หัวหน้าพนักงานรถไฟไม่เพียงแต่จะไม่โกรธ กลับถูกคำพูดของเจียงชื่อทำให้รู้สึกขำ

มีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้าพนักงานรถไฟ สามารถพูดได้ว่า ที่นี่เขาใหญ่ที่สุด ทุกคนต่างก็ต้องเชื่อฟังเขา

นายคิดจะส่งเขาออกไปเหรอ

ด้วยอะไรมิทราบ

หัวหน้าพนักงานรถไฟหัวเราะอย่างเยาะเย้ย "ไอ้หนุ่ม นายคิดว่านายมีฝีมือดี ต่อสู้ได้ ก็คิดว่าโลกทั้งใบนี้หมุนรอบตัวแกหรือยังไง จะบอกอะไรให้ ความผิดในวันนี้ แกอยากจะหลบก็หลบไม่พ้น "

เจียงชื่อสีหน้านิ่งเฉยไร้ความรู้สึกยื่นมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อหยิบเอาสมุดบันทึกสีดำเข้มเล่มเล็กๆออกมาเล่มหนึ่ง โยนไปบนโต๊ะ

เขาไม่พูดอะไรทั้งนั้น

หัวหน้าพนักงานรถไฟนิ่งอึ้ง นี่จะทำอะไร

ติดสินบนเหรอ

เขาหยิบสมุดเล่มเล็กๆนั่นไปอย่างอดไม่ได้ เพิ่งจะเอาขึ้นมา หัวใจก็กระตุก รู้สึกว่าสมุดเล่มนี้เหมือนจะคุ้นตามาก เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

รอให้เขาเปิดสมุดออกมาดูแล้วก็ต้องพบกับความตกตะลึง สมุดเล่มเล็กนี้ มีเพียงเจ้าหน้าที่ชั้นสูงเท่านั้นที่จะมีบัตรประจำตัวเจ้าหน้าที่พิเศษได้

หัวหน้าพนักงานรถไฟอย่างเขา ไม่มีสิทธิ์จะถือครองได้

"นี่มัน……"

หัวหน้าพนักงานรถไฟมองสมุดเล่มเล็ก แล้วก็มองเจียงชื่อ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่าง

คนที่มีบัตรประจำตัวอย่างนี้ได้ นั่นเท่ากับว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นเป็นบุคคลที่ไม่ธรรมดาแน่ๆ

เมื่อเชื่อมโยงกับคำพูดของเจียงชื่อก่อนหน้านี้ หัวหน้าพนักงานรถไฟก็ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องราวไม่เหมือนที่ผ่านมา ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขา ไม่ได้ธรรมดาเหมือนที่เขาคิดเอาไว้

มือที่สั่นเทาของเขาเปิดสมุดสีดำเล่มเล็กๆออกมา

หลังจากอ่านสถานะของเจียงชื่ออย่างชัดเจนแล้ว เหงื่อเย็นก็ผุดขึ้นมาทั่วตัว

ผู้บริหารระดับสูง แห่งเขตเจียงหนาน

เมื่อเทียบกับเจียงชื่อแล้ว ตำแหน่งหัวหน้าพนักงานรถไฟแม้แต่มดก็เทียงไม่ได้ เขาคงกินดีเสือหัวใจหมีเข้าไป ถึงกับกล้าจับกุมตัวเจียงชื่อ

พรึ่บ

หัวหน้าพนักงานรถไฟรีบยืนขึ้นทันที ทำความเคารพให้กับเจียงชื่อ

ตำรวจรถไฟที่อยู่รอบๆต่างก็มองกันอย่างมึนงง ไม่เข้าใจว่าการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของหัวหน้าพนักงานรถไฟนั้นเพราะอะไรกันแน่

เจียงชื่อยื่นมือออกไปเก็บสมุดเล่มเล็กคืนมา

"ตอนนี้ ใครอยู่ใครไป รู้ดีแก่ใจแล้วใช่ไหม"

คำถามของเจียงชื่อทำเอาหัวหน้าพนักงานรถไฟตกใจจนวิญญาณหลุดออกจากร่าง เขารีบพยักหน้าทันที

"ขอโทษด้วย ผมไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของคุณ ถ้าหากคุณบอกผมก่อน คงจะไม่……"

"บอกให้รู้ก่อนเหรอ "เจียงชื่อยิ้มเย็นพูดว่า "ถ้าหากผมบอกให้คุณรู้ก่อน ผมจะได้เห็นความชุ่ยอย่างนี้ของคุณเหรอ เป็นถึงหัวหน้าพนักงานรถไฟ คุณละเลยต่อหน้าที่ครั้งแล้วครั้งเล่า คุณไม่อยากจะทำงานในตำแหน่งนี้แล้วมั้ง"

"ไม่ ผมอยากทำ ผมอยากทำต่อ"

"อยากทำ"

สมองของหัวหน้าพนักงานรถไฟคิดอย่างรวดเร็ว พูดอย่างเคารพนอบน้อมว่า "ผมผิดไปแล้ว คุณวางใจได้ ผมจะชดเชยความผิดของตัวเองเดี๋ยวนี้เลย เพื่อให้คุณพอใจ "

เขาโบกมือ พูดกับตำรวจรถไฟทั้งหมดว่า "มากับฉัน "

หัวหน้าพนักงานรถไฟพาตำรวจรถไฟออกไป กลับไปยังโบกี้05อีกครั้ง

ตอนนี้พวกซานเชียวทั้งหมดได้สติฟื้นกลับมาแล้ว ยังคงแย่งที่นั่งอีกครั้ง ซินยุ่นยังคงยืนอยู่ที่เดิม ตอนนี้เธอไม่สนใจที่นั่งของตัวเองแล้ว เธอสนใจแต่เพียงว่าเจียงชื่อจะไม่เป็นไร

เห็นหัวหน้าพนักงานรถไฟที่เดินเข้ามาอย่างโมโห ซินยุ่นคิดว่าเจียงชื่อพูดอะไรล่วงเกินคนอื่นเข้าให้แล้ว กำลังคิดจะเข้าไปช่วงเจียงชื่อพูดจาสองสามคำ

ใครจะรู้ หัวหน้าพนักงานรถไฟเดินไปหยุดตรงหน้าของพวกซานเชียว ชี้หน้าพวกเขาและตะคอกเสียงดัง"ที่นั่งตรงนี้ไม่ใช่ของพวกนาย รีบลุกขึ้นมา "

ซานเชียวถูกคนตีสั่งสอน ตอนนี้รู้สึกโมโหมาก เป็นเวลาที่ไม่สบอารมณ์ที่สุดแล้ว

เขาวางขาทั้งสองข้างลงไปบนโต๊ะอีกครั้ง พูดอย่างไม่พอใจว่า "ฉันไม่ลุก นายจะทำไม นายกล้าต่อยฉันเหรอ นายต่อยสิ นายต้องชดใช้ค่าเสียหายแล้วก็ติดคุกด้วย"