ช่วงเวลาแบบนี้เลือกที่จะ “ประกาศสงคราม” กับเจียงชื่อ ก็เหมาะสมแล้ว

เหวยซือสูบบุหรี่ไป ในหัวก็นึกถึงตอนแรกที่อยู่ที่มิลาน มีโอกาสตั้งหลายครั้งที่เขาจะถูกเจียงชื่อทำลาย

นั่นคือความล้มเหลวครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตของเขา

ทำให้เขาโงหัวไม่ขึ้นต่อหน้าท่านอู๋

เป็นผู้ชาย ไม่ว่าจะล้มลงที่ไหนก็ต้องลุกขึ้นมาให้ได้ มีดเล่มนี้ที่เจียงชื่อมอบให้เขา เขาต้องแทงกลับไปอย่างแน่นอน

ขณะที่กำลังคิด ประตูออฟฟิศก็ถูกคนเคาะ

“เข้ามา”

มีเสียงเอี๊ยดแล้วประตูก็เปิดออก ผู้ชายใส่แว่นดูสุภาพอ่อนโยนคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

เขาคือผู้ช่วยของเหวยซือ—ตันหลงชิง

เวลานี้ ตันหลงชิงที่ถือแล็ปท็อปไว้ในมือข้างหนึ่ง รีบสาวเท้ามายืนอยู่ด้านหน้าของเหวยซือ

“โธ่ ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้น รอให้เจียงชื่อแก้ปัญหาเรื่องการพาตัวจูหยุนเฉียงมาให้ได้ก่อน พวกเราค่อยลงมือทีหลัง”

“ห้ะ?”

“ฉันไม่อยากให้จูหยุนเฉียงสวะนั่นมารวมอยู่กับฉัน ครั้งนี้ฉันต้องการแค่จะป่วนเจียงชื่อนิดหน่อย ให้เขารู้ว่าฉันมีตัวตน ถือเป็นการประกาศสงคราม ยังไม่ได้เอาจริง”

ตันหลงชิงรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้น ท่านประธานกรรมการอยากให้ผมทำยังไง?”

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เหวยซือก็โบกมือเรียกเขา “มานี่ ฉันจะบอกรายละเอียดขั้นตอนให้นายฟัง”

ตันหลงชิงเอาหูเข้าไปใกล้ หลังจากฟังคำอธิบายของเหวยซือจบก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านประธานกรรมการ แค่นี้เองเหรอ? มันแทบจะไม่มีผลกระทบกับเจียงชื่อเลยนะ”

เหวยซือหัวเราะ

“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าอยากให้เจียงชื่อเจ็บหนักสักหน่อย ก็แค่อยากให้เขารู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของฉัน”

“ไปเถอะ”

ตันหลงชิงเก็บแล็บท็อปแล้วก็หมุนตัวเดินจากไป

เหวยซือยังคงสูบบุหรี่และมองฟ้าสีครามด้านนอกหน้าต่างต่อ แล้วก็กล่าวกับตัวเอง “เครื่องประดับเส้ายินกระจายออกไปรอบด้าน รากฐานมั่นคง เจียงชื่อ รอการโต้กลับทุกด้านจากฉันก่อนเถอะ”