ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้มีชื่อว่าหยางกวาง เขาเคยเป็นรองประธานสมาพันธ์นักศึกษาในสมัยเรียนมหาลัย

ในช่วงเวลานั้น หยางกวางไม่เพียงแต่มีหน้าตาที่หล่อเหลา มีผลการเรียนดีเด่น และยังมีความสามารถในทางด้านกีฬาอีกด้วย นอกจากนี้เขายังเป็นทายาทของครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวย

ซึ่งผู้ชายที่เพอร์เฟคในทุกๆ ด้านแบบนี้ จึงกลายเป็นดั่งเจ้าชายที่มีเสน่ห์ของสาวๆ ในสถาบันโดยธรรมชาติ

แน่นอนว่าผู้หญิงทั่วไปอาจไม่คู่ควรสำหรับเขา

และคนที่สามารถทำให้หยางกวางหวั่นไหวนั้นก็มีเพียงดาวมหาลัยอย่างติงเมิ่งเหยน

เพราะความงามของติงเมิ่งเหยนได้พิชิตใจของชายทุกคนในมหาลัย

และยังได้ชนะใจของหยางกวางด้วย

หยางกวางเคยเขียนจดหมายรักถึงติงเมิ่งเหยน เขาเคยชวนเธอไปดูหนังกินข้าวด้วยกัน นอกจากนี้ยังเคยให้เหล่าสโมสรนักศึกษาคอยช่วยเขาในการจีบติงเมิ่งเหยน

เขาใช้ทุกวิธีในการเข้าหาติงเมิ่งเหยน แต่สุดท้ายก็ต้องผิดหวัง!

เพราะติงเมิ่งเหยนไม่ได้สนใจในตัวเขาเลย

หรืออาจจะบอกได้ว่าติงเมิ่งเหยนในวัยนั้นไม่ได้สนใจเรื่องความรัก และเธอยังมีความกลัวกับการต่อต้านหนุ่มๆ ที่มาตามจีบเธออีกด้วย

ดังนั้นเมื่อต้องเผชิญกับการตามตื๊อของผู้ชายที่ไม่รู้จักเลิกรา ติงเมิ่งเหยนไม่เพียงแต่ไม่สนใจ แต่กลับรู้สึกรำคาญด้วยซ้ำ สุดท้ายก็ต้องจบอย่างไม่ลงเอย

แต่ใครจะไปคิดว่าชายคนที่เคยตามจีบเธอมาหลายปีคนนี้กลับกลายเป็นแฟนของรูมเมทเธอในสมัยเรียนไปได้?

ความจริงแล้วเชี่ยจื้อเหม่ยก็ดูดีเลยทีเดียว แต่เมื่อต้องเทียบกับติงเมิ่งเหยนแล้วเธอก็ดูธรรมดาไปเลย

ในช่วงที่หยางกวางจีบติงเมิ่งเหยน เชี่ยจื้อเหม่ยก็พยายามเอาใจหยางกวาง จนในที่สุดเธอก็ได้เขาไปครอง แต่ต้องขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือจากติงเมิ่งเหยน

ถ้าติงเมิ่งเหยนไม่ได้เพิกเฉยต่อหยางกวาง หยางกวางก็คงไม่เปลี่ยนใจไปชอบเชี่ยจื้อเหม่ย

แต่ด้วยเหตุนี้ ทั้งหยางกวางกับเชี่ยจื้อเหม่ยต่างก็ไม่ชอบติงเมิ่งเหยน

หยางกวางเกลียดเธอที่ไม่สนใจเขาในตอนนั้น ส่วนเชี่ยจื้อเหม่ยก็อิจฉาความงามของติงเมิ่งเหยนอย่างเข้าไส้

เมื่อพบกันอีกครั้งในรอบหลายปีที่ผ่านมานี้ เชี่ยจื้อเหม่ยจึงจงใจควงแขนของหยางกวางแล้วพูดอย่างเย้ยหยันว่า "เมิ่งเหยน บังเอิญจริงๆ เลยนะที่เจอกันที่นี่ แล้ว เธอมาซื้อรถเหมือนกันเหรอ?"

"เออ ฉันก็……"

ก่อนที่ติงเมิ่งเหยนจะพูดต่อ เจียงชื่อก็พูดแทรกว่า "ใช่ครับ เรามาซื้อรถที่นี่เหมือนกัน"

เชี่ยจื้อเหม่ยในขณะนี้เพิ่งสังเกตเห็นเจียงชื่อ เธอมองเขาอย่างละเอียดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย

"เมิ่งเหยน เขาคนนี้คงไม่ใช่……"

ติงเมิ่งเหยนควงแขนของเจียงชื่อแล้วตอบอย่างมั่นใจว่า "ใช่ เขาเป็นสามีของฉัน เจียงชื่อ"

เชี่ยจื้อเหม่ยถึงกับอดขำไม่ได้

"หึ ๆ ๆ เมิ่งเหยนเอ๋ยเมิ่งเหยน เธอนะเธอ เคยเป็นดาวมหาลัยแท้ๆ อีกอย่างยังมีหนุ่มๆ ไฮโซหน้าตาดีมาจีบเธอตั้งมากมายไม่ใช่เหรอ?"

"ตัวเลือกเยอะเกินไป สุดท้ายเลือกคนบ้านนอกอย่างนี้?"

"ดูจากการแต่งตัวแล้ว……ทั้งชุดคงไม่ถึงสองร้อยหรอกมั้ง?"

หยางกวางก็ยิ้มและส่ายหัวพูด "เมิ่งเหยน ผมยังคิดว่าที่คุณปฏิเสธผมในตอนนั้นก็เพราะคุณคิดว่าผมไม่คู่ควรสำหรับคุณ หรือคุณมีคนที่ดีกว่าผมตามจีบคุณอยู่ แต่ทำไมสุดท้ายคุณถึงเลือกคนแบบนี้? ดูเหมือนว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่ผมแต่เป็นรสนิยมที่แปลกประหลาดของคุณมากกว่านะ"

ทั้งสองช่วยกันอย่างเข้าขา ทำให้ติงเมิ่งเหยนไม่รู้จะตอบอย่างไร

เธอได้แต่กัดฟันไว้แน่นๆ ในใจอยากหักล้างความคิดของพวกเขา แต่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร ถึงแม้เจียงชื่อจะดีต่อเธอมาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าเจียงชื่อนั้นเป็นคนจน!

เงินเดือนแค่แปดพันจะไปเทียบกับทายาทเศรษฐีอย่างหยางกวางได้อย่างไร?

ในขณะนี้ เจียงชื่อก็พูดขึ้นอย่างใจเย็นว่า "พวกคุณสองคน คนหนึ่งเป็นสินค้าราคาต่ำที่เมิ่งเหยนไม่ต้องการ ส่วนอีกคนก็เป็นผลิตภัณฑ์คุณภาพต่ำที่ไม่สามารถเทียบได้กับเมิ่งเหยนได้"

"สินค้าราคาต่ำกับผลิตภัณฑ์คุณภาพต่ำ ช่างเข้ากันได้จริงๆ"