จอมนักรบท้าโลก 106 ผมคือเจียงชื่อ
บทที่106 ผมคือเจียงชื่อ
เฉิงดันถิงถอนหายใจ “มันไม่มีวิธีอื่นแล้ว ตอนนี้ฉันทำได้แค่หาดาราต่างชาติมาเติมสีสันในงานเท่านั้น”
“ไม่ได้”
“ทำไมล่ะ?”
เจียงชื่อกล่าวว่า “พิธีเปิดภายในประเทศ แต่คุณกลับไปเชิญกลุ่มชาวต่างชาติมา และบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องก็จะสวมหมวก 'บูชาต่างชาติ' ใบเบ้อเร่อให้ฉัน เมื่อถึงตอนนั้นตายไปแล้วยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองตายด้วยวิธีไหน”
เฉิงดันถิงรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที “ถ้าอย่างนั้นเราจะปล่อยให้พิธีของเราไม่มีศิลปินรับเชิญอย่างนั้นเหรอ? มันเสื่อมโทรมเกินไปแล้ว”
นี่คือปัญหาใหญ่
เจียงชื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็จำสิ่งหนึ่งได้
เขาถามว่า “ดันถิงคุณรู้จักคนที่ชื่อหลัวเซิ่งไหม?
“อืม รู้จัก มีอะไรเหรอ?”
“เขามีชื่อเสียงไหม?”
“อืม …” เฉิงดันถิงครุ่นคิดสักครู่แล้วกล่าวว่า “จะบอกว่าเขามีชื่อเสียงก็ได้ จะบอกว่าเขาไม่มีชื่อเสียงก็ได้เช่นกัน”
“หมายความว่าไง?”
เฉิงดันถิงอธิบายว่า “พูดง่ายๆก็คือ เขาเป็นนักโปรดิวเซอร์เพลงที่ยอดเยี่ยม ส่วนใหญ่เขาทำงานอยู่เบื้องหลัง คนทั่วไปรู้จักเขาน้อยมาก เพราะฉะนั้นตัวเขาจึงไม่มีความดึงดูดอะไร”
“แต่ก็อย่างที่บอก เขาเป็นนักโปรดิวเซอร์เพลงที่ยอดเยี่ยม และจำนวนศิลปินที่ได้รับการบรรจุด้วยมือของเขานั้นมีมากมายจนนับไม่ถ้วน และในนั้นยังมีคนดังที่เป็นที่รู้จักอีกมากมายด้วย”
“กลุ่มราชาและราชินีที่โด่งดังที่สุด ได้รับความนิยมมากที่สุด มีอิทธิพลและน่าดึงดูดที่สุดในวงการปัจจุบันนั้น ล้วนถูกสร้างขึ้นโดยเขาทั้งนั้น พวกเขาปฏิบัติต่อเขาเหมือนพ่อแท้ๆของตัวเอง ขอแค่เขาให้คำสั่งพวกราชาและราชินีเหล่านั้นก็เต็มใจที่จะทำตามทุกอย่าง”
“เพราะฉะนั้น หลัวเซิ่งเป็นเจ้าพ่อเพลงที่ไม่เป็นที่รู้จักในหมู่คนทั่วไป แต่มีชื่อเสียงโด่งดังในวงการ”
เจียงชื่อพยักหน้าพอใจกับคำตอบนี้อย่างมาก
“เจียงชื่อ คุณถามเรื่องนี้ทำไมเหรอ?”
“แค่ถามดูเฉยๆ”
เจียงชื่อลุกขึ้นยืนและเดินออกจากสำนักงาน เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และเอานามบัตรที่หลัวเซิ่งให้เขาในวันนั้นออกมา จากนั้นก็กดโทรหาอีกฝ่าย
ตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ด …
หลังจากมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นต่อเนื่อง อีกฝ่ายก็รับสาย
“ฮัลโหล ไม่ทราบว่าโทรจากใครครับ?”
“คุณหลัว ผมเองครับ เจียงชื่อ”
“โอ้ ท่านผู้มีพระคุณนั่นเอง! คุณโทรศัพท์หาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า?”
“ใช่ครับ ผมมีเรื่องจะให้คุณช่วยน่ะครับ แต่ผมเกรงใจเลยไม่กล้าพูดออกมาครับ”
“ฮ่าฮ่า ท่านผู้มีพระคุณนี่ชอบล้อเล่นจริงๆ คุณช่วยชีวิตหลานชายที่รักของฉันไว้ เป็นผู้มีพระคุณของฉัน และฉันก็ไม่รู้ว่าควรตอบแทนคุณยังไงดี ถ้าคุณมีอะไรให้ช่วยก็บอกฉันได้เลยไม่ต้องเกรงใจ ตาแก่คนนี้จะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อตอบแทนคุณ”
“ที่จริงแล้ว เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ ผมอยากจะให้คุณ … ”
ไม่กี่นาทีต่อมา เจียงชื่อวางสายโทรศัพท์และเดินกลับไปที่สำนักงาน เขามองไปที่เฉิงดันถิงซึ่งกำลังพลิกดูรายชื่อและโทรขอความช่วยเหลืออยู่ และรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา
เฉิงดันถิงกลอกตามาใส่เขา “ฉันแทบบ้าตายอยู่แล้ว คุณยังมีอารมณ์มายิ้มอีกเหรอ?”
เจียงชื่อกล่าวอย่างราบเรียบว่า “ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว”
“จัดการ? อะไร?”
“แขกรับเชิญในพิธีเปิดอีกสามวันหน้าไง”
เฉิงดันถิงยังคงไม่เชื่อเขา “คุณไม่ต้องมาหลอกฉันหรอก คุณเพิ่งเข้าสายงานนี้ได้ไม่นานถือว่าเป็นมือใหม่ จะไปเอาทรัพยากรมาจากไหน? ขนาดฉันอยู่ในสายงานนี้มาหลายปีแล้ว ยังไม่สามารถเชิญแขกมาได้เลย ไหนลองบอกมาสิ คุณเชิญใครมาบ้าง?”
เจียงชื่อจงใจอุบไว้ “ถ้าฉันบอกคุณตอนนี้มันก็ไม่เซอร์ไพรส์น่ะสิ แต่ฉันรับรองได้ว่าพวกเขาทั้งหมดอยู่ในระดับราชาและราชินีทั้งนั้น”
เฉิงดันถิงหัวเราะออกมา “คุณโม้ไปเถอะ !!!”
Comments