ติงฉี่ซานยิ่งและพูดกับเย่ซินกงว่า “ท่านเย่ ท่านอย่าเข้าใจผิดไป ที่ผมปฏิเสธ ผมไม่ได้จะขายให้ท่าน แต่ผม…อยากมอบมันให้ท่านต่างหาก！”

นี่…

หวางจื้อหรงที่อยู่ด้านข้างรู้สึกอึดอัดราวกับว่ากินแมลงวันอยู่ คำพูดที่พูดไปนั้นพิสูจน์แล้วว่าได้‘ใช้ความคิดเห็นที่เลว ไปคาดเดาคนที่มีคุณธรรมสูงส่ง’！

เขาสาปแช่งอย่างลับๆ ติงฉี่ซาน ตอแหลนักนะ！！！

มือของเย่ซินกงนั้นสั่นเทา แม้ว่าเงินจำนวนยี่สิบล้านนี้มันจะไม่มากอะไรนัก แต่ถ้าหากจ่ายออกไปแล้ว ก็คงจะลำบากน่าดู

ในเวลานี้ อีกฝ่ายเต็มใจที่จะให้เขาฟรีๆ ช่างมีความสุขเสียจริง

เขาพูด “ผมรู้สึกละอายใจจริงๆ”

“เฮ้ ท่านเย่ ท่านเป็นถึงนักปราชญ์เป็นแบบอย่างที่รุ่นของผมเคารพ ถ้าผมให้สิ่งนี้กับท่านได้ นั่นคือความมั่งคั่งของรุ่นต่อๆไป！และโปรดท่านเย่อย่าได้ละทิ้งมัน ได้โปรดเก็บมันเอาไว้”

เย่ซินกงเก็บสมุดเลียนแบบแล้วถามกลับไปอีกว่า “ไม่ทราบว่าฉันควรจะเรียกคุณอย่างไรดี？”

ติงฉี่ซานหยิบนามบัตรออกมา พร้อมกับยื่นให้อีกฝ่าย “นี่เป็นนามบัตรของผมนี้ ได้โปรดรับไว้ครับ”

เย่ซินกงรับมา แล้วหยิบการ์ดจากกระเป๋าของเขาแล้วส่งให้ติงฉี่ซาน “นี่คือบัตรสมาชิกของสหภาพการค้าศิลปะพู่กันจีนของตระกูลเย่ นายสามารถเข้าและออกจากเมื่อไหร่ก็ได้”

ติงฉี่ซานกระโดดอย่างมีความสุข

การ์ดใบนี้เป็นสิ่งที่ทุกคนที่เรียนวิชาอักษรวิจิตรฝันถึง ติงฉี่ซานจะต้องทำอย่างไรก็ไม่มีวันได้มันมา

ตอนนี้ความฝันเป็นจริงแล้ว หัวใจเบิกบานเหือเกิน

“ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆครับท่านเย่！”

เย่ซินกงยิ้ม “โอ้ ไม่ต้องเกรงใจหรอก นายสามารถตัดความรักจากผลงานและมอบมันให้แก่ผม ก็พิสูจน์แล้วว่านายมีเกียรติ ในอนาคต หวังว่าเราจะได้พูดคุยกันมากขึ้น”

“ไม่บังอาจไม่บังอาจ ผมแค่ต้องการเรียนรู้เท่านั้น”

ทั้งสองพูดอย่างสุภาพอีกสองสามคำและดื่มไวน์กันสักแก้ว ก่อนที่เย่ซินกงจะออกจากห้องที่นั่งพิเศษไปพร้อมกับสมุดเลียนแบบ

เย่ซินกงได้รับสมุดเลียนแบบของจริงของถังไป่หู่ ส่วนติงฉี่ซานก็ได้รับบัตรสมาชิกเช่นกัน ทั้งสองมีความสุขเป็นอย่างมาก มีเพียงหวางจื้อหรงเท่านั้นที่มีใบหน้าที่ดำคล้ำ ได้แต่กัดฟันกรอดๆ

ส่วนสวีชงก็ไม่ต้องพูดถึง ใช้เงินสิบล้านซื้อสมุดเลียนแบบของปลอมมา นั่นทำให้เขาอยากฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอด

ติงเมิ่งเหยนที่เงียบไปนาน ก็ไม่ลืมที่จะซ้ำเติมอีก “เฟิ่งหย่า เธอนี่แต่งกับผู้ชายที่ดีจริงๆเลยนะ ของปลอมราคาสิบล้านบอกว่าจะซื้อก็ซื้อซะงั้น แต่ก็นะ ใครให้สวีชงมีเงินมากมายขนาดนี้ล่ะ？เทียบไม่ได้กับสามีของฉันเลย มีเงินเดือนแค่แปดพันต่อเดือน คิดแล้วคิดอีกกว่าจะกล้าซื้อ ไม่มีความกล้าหาญเอาซะเลย”

เธอจงใจพูดกับเจียงชื่อว่า “เห้อ สามีของฉัน เมื่อไหร่นายจะเป็นได้แบบบ้านอื่นเขาบ้างนะหลับตาเหมือนลาโง่ อยากซื้ออะไรก็ซื้อ？”

เจียงชื่อส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

อย่าดูถูกความไร้เดียงสาของติงเมิ่งเหยน ถึงกระนั้นเธอก็ยังเป็นเพียงผู้หญิง บางครั้งก็พูดทำร้ายคนได้ราวกับมีดที่แหลมคม พูดจนทำให้คนอยากตายเลยก็มี

หวางเฟิ่งหย่ากัดฟันอย่างขมขื่น แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้

อาหารเย็นมื้อนี้ ข้อดีที่พูดมาครึ่งแรกหายไปหมด เพียงเพราะว่าสมุดเลียนแบบที่ได้มาเป็นของปลอม！

แม้แต่ ตระกูลหวางเองก็ถูกทำให้ขายหน้าอย่างหนักเลย

น่าเกลียดจริงๆ

ติงฉี่ซานเติมไวน์อย่างมีความสุข พร้อมกับพูดกับหวางจื้อหรงว่า “จื้อหรง มาเถอะ น้องพี่ไปด้วยกัน พวกเราตอนนี้ก็มีบัตรสมาชิกแล้ว อนาคตถ้านายอยากไปสโมสรตระกูลเย่ล่ะก็ ก็บอกฉันได้เลย ฉันจะพานายไป！”

หวางจื้อหรงโกรธมาก เขาสูดหายใจเข้าอย่างเย็นชา ดื่มอวยพรติงฉี่ซานอย่างไม่เต็มใจ