การแสดงออกของเจียงชื่อนั้นยังคงนิ่งสนิท

เขามองไปที่เวที พร้อมกับพูดกับติงฉี่ซานว่า “พ่อครับ อย่าไปสนใจ หลิงเหยาจะมาร้องเพลงให้แก่ท่านจริงๆ”

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมรับอีกเหรอ？

ติงฉี่ซานเริ่มที่จะสงสัยใน‘ตัว’ของเจียงชื่อ คนแบบนี้ เหมาะสมที่จะมาอยู่กับลูกเขาของตนจริงๆเหรอ？

เขาถึงกับทำอะไรไม่ถูก เขาไม่อยากที่จะมองเจียงชื่ออีกต่อไป ได้แต่หันหน้าไปมองที่เวทีแทน

ในเวลานี้ หลิงเหยามาบนเวทีที่รายล้อมไปด้วยฝูงชน หลังจากจัดระเบียบกระโปรงเล็กน้อยแล้ว จากนั้นก็หยิบไมโครโฟน พร้อมกับส่งรอยยิ้มอันแสนหวานที่เป็นเอกลักษณ์นี้ออกมา

“สวัสดีค่ะ ทุกๆท่าน ฉันคือตัวน้อยที่น่ารักของทุกท่าน–หลิงเหยาค่ะ”

หลังจากแนะนำตัวเสร็จ ด้านใต้ของเวทีก็มีเสียงปรบมือและเสียงกรีดร้องดังสนั่น

“หลิงเหยา ฉันรักคุณ~~”

“นั่นคือหลิงเหยาจริงๆไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้มาเจอหลิงเหยาที่นี่ แค่นี้ชีวิตนี้เพียงพอแล้ว”

“สวรรค์และพื้นดิน นี่เป็นนางฟ้าตัวน้อยๆที่ทำให้ใจปรารถนาของฉันนั้นบรรลุผล”

เมื่อมองดูฝูงชนที่บ้าคลั่งในกลุ่ม หลิงเหยาได้แต่โบกมือให้ฝูงชนอย่างเงียบๆ

หลังจากนั้นเธอยกไมโครโฟนขึ้นและพูดว่า “วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อร้องเพลงให้กับสุภาพบุรุษท่านหนึ่ง เพลงใหม่นี้แต่งโดยอาจารย์หลัวเซิ่ง 《ที่แท้ความสุขอยู่ในกำมือแล้ว》”

“เพลงนี้ยังไม่ได้ออกอากาศอย่างเป็นทางการ วันนี้ก็เป็นวันแรกที่ฉันได้มาร้องในที่สาธารณะแบบนี้ หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะคะ”

ทุกคนในกลุ่มผู้ชมคลั่งไคล้

มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากแล้วที่ได้เห็นเธอที่นี่ นับประสาอะไรกับได้ฟังเธอร้องเพลงล่ะ？

จริงๆแล้ว หลายๆคนคงคิดว่าหลิงเหยานั้นเป็นแค่นักแสดง ไม่รู้เลยว่าเธอจะร้องเพลงได้ด้วย วันนี้ได้มาฟังหลิงเหยาร้องเพลง ถือว่าเป็นบุญวาสนาจริงๆ

หวางจื้อหรงที่อยู่ด้านข้างนั้นก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง

ทำไม…

ทำไมสิ่งที่เกิดขึ้นถึงได้สอดคล้องกับสิ่งที่เจียงชื่อพูดกันนะ？เป็นไปได้ไหมว่า…

หวางจื้อหรงนั้นไม่กล้าที่จะคิดต่อ สวดภาวนาในใจอย่างเงียบๆ ว่าสิ่งต่างๆไม่ควรเป็นอย่างที่เขาจินตนาการไว้

แต่น่าเสียดายที่ทุกอย่างนั้นกลับกัน

ต่อหน้าทุกคนในตอนนี้ มีเพียงหลิงเหยาเท่านั้นที่พูดด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ “เพลงนี้ขอมอบให้กับเพื่อนที่จริงใจที่สุดของฉันค่ะ —พ่อตาของเจียงชื่อ ท่านติงฉี่ซานค่ะ ฉันหวังว่าความสุขของผู้สูงอายุจะเหมือนน้ำที่ไหลยาวในทะเลจีนตะวันออกและมีอายุยืนยาวกว่าหนานซานเลยนะคะ!”

“เพลงใหม่นี้《ที่แท้ความสุขอยู่ในกำมือแล้ว》”

“หวังว่าทุกคนจะชอบมันนะคะ！”

หลังจากพูดไม่กี่คำเหล่านี้ เสียงปรบมือก็ดังขึ้น และในที่สุดหลิงเหยาก็เริ่มร้องเพลงขึ้น

เสียงก็ดี

เมโลดี้เพลงก็สวย

ผู้ชมทั้งหมดจมอยู่ในน้ำเสียงที่ขับร้องของหลิงเหยา

ยกเว้น…คนของตระกูลหวาง

ใบหน้าของชายแก่นั้นมีสีราวกับตับหมู ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นล้วนแต่เป็นสิ่งที่เขาไม่คาดคิด

“นี่เจียงชื่อ…เชิญมาจริงๆเหรอ？”

หวางเฟิ่งหย่าก้มหน้า ให้ไม่มีใครเห็นใบหน้าของเธอ เพิ่งจะบอกอยู่หยกหยกว่าเจียงชื่อไม่มีทางทำได้ แต่ตอนนี้ใบหน้านี้กลับโดน‘ตี’จนบวมฉึ่งไปหมด

สิ่งที่แย่ที่สุดนั้นคือสวีชง ลูกเขยที่แสนดีของหวางจื้อหรงนั่นเอง

เขารู้สึกว่าตนเองนั้นมีดี ดีกว่าเจียงชื่อในทุกๆทาง อีกทั้งยังดูถูกเจียงชื่ออีกด้วย

เรื่องจริงเหรอ？

อย่างแรกก็คือสมุดเลียนแบบที่ไม่สามารถแม้แต่จะเปรียบได้

ตอนนี้เจียงชื่อก็ยังได้มาเชิญหลิงเหยามาอีก แต่เขาเพียงแค่ได้รับลายเซ็นมาก็หยิ่งผยองทะนงตน

เขาด้อยกว่าเจียงชื่อในทุกๆทางต่างหาก

ยิ่งต้องการกดขี่ผู้อื่นมาเท่าไหร่ ก็เป็นการพิสูจน์แล้วว่าตนนั้นด้อยค่ากว่าผู้อื่นมากเท่านั้น

ในใจของสวีชงนั้นอยากตายเสียจริง！