โหลวซินเยว่พูดแล้วพูดอีก “ ตอนนี้คุณกำลังแสดงเป็นมือที่สามที่น่าสงสารงั้นเหรอ ทั้งทุกข์ทั้งไม่พอใจ ฉันจะเล่นเป็นตัวประกอบให้คุณเอง เมื่อฉันชอบไป เธอก็ล้มลงไปแรงๆนะ จากนั้นก็หลั่งน้ำตาแห่งความทุกข์ทรมานนั้นออกมา เข้าใจไหม? ”

“ อึ้ม ” หลิงเหยาพยักหน้า

“ ดี งั้นมาพิสูจน์กันดู ”

โหลวซินเยว่อาสามาเล่นเป็นตัวประกอบเอง ง้างมือขึ้น ตบลงไปที่หน้าของหลิงเหยาเข้าอย่างจัง

เพี๊ยะ!!!

เสียงตบหน้าที่ชัดแจ๋ว ดังก้องในหูของทุกคน

ฝ่ามือนาบลงไปบนใบหน้าของหลิงเหยาอย่างจัง ฟาดสุดแรงกล้าลงไปในตอนที่หลิงเหยายังไม่พร้อม มันไม่ต้องแสดงแล้ว เธอล้มลงบนพื้นอย่างสมจริง

เสียงของแรงกระแทก ล้มลงราวกับว่ากระดูกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

น้ำตาที่เปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวด และคับข้องใจหลั่งไหลออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

ทุกคนต่างมองหลิงเหยาด้วยความเห็นอกเห็นใจ การแสดงแบบนี้ มันช่างน่าสมเพชมากเกินไปแล้ว

ปกติแล้วการตบในการแสดงหนังนั้น ใช้ ‘ มุมกล้อง ’ ทั้งหมดเพื่อให้ได้ฉากที่ต้องการ มองไปแล้วดูเหมือนว่าจะโดนตบจริงๆ แต่แท้จริงแล้วเป็นเพียงการตบลอยๆ ไม่ได้ทำให้นักแสดงได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย

ทว่าครั้งนี้……

โหลวซินเยว่ได้ตบเข้าไปอย่างจังที่หน้าของหลิงเหยาจริงๆ

ไม่การผ่อนปรน

ไม่ใช่การแสดง

เป็นการตบเธอเข้าให้จริงๆ

ไม่ว่าจะเป็นใครก็มองออก ว่าโหยวโหลวซินเยว่นั้นแกล้งแสดงเพื่อมาระบายความคับข้องใจของเธอ

เธอมองดูถูกหลิงเหยาจากบนลงล่าง เห็นอีกฝ่ายร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ก็มีความสุขขึ้นมามาก

“ อึ้ม ครั้งนี้ล้มค่อยดูสมจริงหน่อย น้ำตาไหลก็ออกมาไม่เลวเลย ดีมาก ”

“ ครั้งต่อไปก็เล่นแบบนี้อีกนะ ได้ยินไหม? ”

หลิงเหยาไม่กล้าที่จะพูดอะไรมาก ได้แต่พยักหน้าเพื่อแสดงให้เห็นว่าเข้าใจ

โหลวซินเยว่ออกมาจากฉาก ตัวเองก็ได้สั่งแทนผู้กำกับ “ นักแสดงทุกคนพร้อม Action!!!”

แต่ที่สุดแล้ว ครั้งนี้กลับล้มเหลวอีกครั้ง

นักแสดงคนอื่นๆไม่ได้โหดเท่าโหลวซินเยว่ ที่จะไปพลั้งมือไปตบจริงๆ

โหลวซินเยว่โกรธมากจนเดินไปถึงตรงกลางกอง และชี้ไปที่นักแสดงตัวประกอบหญิง แล้วตะโกนขึ้น “ เธอไม่ได้กินข้างหรือไง? ทำไมมือไม่มีแรงเลยฮะ เล่นออกมาแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน? ”

“ ฉันจะเล่นให้เธอดูอีกรอบนะ เบิกตาดูให้ชัดๆ ก็แล้วกัน ดูว่าฉันตบอย่างไง!”

เธอง้างมือขึ้น และกำลังจะตบไปที่หลิงเหยาอีกครั้ง

ยังจะมีใครอีกบ้างที่ดูไม่ออกว่าเธอยังตบไม่พอ และทำเป็นว่าแสดงหนังเพื่อให้ได้ตบหลิงเหยา และระบายความโกรธต่อไป

ทุกคนต่างรู้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดทั้งนั้น

ถ้าพูดอะไรออกมาในตอนนี้ก็ต้องโดนยามลากตัวออกไป โหลวซินเยว่ก็เป็นเหมือนดั่งราชินีของที่นี่

หลิงเหยาหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง

วันนี้ เธอถือว่าทำเต็มที่ที่สุดแล้ว

เมื่อทุกคนต่างคิดว่าหลิงเหยาจะโดนตบอีกครั้ง และจะโดนตอบให้ไปนอนบนพื้น และร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง ได้มีร่างหนึ่งเดินเข้ามาขวางข้างหน้าด้วยความเร็วราวกับสายฟ้าฟาด

และบังตราหน้าของหลิงเหยา

ยกมือขึ้น คว้าแขนของโหลวซินเยว่ลงด้วยมือเดียว

รอบๆเงียบไปชั่วขณะ

“ เจียงชื่อ!” เริ่นจื่อหลันตกอกตกใจ คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆเจียงชื่อจะวิ่งไปที่นั่นด้วยความเร็วขนาดนี้ ในตอนนั้นเองก็กังวลเรื่องความปลอดภัยของเจียงชื่อด้วย

โหลวซินเยว่เห็นว่ามีคนมาหยุดตัวเองไว้ จึงเกิดความกังวล

“ นายเป็นใคร? ”

“ ใครอนุญาตให้นายวิ่งออกมา? ”

“ ขัดขวางการแสดงของฉันน่ะรู้ไหม? รีบออกไปให้พ้นซะ!”

โหลวซินเยว่อยากที่จะสะบัดมือออก แต่เธอเป็นเพียงผู้หญิงที่อ่อนแอ จะหลุดออกจากมือของเจียงชื่อได้อย่างไรกัน?

“ ปล่อยฉันนะ แกปล่อยฉันนะ!”

ดวงตาของเจียงชื่อลุกเป็นไฟ พูดขึ้นด้วยความเย็นชา “ ฉันละอายใจแทนอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์จริงๆเลย ที่ราศีมีนักแสดงแย่ๆอย่างคุณ!”