วันรุ่งขึ้น เจียงชื่อออกจากบ้านด้วยเสื้อสูทสีดำ กางเกงสแล็ค รองเท้าหนังสีดำ เสื้อเชิ้ตสีดำ อารมณ์ของเขาเป็นสีดำและเต็มไปด้วยความหนักใจ

เมื่อเขามาถึงห้องโถงเซ่นไหว้ตระกูลเฉิง ทั้งห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายความเศร้าโศก

ถึงแม้ว่าเวลาจะช่วยให้บาดแผลเลือนรางไป แต่บาดแผลก็อยู่ที่เดิมเสมอ

ท่ามกลางสายตาของทุกคน เจียงชื่อเดินอย่างเชื่องช้าไปที่หน้าห้องโถงเซ่นไหว้ของเฉิงไห่ มองโลงศพสีดำด้วยความเจ็บปวดดั่งมีดกรีดลงกลางใจ

คุกเข่าลงตรงหน้าโลงศพของเฉิงไห่ แล้วเคาะหัวลงกับพื้นหนักๆสองสามครั้ง

“ลุงเฉิง ไปสบายแล้วสินะ”

ว่ากันว่าหลังจากที่ตายไปแล้วเจ็ดวัน วิญญาณจะกลับมาเยี่ยมคนในครอบครัว หลังจากสะสางเรื่องค้างคาใจทั้งหมดแล้ว ถึงจะจากโลกมนุษย์ไปได้อย่างสงบ จากนั้นก็ไปรายงานตัวต่อยมโลก

ถ้าหากยังมีเรื่องค้างคาใจจนทำให้วิญญาณยังคงอยู่ที่บ้าน ก็จะทำให้กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน

เฉิงไห่ถูกทรมานจนเสียชีวิต

ดังนั้น เจียงชื่อจึงต้องการแก้แค้นแทนเฉิงไห่ เพื่อให้เฉิงไห่จากโลกไปอย่างสงบสุขไม่มีเรื่องค้างคาใจ

เขาค่อยๆลุกขึ้น

แต่คนที่ตายคือเฉิงไห่ ผู้ที่เป็นเหมือนปู่ของเจียงชื่อมาทั้งชีวิต พูดเพียงไม่กี่ประโยคคิดว่ารอดจากการลงโทษอย่างนั้นเหรอ?

ฝันไปเถอะ!

เจียงชื่อเหมือนเสาที่ตั้งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน

เหยียนไคเหวินกังวลมากจริงๆ “เจียงชื่อ คุณพูดอะไรหน่อยสิ ได้หรือไม่ได้?”

ขณะเดียวกัน ฝั่งจูหยุนเฉียงกลับหัวเราะออกมา “ไคเหวิน แกนี่มันขี้ขลาดจนใช้ไม่ได้ มาถึงตอนนี้แล้ว คนเขาจะฟังคำพูดเหลวไหลสองสามประโยคของแกหรือไง? คิดมากไปแล้ว”

เหยียนไคเหวินจ้องจูหยุนเฉียงตาเขม็ง “แกอยากตายก็ตายไปเองสิ ฉันไม่ไปกับแกด้วยหรอก!”

“แกคิดว่าแกไม่อยากตายแล้วแกจะไม่ตายงั้นเหรอ?”

ทั้งสองคนยังคงทะเลาะกันไม่หยุด

เจียงชื่อขมวดคิ้วแน่น อยู่ในห้องโถงเซ่นไหว้ของเฉิงไห่แต่ทำไมถึงได้กล้าเอะอะโวยวายเสียงดังแบบนี้?

“ตบปาก!”

ทันใดนั้น ผู้ชายสองคนก็ถือแผ่นไม้เดินเข้ามา จากนั้นก็ฟาดไปที่ปากของจูหยุนเฉียงและเหยียนไคเหวิน จนเลือดสดๆไหลออกมา

หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองคนก็เงียบสนิท