เช้าวันรุ่งขึ้น ติงเมิ่งเหยนแต่งหน้าเสร็จและสวมชุดสูททำงานสีดำ ซึ่งทำให้เธอดูสะอาดสดใสเป็นพิเศษ

จากนั้นเธอขับรถไปที่หมู่บ้านตี้เหาและผ่านจุดตรวจของรปภ. หน้าหมู่บ้านเข้าไป

ณ หลังที่ 28 บ้านของกวนจื้อฉวน

ติงเมิ่งเหยนเพิ่งเดินไปถึงหน้าประตูและยังไม่ทันได้กดกริ่งก็มีแม่บ้านเดินมาเปิดประตูให้เธอ

“คุณติงใช่ไหมคะ”

“ค่ะ”

“นายท่านของเรารอคุณนานแล้วนะคะ เชิญด้านในเลยค่ะ”

ภายใต้การนำของแม่บ้าน ติงเมิ่งเหยนได้เข้าไปนั่งลงที่ห้องรับแขก จากนั้นแม่บ้านก็ทำการเสิร์ฟชาให้เธอ

แต่ติงเมิ่งเหยนในขณะนี้จะมีกะจิตกะใจมานั่งดื่มชาได้อย่างไร เวลานี้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างไม่หยุด เธอกังวลอยู่ตลอดว่าควรเริ่มพูดอย่างไร

กวนจื้อฉวนจะโกรธไหม?

มีความเป็นไปได้สูงมาก

แล้วถ้าเขาโกรธ เธอจะทำยังไงดี?

ติงเมิ่งเหยนไตร่ตรองทุกสถานการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้น ถึงกระนั้นเธอยังไม่แน่ใจว่าจะโน้มน้าวอีกฝ่ายได้สำเร็จหรือไม่

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง กวนจื้อฉวนก็เดินออกมา

แต่มันกลับแตกต่างกับสิ่งที่ติงเมิ่งเหยนจินตนาการไว้อย่างสิ้นเชิง เธอคิดว่ากวนจื้อฉวนจะโกรธมาก หรือไม่ก็เย็นชา เพราะเธอได้ยินจากทุกคนในตระกูลติงที่เคยมาเจรจากับเขาแล้วว่าผู้ชายคนนี้รับมือได้ยากมาก

แต่ครั้งนี้มันแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

กวนจื้อฉวนเดินออกมาด้วยรอยยิ้มและพูดอย่างเกรงอกเกรงใจกัน “ต้องขออภัยนะครับ ผมตื่นเช้าไปหน่อย เมื่อกี้งีบไปสักพัก ก็เลยให้คุณต้องรอนานครับ”

ทำไมสุภาพขนาดนี้?

ติงเมิ่งเหยนหยิกผิวหนังตัวเองเพราะเหมือนเธอกำลังฝันไป

เธอพูดว่า “คุณกวนค่ะ ที่ดิฉันมาพบคุณในวันนี้ คุณก็น่าจะรู้จุดประสงค์ดี ดิฉันคิดว่า……”

กวนจื้อฉวนยกมือขึ้นเพื่อแสดงท่าทีให้เธอหยุดพูด

ติงเมิ่งเหยนถึงกับใจหายใจคว่ำ ดูเหมือนว่าเธอต้องล้มเหลวแล้ว แม้ว่าสีหน้าของอีกฝ่ายค่อนข้างดี แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่มีทางยินยอมในการรื้อถอนปลูกสร้างอย่างแน่นอน

เฮ้อ เอายังไงดี?

ในขณะที่ติงเมิ่งเหยนกำลังเศร้าใจ กวนจื้อฉวนหรี่ตาแล้วพูดกับเธอด้วยรอยยิ้ม “เรื่องนี้เคยมีคนคุยกับผมแล้วครับ คุณไม่จำเป็นต้องพูดอีก คุณติงครับ คุณนำข้อเสนอโครงการมาไหมครับ? ให้ผมเซ็นทีเดียวเลยครับ”

“อ้อ”

“หืม?”

ติงเมิ่งเหยนสะดุ้งตกใจจนแทบจะลุกขึ้นยืน นี่ๆๆ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย แต่อีกฝ่ายกลับเสนอตัวจะลงนามในโครงการนี้แล้ว? นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาเห็นด้วยแล้วเหรอ?

“คุณกวน คุณหมายความว่า……คุณเห็นด้วยกับแผนการรื้อถอนและสร้างใหม่นี้?”

กวนจื้อฉวนได้แต่พยักหน้า “ใช่ครับ นี่เป็นสิ่งที่ดีเพื่อประโยชน์ของประชาชน และยังเป็นโปรเจ็กต์ในการนำของทางหน่วยงานอีกด้วย แล้วเราจะเห็นแก่ตัวต่อประโยชน์ของส่วนรวมได้ยังไงล่ะ? คุณว่าถูกไหมครับ?”

ติงเมิ่งเหยนตกตะลึงอย่างที่สุด

ทัศนคติของอีกฝ่ายดีเกินไป ซึ่งมันแตกต่างกับสิ่งที่ติงเฟิงเฉิงกับคนอื่นๆ พูดไว้ด้วยสิ้นเชิงเลย!

สรุปเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

แม้ว่าสถานการณ์จะยังไม่ชัดเจน แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอน นั่นก็คือกวนจื้อฉวนเต็มใจที่จะลงนามและตกลงที่จะปรับพื้นที่แห่งนี้

ติงเมิ่งเหยนเปิดข้อเสนอและวางมันไว้ข้างหน้าเขา จากนั้นพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “คุณกวน ดิฉันว่าคุณควรอ่านข้อเสนอก่อนนะคะ ถ้าหากปรับปรุงรื้อถอนที่นี่ อนาคตที่นี่ก็จะถูกสร้างให้เป็นสุสาน แล้วคุณแน่ใจแล้วใช่ไหมคะ?”

แววตาที่แปลกประหลาดปรากฏขึ้นนัยน์ตาของกวนจื้อฉวน แต่เขาก็ระงับมันอย่างรวดเร็ว

คนประเภทนี้สามารถควบคุมอารมณ์ของตนได้นานแล้ว ไม่ว่าจะดีใจหรือโกรธก็จะไม่แสดงออกทางสีหน้า

เขาหรี่ตาและยิ้มพูดต่อ “ไม่เป็นไรครับ จะปรับพื้นที่หรือยังไงก็แล้วแต่ตระกูลติงของคุณจะจัดการเลยครับ ผมแค่ประชาชนทั่วไปไม่จำเป็นต้องปวดหัวเรื่องนี้หรอกครับ”

จากนั้นเขาหยิบปากกาขึ้นแล้วเริ่มเซ็นชื่อลงในสัญญา

ในตอนท้าย กวนจื้อฉวนถามลอยๆ ว่า “คุณติงครับ ครอบครัวตระกูลติงของคุณสนิทกับผู้บริหารระดับสูงมากเลยใช่ไหมครับ?”