“ควรยกเว้นความแค้นไม่ใช่พันผูกให้มากขึ้น อีกอย่าง เจียงชื่อก็เป็นหลานเขยของคุณปู่ อาศัยโอกาสนี้เพื่อปรับความสัมพันธ์ของทุกคนไม่ใช่เรื่องที่ดีเหรอคะ?”

ถึงแม้จะพูดถูก แต่ว่าคนฟังจะรับฟังหรือไม่ก็อีกเรื่องหนึ่ง

ติงจ้งยังไม่ทันได้พูด ติงเฟิงเฉิงก็พูดขึ้นก่อน: “น้องสาม น้องพูดอะไร? ถ้าพวกน้องมาขอโทษจริงๆ ทำไมต้องมามือเปล่า? เห็นชัดว่าพวกน้องไม่มีความจริงใจ”

จิงจื่อยวี่พูดเสริม: “จริงด้วย ถอยหนึ่งก้าวแล้วมาพูดกัน สิทธิ์ในการใช้ก็ไม่ใช่ของพวกเรา เป็นสิทธิ์ของกรมโยธาธิการและผังเมือง พวกน้องมาทำให้คุณปู่ลำบากใจถึงห้องทำงาน คิดจะทำอะไรกันแน่?”

เห็นได้ชัด อีกฝ่ายไม่คิดจะช่วยเจียงชื่อ

สีหน้าของติงเมิ่งเหยนไม่สู้ดีเท่าไหร่

เธอรู้ดี ถึงแม้สิทธิ์ในการใช้จะเป็นของกรมโยธาธิการและผังเมือง แต่สิทธิ์ในเขตสุสานที่วางแผน ยกให้บริษัทติงหรงแล้ว พวกเขาอยากจะให้ใครใช้ แค่บอกกับเบื้องบนก็พอแล้ว

ดังนั้น ขอแค่ติงจ้งพยักหน้า ก็ไม่มีปัญหาแม้แต่น้อย

ติงเมิ่งเหยนรีบพูด: “ถ้าอย่างนั้นคุณปู่ก็ช่วยพวกเราพูดกับกรมโยธาธิการและผังเมืองหน่อยสิคะ ต้องการอะไรก็เสนอมาได้เลยค่ะ ต้องการเงินหรือว่าอะไร ก็ได้ทั้งนั้น”

เงิน?

นี่ไม่ใช่เรื่องของเงิน!

ติงจ้งครุ่นคิด ยิ้มร้ายกาจ: “ทำได้ทุกอย่างใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้น เจียงชื่อ แกคุกเข่าตรงหน้าฉัน ขอโทษฉัน ฉันจะไปคุยกับหัวหน้ากรมโยธาธิการและผังเมือง ดูสิว่าจะให้สิทธิ์ในการใช้กับแกสักที่ได้ไหม”

พูดแบบนี้ แต่ความเป็นจริงติงจ้งไม่คิดจะช่วยเจียงชื่อ

เขาแค่อยากให้เจียงชื่อคุกเข่าคำนับให้ตนเท่านั้น

หลังจากคำนับแล้ว ติงจ้งก็ไม่คิดจะช่วย

เจียงชื่อที่เข้าใจโลกจะไม่รู้ได้ยังไง?

อีกอย่าง เข่าของผู้ชายมีค่าดั่งทอง เขาจะคุกเข่าให้ติงจ้งได้ยังไง?