจเสียจริง ด้วยกองกำลังเช่นนี้กล้าท้าทายผู้ปกครองภูเขาหลงหยานเหรอ ช่างน่าขัน…”

นายกองทหารม้าผู้หนึ่งเผยยิ้ม “ท่านแม่ทัพ พวกมันคงต้องหวาดผวากับชื่อทหารค่ายเขาเหินเป็นแน่!”

นายกองอีกคนที่กำลังเช็ดเลือดออกจากดาบก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ไม่จำเป็นหรอก พวกมันคงหวาดกลัวเนื่องจากทหารกว่าร้อยถูกฆ่าในพริบตาก่อนหน้า…อีกทั้งพวกเราสูญเสียทหารไม่ถึงสิบนายในการปะทะเมื่อครู่”

หลินมู่อวี่ขี่ม้าตรงไปหาหลี่ซื่อฮัวและไป๋หลี่ซิ่ง “พวกเจ้าทั้งสองเป็นผู้นำกลุ่มทหารรับจ้างมังกรอัคนีและกลุ่มทหารรับจ้างแดนปีศาจใช่หรือไม่?”

“ขอรับ!”

ไป๋หลี่คุกเข่าและก้มหัวลง “ข้าน้อยไป๋หลี่ซิ่งผู้นำกลุ่มทหารรับจ้างมังกรอัคนียินดีจะยกเหล่าพี่น้องเก้าพันนายให้…ข้าขอร้องให้ท่านหลินมู่อวี่ได้โปรดยอมรับพวกเรา ข้าได้ยินมาว่ากลุ่มทหารรับจ้างมังกรผงาดได้แต่งตั้งตำแหน่งต่างๆ เช่นผู้บัญชาการ รองผู้บัญชาการ หัวหน้าหน่วยมังกร หัวหน้าหน่วยพยัคฆ์ และอีกมากมาย ข้าน้อยต้องการเพียงตำแหน่งหัวหน้าหน่วยมังกรเท่านั้น…”

หลินมู่อวี่จ้องมองด้วยสายตาเฉียบคม “ทว่ากลุ่มทหารรับจ้างมังกรผงาดต้องการเพียงมังกร มิใช่สุนัข…ผู้นำไป๋หลี่ซิ่ง เจ้าเคยทำสิ่งเลวร้ายมามากเพียงใดแล้ว ยังจะต้องการเข้าร่วมทหารรับจ้างมังกรผงาดอีกรึ?”

ไป๋หลี่ซิ่งรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ข้าน้อยผู้นี้มิเคยทำสิ่งใด ท่านหลินมู่อวี่พูดเรื่องอะไรขอรับ…”

ขณะเดียวกันหลัวอวี่และเฝิงสี่ก็เดินเข้ามาประสานมือและกล่าวว่า “ผู้บัญชาการ ไป๋หลี่ผู้นี้ใช้อำนาจอย่างไม่ชอบธรรมมานานหลายปี และยังได้ชื่อว่าเป็นพยัคฆ์ เขามีนางบำเรอทั้งสิ้นห้าสิบสองนาง มือของเขาเปื้อนเลือดคนบริสุทธิ์มากมาย เมื่อเดือนก่อนเขาปล้นสะดมหมู่บ้านกลางป่า คืนนั้นไป๋หลี่สังหารชาวบ้านไปถึงสิบเจ็ดคน!”

“อืม…”

หลินมู่อวี่ลงจากหลังม้าและชักกระบี่วิญญาณมังกรออกมา เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “หันหน้าไปซะ คงดีกว่าที่ไม่ต้องเห็นคมดาบนี้”

ไป๋หลี่ซิ่งสั่นสะท้านและเงยหน้าขึ้น “ท…ท่านต้องการสังหารข้าหรือ!?”

“ใช่”

“แกต้องการฆ่าข้า!?” ทันใดนั้นไป๋หลี่ก็เผยสีหน้าดุดันขณะที่ชักกระบี่และวิ่งหนีไป

ทว่าหลินมู่อวี่เร็วกว่า เขาลดแขนซ้ายลงเล็กน้อยขณะที่มีมังกรสีทองจางๆ เกาะอยู่ที่แขน ทันใดนั้น! หลินมู่อวี่ก็ปล่อยหมัดออกไปกระแทกแผ่นหลังไป๋หลี่จนกระอักเลือดและลงไปคุกเข่ากับพื้นอีกครั้ง

‘ฉัวะ!’

ใบดาบบินผ่านอย่างรวดเร็วพร้อมหัวกลิ้งลงพื้น…เป็นรอยตัดที่เฉียบขาด!

ทหารค่ายเขาเหินต่างตกตะลึง พวกเขาต่างก็เห็นว่าไป๋หลี่ซิ่งมีความแข็งแกร่งขอบเขตนภาชั้นที่สาม ทว่าคนที่แข็งแกร่งเช่นนั้นกลับตายด้วยการตวัดกระบี่เพียงครั้งเดียวของหลินมู่อวี่ เมื่อเห็นฉากการสังหารตรงหน้า ก้นบึ้งหัวใจพวกเขาเริ่มเกรงกลัว หลินมู่อวี่หนึ่งในสี่วีรบุรุษแห่งเมืองหลันเยี่ยนมิได้เป็นเพียงคนอ่อนโยนเท่านั้น เมื่อยามต้องรบ เขาก็ไม่ด้อยไปกว่าหลงเซียนหลินเลย!

…

“จัดการหลี่ซื่อฮัวแห่งกลุ่มทหารรับจ้างแดนปีศาจซะ”

หลินมู่อวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “ให้ทหารรับจ้างเหล่านี้ระบุตัวตนของกันและกัน จัดการผู้ที่เคยสังหารชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ทั้งหมด ส่วนที่เหลือหากยินดีจะเข้าร่วมกลุ่มทหารรับจ้างมังกรผงาดก็ให้อยู่ หากไม่ก็ให้ออกไปจากที่นี่ นับตั้งแต่วันนี้จะไม่มีกลุ่มทหารรับจ้างมังกรอัคนีและกลุ่มทหารรับจ้างแดนปีศาจอีกต่อไป!

หลัวอวี่ยิ้มเล็กน้อย “ขอรับ!”

เฝิงสี่นำทหารออกไปตามคำสั่ง

ขณะเดียวกันนายกองค่ายเขาเหินก็เดินเข้ามากระซิบ “ท่านแม่ทัพ นี่…ไม่โหดร้ายเกินไปหรือขอรับ?”

หลินมู่อวี่มิได้ปฏิเสธ “ใช่…ทว่าหากพวกเขาเข่นฆ่าผู้คนฉันใด ก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตฉันนั้น นี่คือกฎของข้า”

“ท่านแม่ทัพช่างเป็นผู้ชาญฉลาดยิ่ง..”

…

ภายในเวลาเพียงครึ่งวันชื่อของกลุ่มทหารรับจ้างอันดับที่หกและอันดับที่แปดจากกลุ่มทหารรับจ้างที่ใหญ่ที่สุดสิบอันดับในมณฑลหลิงเป่ยก็สูญหายไป ทหารกว่าห้าร้อยนายถูกจัดการ ขณะที่อีกกว่าหนึ่งหมื่นหนึ่งพันนายปลดประจำการ ส่วนทหารกว่าสี่พันนายที่เหลือเข้าร่วมกลุ่มทหารรับจ้างมังกรผงาด จนถึงตอนนี้กลุ่มทหารรับจ้างมังกรผงาดก็มีกองกำลังเกือบหนึ่งหมื่นสี่พันนายแล้ว และได้กลายเป็นกลุ่มทหารรับจ้างที่ทรงอำนาจมากที่สุดในมณฑลหลิงเป่ย อีกทั้งยังขึ้นทะเบียนอย่างถูกต้องตามกฎแห่งจักรวรรดิ

เมื่อพวกหลัวอวี่จัดการฝังศพเรียบร้อย หลินมู่อวี่ก็หันกลับไปออกคำสั่ง “ทหารม้าค่ายเขาเหิน เคลื่อนทัพกลับเมืองหยินซาน!”

เหล่าทหารม้าหนักอันทรงพลังออกจากภูเขาหลงหยานภายในพริบตาเดียว บางทีอาจมีสิ่งสำคัญกำลังรอพวกเขาอยู่

…………………