“อายุยังน้อยก็รู้จากทำเรื่องไร้ยางอายขนาดนี้แล้ว ถ้าโตขึ้นมาจะเป็นอย่างไร? ฉันจะสั่งสอนเธอแทนพ่อเธอเอง!”

หงเจ๋อโกรธมากจนเสียสติ เขายกมือขึ้นกะจะตบหน้าเน่ร์เสี่ยวหวิน

ทันใดนั้น ก็มีร่างหนึ่งเดินเข้ามาขวางหน้าเขาไว้

เจียงชื่อมายืนอยู่ตรงหน้าหงเจ๋อราวกับสายลมกระโชก จ้องมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชาและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ลูกชายของคุณทำผิดพลาด แต่คุณกลับเอาลูกของคนอื่นมาระบายความโกรธเขาตัวเองเหรอ?”

ปกติแล้วหงเจ๋อมักจะชอบทำตัวเย่อหยิ่งในบริษัท ดังนั้นคน "ธรรมดา" อย่างเจียงชื่อจึงไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลย

“คุณเป็นใคร? มีสิทธิ์อะไรมาตะคอกใส่ฉัน?”

“ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”

เขาเอื้อมมือออกไปกะจะผลักเจียงชื่อออก แต่ในขณะที่เขายื่นมือออกไปนั้น มือของเจียงชื่อก็วางไว้บนแขนของเขาแล้ว จากนั้นเขาก็กระชากแขนของเขาไปด้านหลังอย่างแรง และมีเสียง 'คลิก' ดังขึ้น หงเจ๋อก็แขนหักซะแล้ว

“เอ่อ~~ !!!”

มีเสียงกรีดร้องเหมือนหมูดังลั่นในสนาม

หงเจ๋อถอยหลังหลายก้าวอย่างต่อเนื่องตะโกนว่า “แกกล้าลงไม้มือกับฉันเหรอ? แกรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร?”

เจียงชื่อเดินเข้าไปเตะเขาลงไปนอนกับพื้นอย่างไม่สนใจใคร จากนั้นก็เหยียบร่างของเขาและถามว่า “แล้วแกรู้หรือเปล่าว่ากูเป็นใคร?”

ครูใหญ่รีบไปชักชวนให้เจียงชื่อปล่อยเขาไป

“โอ้ แม่เจ้า คุณอยุดตีเขาเถอะ”

“นี่คือรองประธานของหย่างเวิ่นกรุ๊ป เขาบริจาคอาคารสองหลังให้กับโรงเรียนของเรา เขาเป็นครูใหญ่กิตติมศักดิ์ของโรงเรียนเรา”

“อย่างไรก็ตามคุณก็ไม่ควรไปตีเขานะ”

เจียงชื่อเยาะเย้ยและกล่าวว่า “ทำไมเหรอ เพียงเพราะว่าเขาบริจาคอาคารสองหลัง ก็สามารถบิดเบือนข้อเท็จจริงได้งั้นเหรอ?”

“ลูกชายของเขาหยิ่งทะนงและครอบงำในโรงเรียนมานานขนาดนี้แล้ว ฉันไม่เชื่อว่าครูทุกคนในโรงเรียนนี้จะไม่รู้เรื่องนี้”

“ทั้งๆที่รู้ว่าลูกชายของเขาแย่มาก แต่พวกคุณยังคงปกป้องและให้อภัยเขาอีก”

“พวกคุณล้างความผิดของลูกชายเขาจนหมดจดหลังจะที่เกิดเรื่องในวันนี้ และปล่อยให้กู้หย่งเลี่ยงต้องแบกรับมันไว้คนเดียว!”

“วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเสี่ยวหวินเราทุกคนคงไม่มีวันได้รู้ความจริง!”

ใบหน้าของครูใหญ่กานเต๋อหยางแดงไปทั้งใบ

เขาจะไม่รู้หรือว่าลูกของหงเจ๋อหยิ่งผยองมากแค่ไหน?

ไม่หรอก เขารู้

เพียงแต่เมื่อคิดถึงตัวตนของหงเจ๋อแล้ว กานเต๋อหยางก็คิดในใจว่า ลืมไปเถอะ แค่เด็กๆที่ซุกซนทะเลาะกันมันจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรไปได้?

การปล่อยตัวและที่พักพิงซ้ำแล้วซ้ำเล่าจึงนำไปสู่ความเสื่อมเสียของสิ่งต่างๆ

เด็กๆในโรงเรียนกลัวปีศาจตัวน้อยนี้ นอกจากเน่ร์เสี่ยวหวินแล้ว เด็กคนอื่นๆก็คงได้รับความทุกข์ทรมานมาไม่น้อยเช่นกัน

มีเพียงกู้หย่งเลี่ยงคนเดียวเท่านั้นที่กล้ายืนออกมาต่อต้านเขา แต่เขากลับถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าเป็นตำราเชิงลบ

ฮ่าๆ ไอ้เหี้ย!

ในเวลานี้ ครูสาวพูดอย่างหน้าไม่อายว่า “เฮ้ๆๆ ทำไมคุณต้องตะโกนเสียงดังขราดนั้นด้วย? เด็กๆทะเลาะกันเราก็ไม่สามารถมองเห็นได้ทุกที่ทุกเวลา อีกอย่างหนึ่งคุณหงเจ๋อยังเป็นผู้ที่มอบอาคารเรียนให้กับโรงเรียนของเราด้วย เขาคือคนที่มีพระคุณของโรงเรียน การได้รับการดูแลพิเศษเล็กน้อยก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ? ถ้าแน่จริงคุณก็บริจาคอาคารสองสามหลังให้เราสิ เราก็จะให้การดูแลบุตรหลานของคุณเป็นพิเศษเหมือนกัน”

“ฮิฮิ จนแล้วยังกล้ามาโวยวายที่นี่อีก”

หงเจ๋อยืนขึ้นจากพื้นด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ใช่แล้ว และถ้าลูกของเขาเอาแต่ใจแล้วไง?

หากคุณมีความสามารถจริงๆ คุณก็บริจาคอาคารให้กับโรงเรียนด้วยสิ!

เจียงชื่อถอนหายใจยาวๆ “ก็เพราะมีขยะเหมือนนายไง ชื่อเสียงของอาชีพที่รุ่งโรจน์อย่างครูถึงได้เสื่อมเสียไปหมด อยากได้อาคารนักใช่ไหม? ได้ เดี๋ยวฉันจัดให้!”