“อืม”

เริ่นจื่อหลันเปิดประตูและนั่งที่เบาะหลังโดยไม่ได้พูดอะไรมาก จากนั้นเจียงชื่อก็ขับรถพาเธอออกไป

ระหว่างทางเริ่นจื่อหลันร้องไห้ไม่หยุด

สี่สิบนาทีต่อมา

รถหยุดที่หน้าประตูวิลล่าเดี่ยว ประตูรถเปิดออก เจียงชื่อก็ประคองเหรินเริ่นจื่อหลันออกจากรถ และทั้งสองเดินเข้าไปในวิลล่าทีละคน

เจียงชื่อมอบกุญแจให้กับเริ่นจื่อหลัน

“คุณน้าหลันครับ จากนี้ไปที่นี่จะเป็นบ้านของคุณ”

“นี่…มันจะดีเหรอ?”

“คุณไม่ชอบเหรอครับ?”

“ไม่ใช่แบบนั้น นี่มันแพงเกินไปแล้ว”

เจียงชื่อยิ้ม “ฉันจำได้เสมอว่าการดูแลที่คุณมีต่อครอบครัวของเราในตอนนั้น เงินเพียงเล็กน้อยนี้ไม่มีอะไรเลย นอกจากนี้ คุณและฉีอิงจือก็อยู่ในภาวะที่ใกล้จะถึงจุดจบ และการหย่าร้างก็หลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว ต่อไปนี้คุณคงไม่กลับไปอยู่กับเขาอีกแล้ว ดังนั้นเราก็ต้องหาที่อยู่ใหม่สิถูกไหมครับ?”

เริ่นจื่อหลันมาคิดดูแล้วก็รู้สึกว่าคำพูดของเขานั้นสมเหตุสมผลดี ดังนั้นเธอจึงไม่ปฏิเสธเขาอีกต่อไป

เธอถามว่า “จริงสิ ใครคือคนที่ช่วยฉันไว้เมื่อกี้นี้?”

เจียงชื่อไม่ได้ตอบโดยตรง

“ไม่สำคัญว่าใครช่วยคุณไว้ สิ่งที่สำคัญคือคุณปลอดภัยแล้ว”

“อีกอย่าง คุณน้าหลันลืมคนที่มาช่วยคุณไว้เถอะ ลืมทุกอย่างที่เกินขึ้นในวันนี้ให้หมด”

ในขณะนี้เริ่นจื่อหลันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ในตัวของเจียงชื่อ

เธอรู้สึกว่าเจียงชื่อไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

แน่นอนว่าเขาไม่ใช่นักธุรกิจที่แสวงหากำไรเท่านั้น และไม่ใช่นักเลงที่หาเรื่องต่อสู้กับคนอื่นไปวันๆด้วย เธอรู้สึกถึงการฆ่าที่รุนแรงในตัวของเจียงชื่อ

นั่นคือออร่าที่ต้องผ่านการต่อสู้และการสังหารเป็นเวลาหลายปีเท่านั้นจึงจะสร้างขึ้นมาได้

“ชื่อเอ๋อคุณเคยบอกว่าคุณเป็นทหารมาห้าปีแล้ว”

“มันคงยากมากใช่ไหม?”

เจียงชื่อหัวเราะอย่างแผ่วเบาและพูดว่า “มีพี่น้องและศาสนาเป็นที่พึ่งพา มันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น”

เขาเดินมานั่งข้างๆเริ่นจื่อหลัน “อ้อจริงสิ คุณน้าหลันยังมีอีกเรื่องที่ผมหวังว่าคุณจะสัญญากับผมได้”

“เรื่องอะไรเหรอ”

“ผมอยากให้คุณลาออกจากบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้อง และมาที่อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ของผม ประที่หนึ่ง ผมจะได้ปกป้องคุณได้สะดวกยิ่งขึ้น ประการที่สอง ผมต้องการครูการแสดงที่ยอดเยี่ยมเช่นคุณด้วย”

อันที่จริงยังมีเหตุผลประการที่สามด้วย เขาหวังว่าจะได้อยู่กับเริ่นจื่อหลันให้นานขึ้นและหวนคิดถึง 'ความรักของมารดา' ที่เขามีเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก

เริ่นจื่อหลันพยักหน้าอย่างจริงจัง “โอเค น้าสัญญา!”

วันถัดไป

เหตุการณ์สำคัญสองเหตุการณ์เกิดขึ้นในเขตเจียงหนาน

อย่างแรก พบศพมากกว่าสิบศพบนถนนสายหนึ่ง และสภาพศพนั้นน่าสยดสยองอย่างมาก และในขณะนี้ยังจับตัวฆาตกรไม่ได้

ประการที่สอง ผู้กำกับชื่อดังฉีอิงจือและดาราดังโหลวซินเยว่นำไปแขวนไว้บนเสาโคมไฟถนน และโดนเหยียบหยามและถูกกระทำอย่างโหดร้าย

สองกรณีนี้กระตุ้นการอภิปรายทางสังคมครั้งใหญ่

ไม่มีใครรู้ว่าความหมายที่แฝงอยู่ในเบื้องหลังของเหตุการณ์ในครั้งนี้คืออะไร

ในเวลาเดียวกันเริ่นจื่อหลันก็ทำสองสิ่งเช่นกัน อันดับแรกหย่ากับฉีอิงจือต่อจากนั้นก็ลาออกจากบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้อง

หลังจากที่เธอลาออก เธอก็ได้รับคำเชิญจากอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ทันที และกลายเป็นครูสอนการแสดงของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์

ตั้งแต่นั้นมาเริ่นจื่อหลันก็กลายเป็นสมาชิกของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์อย่างเป็นทางการ

ทันทีที่เธอลงนามในสัญญานั้น รอยยิ้มเบิกบานก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของประธานเฉิงดันถิง และมาต้อนรับเริ่นจื่อหลันด้วยตนเอง

เฉิงดันถิงผู้ซึ่งทำงานอย่างหนักในฮอลลีวูดของอเมริกามาหลายปีเช่นกัน จึงคุณเคยกับชื่อของคนดังอย่างเริ่นจื่อหลันเป็นอย่างดี

เธอเป็นครูที่ยอดเยี่ยมที่มีประสบการณ์ด้านการแสดงที่หลากหลายมาก และเป็นบุคคลอัจฉริยะที่ได้ฝึกฝนนักแสดงยอดเยี่ยมจำนวนมากด้วย

หากสามารถซึมซับคนที่มีความสามารถดังกล่าวเข้าสู่อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ได้ ก็จะเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ได้อย่างมาก ในอนาคต ชั้นเรียนฝึกอบรมศิลปินจะปลูกฝังศิลปินคุณภาพสูงขึ้นเรื่อยๆ

ฐานของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์กำลังหนักแน่นขึ้นเรื่อยๆในเขตเจียงหนาน และมีแนวโน้มที่จะแทนที่บริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องด้วย!

ในสำนักงาน

เจียงชื่อจิบชาและมองดูท้องฟ้าสีครามเมฆสีขาวนอกหน้าต่างด้วยความครุ่นคิด

“พ่อครับ ผมพาคุณน้าหลันมาอยู่กับเราแล้วนะ”

“ต่อไปนี้ผมจะดูแลเธอเหมือนดั่งดูแลแม่ของตัวเอง”

“เพียงแต่……”

“พ่อครับ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? คุณยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า? คุณรู้หรือไม่ว่าโม่ไม่อยู่แล้ว”

“พ่อครับ……”