“หยางจุนหรู เธอไม่ต้องมาแสดงเลย!”

เสียงตะโกนนั่นทำให้หยางจุนหรูถึงกับงงไปเลย อีกฝ่ายนั้นสามารถเรียกชื่อของเธอออกมาได้อย่างถูกต้อง ดูแล้ว คนคนนี้น่าจะรู้จักเธอจริงๆ

แต่ไม่ว่าจะมองยังไง เธอก็จำเขาไม่ได้เลยสักนิด

ในตอนนั้นเอง ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็ทำตาประหลาดใจ แล้วพากันเดินหลบให้ไกลออกไป

อย่าคิดว่ามีคนอยู่เยอะ มีแต่พวกที่มุงดูทั้งนั้น คนที่กล้าเข้ามาช่วยจริงๆ กลับไม่มีแม้แต่คนเดียว

ชายผมยาวปานกลางเดินมาถึงก็จับข้อมือของหยางจุนหรูทันที “กลับไปกับฉันเดี๋ยวนี้!”

แล้วหยางจุนหรูก็ได้รู้ตัวขึ้นมาทันที ว่าตัวเองน่าจะเจอกับพวกนักต้มตุ๋นเข้าซะแล้ว เธอจึงรีบตะโกนออกมาว่า “ปล่อยนะ ฉันไม่รู้จักคุณ หลีกไปเดี๋ยวนี้เลย!”

“เยี่ยม ปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่มั้ย? พออยู่กับไอ้แมงดาก็ลืมผัวของตัวเองไปแล้ว?”

ถึงคนอื่นจะไม่รู้ แต่คิดว่าหุ้นส่วนของคลินิกจะไม่รู้เลยเหรอ?

เขาเดินมาข้างหน้าแล้วผลักชายผมยาวปานกลางไปทีหนึ่ง “คุณเชื่อรึเปล่าว่าผมจะแจ้งตำรวจ?”

“หึ ใช้กำลังใช่มั้ย? เพื่อน กระทืบคนได้แล้ว!”

ไม่นาน ก็มีชายฉกรรจ์สี่คนปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วล้อมหยางจุนหรูกับหุ้นส่วนคนนั้นไว้ โดยไม่เปิดช่องว่างให้ทั้งคู่ได้หนีไปเลย

ชายฉกรรจ์สองคนมาถึงก็จับหุ้นส่วนคนนั้นกดไว้ โดยไม่เปิดโอกาสให้เขาได้แจ้งตำรวจ

จากนั้น ชายผมยาวปานกลางกับชายฉกรรจ์อีกสองคนก็ได้เข้ามาล็อกแขนล็อกขาของหยางจุนหรู แล้วหิ้วเธอไปยังรถตู้ที่จอดอยู่ข้างทาง

หยางจุนหรูทั้งขัดขืนทั้งตะโกน

“ปล่อยฉันนะ ฉันไม่รู้จักแก ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

เมื่อเธอตะโกนออกมาอย่างน่าสลดใจขนาดนี้ ในที่สุดก็มีพลเมืองดีที่ทนฟังไม่ได้ เดินเข้ามาแล้วตักเตือนอย่างโมโหว่า “นี่พวกแกคิดจะทำอะไร?”

ในตอนนั้นเองชายผมยาวปานกลางไม่เพียงแต่ไม่โมโห แต่เขากลับร้องไห้ออกมา

สมองของคนที่ผ่านไปผ่านมาพวกนี้มันทำมาจากอะไรกันเนี่ย?

ดูไม่ออกเหรอว่านี่มันเป็นการลักพาตัวต่อหน้าสาธารณชนน่ะ?

แคร็ก!!!

หุ้นส่วนคนนั้นรีบลุกขึ้นมา ยาที่เพิ่งซื้อได้ก็ไม่เอามันแล้ว เขารีบวิ่งกลับไปที่คลินิกเหรินจื้อเพื่อขอให้คนช่วย

ตัดมาที่รถตู้สีขาวคันนั้น

มันได้วิ่งออกจากถนนเส้นหลักอย่างรวดเร็ว แล้วขับไปตามทางที่คดเคี้ยวไปมา

ภายในรถ ชายฉกรรจ์หลายคนได้ใช้เทปกาวสีดำพันแขนกับขาของหยางจุนหรูเอาไว้ แล้วใช้ผ้าขนหนูอุดไปที่ปากเธอกันไม่ให้เธอแหกปากไปตามทาง

ชายผมยาวปานกลางเช็ดน้ำตาที่หางตาออก แล้วพูดไปขำไปว่า “เป็นไงน้องๆ การแสดงของพี่ใหญ่ใช้ได้มั้ย?”

ชายคนหนึ่งได้ชูนิ้วโป้งขึ้น “การแสดงของพี่ใหญ่นี่มันสุดยอดจริงๆ น้ำตาบอกไหลก็ไหล เก่งกว่าพวกดาราดังที่มีค่าตัวเป็นสิบล้านซะอีก พี่สามารถไปรับรางวัลออสก้าได้แล้ว!”

ชายผมยาวปานกลางหัวเราะออกมาเสียงดัง รู้สึกถูกใจกับการยกยอแบบนี้มาก

หันกลับมา มองไปยังหยางจุนหรูที่กำลังทำหน้าน่าสงสารอยู่ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย “ใช้ได้ สินค้าที่ประธานจูแนะนำนี่มันมีระดับจริงๆ สินค้าที่ระดับสูงแบบนี้ ท้องตลาดในตอนนี้ไม่ได้พบเจอกันบ่อยๆ วันนี้นี่ช่างโชคดีจริงๆ ต้องขอบคุณการสนับสนุนความสุขของเราจากเจ้านายหยาง ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!

คนอื่นๆ ต่างก็พากันยิ้มออกมาอย่างหิวกระหาย

เหตุผลเดียวที่พวกเขาติดตามชายผมยาวปานกลางก็เพราะว่าตะเภาเดียวกันนี่แหละ

“ลูกพี่ เดี๋ยวต้องแบ่งน้ำซุปให้พวกน้องๆ กินด้วยนะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว รอฉันกินเนื้อหมดแล้ว พวกแกค่อยกินน้ำซุป ลูกพี่อย่างฉันเคยทำไม่ดีกับพวกแกด้วยเหรอ? พวกแกสบายใจได้เลย!”

คนกลุ่มนั้นพูดคุยกันอย่างหยาบคาย เมื่อหยางจุนหรูได้ยิน มันก็ทำให้เธอสิ้นหวังยิ่งกว่าเดิม ผู้ชายห้าคน

ผู้ชายที่ชั่วช้าหยาบคายห้าคน

เกรงว่าหยางจุนหรูจะต้องประสบกับช่วงที่เลวร้ายที่สุดของชีวิตแล้วล่ะ ต่อให้อยากจะฆ่าตัวตายก็ทำไม่ได้

ชายผมยาวปานกลางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาให้หยาจุนหรู ยื่นมือไปบีบแก้มของเธอทีหนึ่ง แล้วพูดไปยิ้มไปว่า “น้องสาว ไม่ต้องร้องไห้นะ ฉันจะทำดีกับเธอให้มากๆ เลย”

“พวกเราไม่ใช่คนที่ชอบใช้ความรุนแรง ขอแค่เธอยอมให้ความร่วมมือ แล้วเราจะทำให้เธอได้รับรู้ว่าอะไรคือการมีความสุขจนแทบตาย”

“จริงด้วย น้องสาวจำเอาไว้นะ ชื่อของสุดหล่อคนนี้คือ ‘ไอ้ชี’ จากนี้ไปฉันก็จะกลายเป็นผู้ชายของเธอ เข้าใจมั้ย?”